Gladiator


Decca Records (0028946709429)
(0028946709429)
Film | Releasejaar: 2000 | Film release: 2000 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Progeny2:13
2.The Wheat1:03
3.The Battle10:02
4.Earth3:01
5.Sorrow1:26
6.To Zucchabar3:16
7.Patricide4:08
8.The Emporer is Dead1:21
9.The Might of Rome5:18
10.Strength and Honor2:09
11.Reunion1:14
12.Slaves to Rome1:00
13.Barbarian Horde10:33
14.Am I Not Merciful?6:33
15.Elysium2:41
16.Honor Him1:19
17.Now We Are Free4:14
 61:31
Schrijf zelf je recensie Toon recensies in andere talen

 

Gladiator - 09/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op
(voor Benedicte, sorry dat ik de tijd uit het oog verloren was!)

Ik weet niet waarom, maar ik ben in een Gladiator bui. Hoewel ik de film destijds fantastisch vond, was ik de laatste tijd, waarschijnlijk mede door débacles als Troy, Kingdom of Heaven en King Arthur, lichtelijk “allergisch” geworden aan bombastische mannen-in-rokjes-films (en dan heb ik het niet over Schotten, alhoewel Braveheart eigenlijk ook wel in het rijtje thuishoort). Maar ik ben weer aan het afdwalen. Ik had er dus de laatste tijd allemaal een beetje genoeg van. Tot ik, tijdens het opruimen van mijn cd-collectie, op Gladiator soundtrack(s) botste en me de bedenking maakte dat het toch wel erg lang geleden was dat ik ze nog eens deftig beluisterd heb.
Ik had natuurlijk nog wel een vrij goed idee van hoe alles ongeveer klinkt (van sommige tracks wat beter dan andere), maar toch was ik weer diep onder de indruk van Zimmer’s, Gerrard’s en ook Badelt’s (toen nog een nobele onbekende) prestatie.
De wervelende actie, de grootse melodieën afgewisseld met erg intimistische stukken, het exotisme, Lisa Gerrard’s stem, … De muziek heeft zoveel te bieden dat het ook niet zo verwonderlijk is dat de cd een “best-seller” werd. Zimmer’s doorbraak bij het grote publiek werd een feit. Maar ook op filmmuziek in het algemeen heeft de muziek een zekere invloed gehad. Zo is “Moaning Woman” na deze soundtrack niet meer uit scores voor films van dit genre weg te denken… tot spijt van velen, misschien.
Wat er ook allemaal van zij, voor mij blijft Gladiator één van Zimmer’s topscores, en hoewel ik me voorgenomen heb niet meer zo van die (soms veel te) lange track by track-analyses te schrijven, vond ik het voor deze soundtrack toch de moeite om me er nog eens aan te wagen…

(01) Progeny
En het album (en de film) opent al meteen met één van mijn favoriete stukken. Ik weet het, er gebeurt niet veel in, maar tegelijkertijd ook weer wel. Er wordt onmiddellijk een hele sfeer geschapen, mysterieus en zinderend. Rond 0’46 brengen lage strijkers meer dreiging.
De muziek komt ook in verdere tracks terug – is het een soort dreigingmotief?
Bij 1’14 klinken gitaar en duduk, twee instrumenten die ook in de rest van de score erg aanwezig zullen zijn. De gitaar (de titel van de film verschijnt op het scherm) verwijst naar de Spaanse achtergrond van held Maximus (doorbraakrol voor Russell Crowe) en de nostalgische duduk zal vooral in de scènes die zich afspelen in Zucchabar te horen zijn.
In de film is de track anders en duurt ze ook langer.
De muziek loopt over in…

(02) The Wheat
Hoewel Lisa Gerrard al eerder de filmmuziek schreef voor The Insider (oa met het adembenemende “Sacrifice”) werd ze vooral bekend door haar bijdrage aan deze score.
Haar melodieuze, betekenisloze klanken en woorden vergroten de mysterieuze sfeer die al in de eerste track opdook. Ze worden op beeld geassocieerd met het hiernamaals (Elysium), heimwee, het verlangen naar vrouw en kinderen, familie …. Hier denkt Maximus voor de aanvang van de strijd terug aan zijn Spaanse thuis (de gitaar: 0’34).

(De melodie komt in dramatische variatie terug in track 05.)
Vanuit de diepte komen meer en meer bassen en synth percussie op de voorgrond, tot…

(03) The Battle
we het misschien wel meest opvallende thema horen, dat NIET het hoofdthema is (volgens Zimmer zelf). Het is een nobele melodie met kopers en strijkers, een heldenthema. Zimmer verwijst er mee naar de grootsheid van het Romeinse Rijk. In de film is het thema langer uitgewerkt.
Snel wordt de sfeer dreigender. Rond 0’59 klinkt een afwachtende gitaar (die ook in Track 13 terugkomt). Lisa Gerrard’s diepe stem benadrukt de dreiging.
Vanaf 1’25 (en in de rest van de track) klinkt de “Gladiator Waltz”; “the battle begins” met elegante en energieke gitaarklanken met steeds meer opdringerige strijkers, kopers en – jawel – synths.
Ongelofelijk knappe actiemuziek - hard, schel en ook sierlijk - die het gevecht beschrijft als een bloederige bedoening met zijn eigen regels van de kunst.
De actie dendert voort, op onnavolgbare Zimmer-wijze, tot ineens vanaf 8’29 alles zacht uitdeint en het geweld plaats maakt voor een Gerrard-elegie (in de film hoor je enkel de strijkers, niet de vocalise) met zowel sporen van het nobele heldenthema van in het begin van de track en het eigenlijke hoofdthema (“Earth”). Het werkt heel mooi in de film, waar ineens de muziek boven al de geluidseffecten de bovenhand krijgt. In slow motion zien we hoe het Romeinse leger de Barbaren weet te verslaan (toch in deze slag). Keizer Marcus Aurelius haalt opgelucht adem…

(04) Earth
Rust na de storm.
Synth en gitaar (?) leiden een mooie, inleidende duduk-melodie in, die overloopt van heimwee. Je voelt dat Maximus veel liever thuis bij vrouw en kind zou zitten dan hier op de modderige vlakten van Germania. Een trompet brengt een variatie vanaf 1’08.
Bij 1’45 brengt een trieste cello (met harp) het eigenlijke hoofdthema van de film dat vanaf 2’16 wordt bijgestaan door een fluit. Geen groot heroïsch hoofdthema dus, maar een erg eenvoudige en emotionele melodie, die net de juiste snaren weet te raken.
In de film verwijst het ook vaak naar Maximus’ gewoonte om voor een strijd/gevecht nog even zand of aarde door zijn vingers te laten glijden (hij is, als hij geen legers aanvoert, eigenlijk boer).

(05) Sorrow
Een variatie op de melodie uit “The Wheat”. Gerrard’s stem snijdt door merg en been, vol machteloos verdriet.
Maximus vindt de verkoolde lichamen van zijn vrouw en kind.

(06) To Zucchabar
Een speciaal geschreven nummer voor Djivan Gasparyan, een talentvol dudukspeler.
Een mooie mengeling van Arabische en Spaanse (de gitaar) invloeden. Maximus “verhuist” naar Zucchabar.
De muziek komt niet in de film voor.

(07) Patricide
Klein stapje terug in de film: de vadermoord (letterlijk dan). Commodus is niet zo tevreden met de beslissing van zijn vader, Keizer Marcus Aurelius, om via Maximus weer meer macht aan de senaat te geven en besluit meteen het idee in de kiem te – euh – smoren.
Zware strijkers brengen een ernstig adagio. De muziek is in het begin vooral zinderend maar groeit aan drama. Sommige stukken zijn ook in Track 13 en 14 te horen (een soort Commodus-motief?). Een harde dissonante climax beschrijft de eigenlijke moord.
Allemaal erg indrukwekkend, maar ik moet toegeven dat ik andere dingen op het album liever hoor…

(08) The Emperor is Dead
Zinderende Lisa Gerrard die hier ook de Yan Chin (dat snaarinstrument) bespeelt. Als ondertoon hoor je het “Wheat”-thema (track 02) met als leiddraad de dood (zoals uit de titel blijkt), maar ook het idee van familie. Maximus is een vaderfiguur kwijt…

(09) The Might of Rome
De favoriete track van velen. Ik sta er nogal onzeker tegenover. Ik vind de tweede helft schitterend, maar het eerste deel werkt me meestal danig op mijn zenuwen, wat waarschijnlijk net Zimmer’s bedoeling was.
Lage strijkers brengen een dreigende variant op “Earth” alvorens de percussie meer en meer wordt ingezet. Het ritme gaat steeds sneller en sneller, met diep onderliggende baslijn en hectische bovenliggende synth en Arabische instrumenten – een verwarrende boel, opgezweept door het waanzinnig enthousiasme van de menigte die vol overgave de gladiatoren toeschreeuwt (Maximus begint zijn nieuwe carrière).
Bij 3’05 schakelen we over naar Rome, waar ook Commodus aan een nieuwe job begint (als keizer dan). Met veel luister wordt hij in de hoofdstad onthaald, omgeven door statige strijkers en koper. Wagneriaanse bombast. Zimmer eert zijn Duitse roots.
Persoonlijk favoriet moment: het koor op het einde, zowel elegant als “foreboding” en onheilspellend. Knap.

(10) Strength and Honor
Een andere favoriet.
Proximo, slavenhandelaar en meester van Maximus, vertelt hem over zijn eigen tijd als gladiator, en hoe hij zich door het publiek voor zich te winnen, heeft weten vrij te kopen (een les die Maximus goed in zijn oren zal knopen).
Een kopermelodie wordt langzaam opgebouwd (daar is Zimmer goed in!). Jammer genoeg komt het nooit echt tot een climax en blijft alles “hangen”. Maar het zaadje is gepland, nu moet het alleen nog groeien…

(11) Reunion
In het begin brengt Lisa Gerrard korte aanzetten tot het “Wheat”-thema. Maximus vertelt zijn Afrikaanse vriend over zijn vrouw en kind, en over dat hij hen in het hiernamaals (de dood weer) zeker zal terugzien.
Vanaf 0’48 komt er iets meer urgentie in de track en na een nogal onverwacht einde loopt het nummer over in…

(12) Slaves to Rome
… de Bolero! Of toch iets dat er veel van weg heeft. De enige track die ik echt niet graag heb. Ze beschrijft naar mijn gevoel een beetje te veel het “Hop we gaan naar Rome”-gevoel (alsof je op kamp vertrekt), maar dat kan ook gewoon aan mij liggen.
Maximus en zijn gladiator-kompanen zijn op weg naar het Colosseum. Hij komt een stapje dichter bij zijn wraak…

(13) Barbarian Horde
Een soort mix van verschillende tracks.
Het nummer begint met een variatie op “Progeny” (nu nog bedreigender, door bijvoorbeeld de strijkers rond 0’37). Er volgt een harde dissonante climax (1’08). Het “goede leger” wordt aan het Romeins publiek voorgesteld.
Vanuit de diepte wordt de dreiging concreter. Weldra zullen de gladiatoren van Proximo (waaronder dus ook Maximus) hun eerste stapjes op het zand van het Colosseum mogen zetten, als “The Barbarian Horde”, die door het “goede leger” moet worden verslagen (bij 2’12 zet Maximus een helm op om niet meteen herkend te worden door Commodus).
Bij 4’24 weet “the barbarion horde” dankzij Maximus’ uitstekende vechttechnieken een eerste wagen van het “goede leger” uit te schakelen, dit tot grote verbijstering van het Romeins publiek.
De Gladiator waltz (4’35) maakt haar intrede en we krijgen muziek, erg gelijkaardig aan die in “The Battle” – beukende koperblazers, strijkers, synths, … alles erop en er aan. De strijd gaat onverbiddelijk door tot de Barbaren het “goede leger” hebben verslagen (het had eigenlijk andersom moeten gebeuren) – Maximus (en het Earth-thema) triomfeert (6’36).
Maar hoe gaat Commodus reageren? Nieuwsgierig naar de slaaf achter de overwinning, gaat deze de arena op en confronteert Maximus, die na wat macho-dralen zijn identiteit prijsgeeft. Eerst horen we de afwachtende gitaar uit track 03 (7’12), gevolgd door onderscore. Bij 8’27 valt dan voor Commodus de bom (zijn motief/thema) – de twee vijanden staan openlijk tegenover elkaar. Koper en strijkers brengen een variatie op het thema uit track 07. De jonge keizer zit met een dilemma – of hij vermoordt Maximus om voor eens en voor altijd van de lastpost verlost te zijn, maar dan maakt hij zich danig onpopulair bij zijn onderdanen; of hij laat hem leven, een enorme dreiging voor zijn kroon/troon, maar dan blijft hij wel populair bij de meute.
Gelukkig voor Maximus (en ons – anders was de film nogal op een anti-climax geëindigd) gaat Commodus’ duimpje naar omhoog. Het heldenthema uit track 03 wordt met de nodige triomfantelijke pathos gebracht. 1-0 voor Maximus!

(14) Am I Not Merciful?
Het tij is echter snel gekeerd (op de cd althans). Na een verijdelde aanslag op Commodus, zien de zaken er voor Maximus en zijn medestanders er veel minder rooskleurig uit.
Opnieuw een erg zwaar strijkers-adagio, dat aanleunt bij track 07. Rond 1’41en 3’52 kun je deeltjes uit “Progeny” herkennen. Bij 2’13 barst alles los in diepe dramatiek. Alles lijkt echt volledig verloren.
Commodus wil Maximus nog een laatste keer uitdagen, deze keer op het strijdperk van het Colosseum. Vóór het gevecht brengt hij zijn tegenstander een bezoekje, begeleid met een diep mannenkoor (4’47), die samen met zware strijkers en koper het Commodus-motief brengen (hij steekt Maximus in de rug). De muziek breekt open wanneer beide in de arena verschijnen. Heerlijk donkere climax.
Bij 5’59 klinkt een diepe aanzet tot “Earth” (zelfs in deze benarde situatie, wrijft Maximus voor het gevecht zand over zijn handen). De strijd kan beginnen.

(15) Elysium
Het loopt allemaal goed maar ook minder goed af. Commodus is dood (joehoe!), maar Maximus ook (bijna) (minder joehoe). Voor hij voorgoed de Elysische Velden betreedt om zich bij vrouw en kind te voegen, weet hij nog snel te zeggen dat de senaat nu weer meer macht moet krijgen. Hij sterft, met Lisa Gerrard’s stem als gids naar zijn familie. Erg mooie, mysterieuze en niet te melige muziek.
Vanaf 1’11 klinkt wat het “refrein” uit “Now we are free” (track 17) zal worden…

(16) Honor Him
(Mijn broer zegt altijd dat dit op zijn begrafenis moet gespeeld worden, al heeft het, vermoed ik, meer met de titel dan met de muziek op zich te maken…).
Een mooie koper-, strijkers- en harpversie van het hoofdthema. Er wordt een laatste groet aan Maximus gebracht (terwijl Commodus er nogal verloren bijligt…).

(17) Now We Are Free
De “End Credit Song”, toch net iets anders dan andere dergelijke songs. Lisa Garard zingt met klanken, geen woorden. En het werkt. De melodie en de muziek (een mengeling van “Earth” en “Elysium”) spreken voor zich – er is geen melige tekst nodig om duidelijk te maken dat Gladiator niet persé gaat over bloederige gevechten, maar vooral over verliezen en terugvinden. Een mooie, hoopvolle gedachte…

En hierbij ga ik het ook laten. Ik kan eigenlijk weinig extra toevoegen (ik ben al fier op mezelf dat de bespreking minder lang is dan anders).
Gladiator is een klassieker. Het is al vaker aan bod gekomen dat een Zimmer score niet altijd met even open armen wordt onthaald, maar zelfs de meeste anti-Zimmer-mensen (en er zijn er toch wel wat) kunnen (al dan niet schoorvoetend) toegeven dat dit knap werk is, mede dankzij de fantastische bijdrage van Gerrard en Badelt.
Gladiator - 07/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op
Historische films waren bij het begin van de 21ste eeuw een belangrijke attractiepool in bioscopen over de hele wereld. Of het nu ging over een bloederige versie van de Franse Revolutie of een middeleeuws, episch verhaal geheel in de stijl van de Romantische visie van sir Walter Scott, het publiek genoot en bracht voldoende geld binnen bij de grote filmstudio’s om peperdure producties op poten te zetten die indruisten tegen alle normen en waarden van het historisch besef. Het was regisseur Ridley Scott die op de proppen kwam met een gewelddadige en boeiende visie op de Romeinse samenleving in de laatste jaren van de heerschappij van Marcus Aurelius en zijn zoon Commodus. Het Romeinse Rijk kende op dat moment een enorme expansie naar het westen toe. De Romeinse legioenen waren succesvol tegen de barbaarse stammen maar de constante oorlogmissies plunderden de schatkist, wat uiteindelijk zou leiden tot een muntdevaluatie en een herziening van de belastingen. Maximus, voortreffelijk gespeeld door Russell Crow, is een legergeneraal die dient in de troepen van de keizer. Zijn moed en zijn populariteit onder zijn manschappen doen M. Aurelius beslissen om niet zijn zoon Commodus, maar Maximus, voor te dragen aan de Senaat als nieuwe Augustus. Deze wil eigenlijk niets liever dan terugkeren naar zijn landerijen, zijn vrouw en zoontje, om de jaarlijkse oogst te overzien. Het plan komt Commodus ten ore die furieus reageert en zonder al te veel schroom zijn vader vermoordt en diens plaats inneemt als keizer. Uit angst voor represailles door Maximus geeft hij de opdracht aan zijn mannen om de generaal en zijn familie uit te moorden. Maximus kan echter ontsnappen, maar kan niet voorkomen dat zijn landgoed in vlammen opgaat en zijn gezinnetje aan het kruis wordt genageld. Verslagen zwerft hij door het onmetelijke Romeinse Rijk om uiteindelijk als slaaf gevangen te worden genomen. Al vlug blijken de zware soldatenjaren vruchten af te werpen, wanneer Maximus carrière maakt als gladiator. Wanneer hij de kans ziet om in het Colloseum te Rome de keizer te plezieren, stemt hij toe, gebrand om wraak te nemen op de moordenaar van zijn familie. “Gladiator” is pure historische fictie. De figuur van Commodus wordt in de film voorgesteld als een zwakke en laffe keizer. De echte Commodus (180-192 na Christus) werd op 19-jarige leeftijd tot keizer benoemd en bracht Rome een absolutistische monarchie met sterke Oosterse invloeden. Zelf was hij niet actief met politiek bezig en legde het gezag in de handen van zijn praefecti praetorio, het hoofd van de Preatoriaanse wacht. Commodus zelf wilde, net als Nero, liever een ander beroep uitoefenen en het mag geen toeval zijn dat dit in Commodus’ geval gladiator is. Hoewel hij dus een ordinaire straatvechter wilde zijn, een slaaf die door brute kracht veroordeeld werd tot het vechten op leven en dood om de Romeinse nobilitas te plezieren, aanzag de keizer zichzelf als incarnatie van de halfgod Hercules en eiste een strenge keizerscultus. Zijn doorgedreven nepotisme zette echte kwaad bloed onder de senatoren en zijn gewelddadige dood was voor de adellijke klasse een zucht van opluchting. Echter na het plotse overlijden, brak er een crisis uit in het Romeinse Rijk die door de hele derde eeuw de bevolking in haar ban zou houden.

Ridley kon voor zijn verfilming van “Gladiator” genieten van een uitgebreide stercast. Naast Russell Crow in de rol van Maximus, schitteren ook Joaquin Phoenix als Commodus en Oliver Reed, die tijdens de opnamen stierf en waarvan een computergegeneerd personage zijn rol overnam in sommige scènes. Voor de muziek werd gekozen voor Media Venture die een samenwerking op poten zette tussen Hans Zimmer, Lisa Gerrard en de toen nog redelijk onbekende Klaus Badelt. Zimmer was toen op het hoogtepunt van zijn populariteit met heerlijke muziek voor ondermeer “The Prince of Egypt” en “The Thin Red Line”. Badelt zou een jaar later vooral bejubeld worden voor zijn symfonische score voor “The Time Machine”. Decca lanceerde al enkele weken voor de officiële première van de film haar cd-release. Een goed uur aan muziek werd op het schijfje geperst. Bruce Fowler gebruikte voor zijn orkestraties een groot orkest, de vreselijke synthesizers waarmee Zimmer nog steeds een overdosis testosteron aan zijn muziek toevoegt en enkele opmerkelijke solo instrumentalisten waaronder de virtuoze Djivan Gasparyan met zijn duduk, Heitor Pereira op gitaar en de klankschalen, oosterse instrumentatie en andere zen-toestanden van Gerrard. Uiteindelijk zou de muziek van “Gladiator” vooral fungeren als basis van latere Zimmer klonen waaronder de Pirates of the Carribean trilogie een prominente plaats vertegenwoordigt. Met “Gladiator” leverde de componist naar mijn mening zijn laatste grote score af. De uitstekende verkoopsresultaten inspireerden Decca op een tweede album met meer muziek uit de film. Volledig overbodig natuurlijk en een smakeloze marketingtruck zonder meer die niets of nauwelijks iets toevoegt aan een verzameling filmmuziek. Opvallend is de mooie artwork en verpakking die de cd begeleiden. Het geheel is sober en bevat alle informatie die belangrijk wordt geacht. De gouden cd is een mooie gimmick zonder meer!

Ik herinner me nog dat ik de soundtrack in mijn handen had en enigszins verrast door de keuze van de componist besloot om het me aan te schaffen. Eenmaal thuis gekomen, plofte ik het kleinood in mijn stereoketen en was verbaast over de schitterende melodie die uit mijn boxen knalde. De haast hypnotiserende stem van Lisa Gerrard liet me vol bewondering luisteren... Ik zou graag verhalen hoe de rest van het album me evenzeer bekoorde, maar dan zou ik de waarheid serieus te niet doen. “Gladiator” leidt zoals alle andere Zimmer scores aan enkele kenmerken waarvan het haar recht komt, misschien bij deze release iets minder, maar over het algemeen zijn er serieuze bemerkingen te maken over deze compositie. Scott beschreef de muziek als een opera waarbij de dialogen volledig onbelangrijk werden geacht. Zimmers compositie bevatte volgens de regisseur alle emoties en alle verhalende kracht om de avonturen van Maximus te ondersteunen. De opvallende redenatie, zeker wanneer je weet dat Ridley de neiging vertoont om de consistentie de een componist in zijn werk steekt te verbreken door slordige cuts en het gebruik van source muziek. (Denken we maar terug aan de integratie van “Vide Cor Meum” uit Hannibal voor “Kingdom of Heaven”.) Bevat de score van “Gladiator” dan dat beetje meer?

De cd start zoals ik reeds eerder heb vermeld met het schitterende “Progency” waarin enkele opmerkelijke fluitpassages in verweven zitten. De melodie is erg vloeiend met nadruk op de lage noten bij de viola’s en de cello’s. Zimmer bereikt dit door middel van een integratie van synthesizers die hij mixt met het orkest. Voor de geoefende filmmuziekluisteraar is deze techniek niet nieuw en soms waarneembaar bij enkele passages. Het nummer loopt kraakhelder over in “The Wheat”. De haast poëtische beelden van Scott worden ondersteund door het bijzondere stemgeluid van Lisa Gerrard die de kans krijgt op haar “Earth thema” aan haar publiek voor te stellen. Gerrard zet voor deze score een erg sterke prestatie neer en overstijgt vaak het bombastische niveau van Zimmer wanneer ze haast tedere uitwerkingen brengt van haar thematiek. De muziek loopt opnieuw vlekkeloos over in het populairste nummer van de soundtrack “The Battle” die reeds in vele uitvoeringen werd gebracht op diverse festivals en concerten. De eerste minuten zijn opvallend melodisch met een slim thema dat zich doorheen de soundtrack herhaalt en de heroïsche momenten ondersteund. Hoewel niet geheel origineel is de herkenbaarheid de grootste troef. De kopers dragen de melodie en worden begeleid door een minimum aan strijkers. Helaas verzandt de melodie hierna in een opmerkelijk stroeve percussielijn met de nodige synthesizers en opmerkelijk agressieve en pompeuze arrangementen voor de strijkers en de blazers. De gitaar wordt moeiteloos doorheen de melodie verweven maar zou beter iets prominenter aanwezig mogen zijn in de mix. De volgende vijf minuten zijn gereserveerd voor actiemuziek die niet echt opmerkelijk te noemen is en vreemd genoeg erg symfonisch tot zijn recht komt, haast een unicum in de Zimmer annalen. Na een tijdje beginnen de bonkende dreiging te vervelen, omdat er weinig te beleven valt in de repetitieve gedeelten. Gelukkig eindigt het nummer in alle schoonheid met een sterke, vocale prestatie van Gerrard.

De rust komt terug in “Earth” waar Gerrards thema opnieuw wordt herhaald in alle sereniteit. De melodie is bloedmooi, maar de trage, haast ingetogen arrangementen doen toch wat saai aan. “Sorrow” is rustige underscore. De duduk maakt haar opwachting in “To Zucchabar” en wordt op een briljante manier gecombineerd met een gitaarsolo. Het resultaat is een knappe track met de nodige oosterse ritmiek die alleraardigst voortkabbelt. “Patricide” herneemt het thema uit de begintitels en wordt gebracht door de violen en een knappe solo van Tony Pleeth op de cello. Helaas sleept het nummer iets meer dan 4 minuten aan, waardoor de verveling opnieuw kan toeslaan. Het rustige ritme van de cd wordt echter doorbroken door het pompeuze en erg Zimmeresque “The Might of Rome”. Zimmer creëert een voor de handliggende spanningsboog in het eerste deel van het nummer. Er is niets nieuws onder zon en zal veel luisteraars even doen terug denken aan de etnische ritmes van andere Zimmer scores. Het tweede deel van Rome is pure testosteron. Rome wordt voorgesteld als machtig instituut met aan het hoofd de keizer die in een glorieuze triomftocht de stad binnenrijdt. “Crimson Tide” en “The PeaceMaker” komen zeker in je op wanneer je de melodie hoort. Gelukkig spaart Zimmer ons van al te overdreven synthesizers, hoewel de strijkers hier ook weer worden aangevuld met keyboards. Even bombastisch is “Slaves to Rome” met opbouwende passages voor de trompetten en repetitieve strijkers die haast zijn weggelopen uit een videogame.

De climax van de cd start met “Barbarian Hord”, een draak van een nummer die maar liefst 10 minuten aansleept en typische actiemuziek brengt. Het resultaat is luid en redelijk afgezaagd. De thematiek uit “The Battle” wordt hier tot in de treuren herhaald en is behoorlijk opgefokt door de drumloops die hier doorheen de melodie schemeren. Ook de knullige effecten zijn bij het haar getrokken en klinken soms zo onharmonisch dat het haast vals gaat klinken. Het einde van de track is pompeus maar is door de overvloedige aanwezigheid van synthesizers druilerig als een decemberdag. Zimmer kan zijn ware aard niet verbergen. Dit nummer moet dus dan ook maar vlug worden vergeten. “Am I Not Merciful” moet van pompeusheid zeker niet onderdoen voor zijn voorganger. De lage strijkers, veelal verdoken Electronics, slepen zich voort in een haast Wagneriaanse melodie. Het koor, dat gelukkig niet synthetisch is, is wel een knappe aanvulling. Maar opnieuw doet de trage opbouw het nummer de das om. Bij de film past deze muziek wonderwel, maar op album komen haar zwakheden duidelijk aan het licht. Gelukkig eindigt de cd in alle schoonheid met een heerlijke reprise van de thematiek uit “Gladiator” in “Elysium” en “Honor Him”. Gerrard mag weer schitteren en haar “Earth thematiek” zit echt goed, emotioneel als harmonisch zit alles wel snor. Het album wordt commercieel afgesloten met “Now We Are Free” een New Age nummer in de trend van Enya, die niet echt een hoogvlieger is, maar best te pruimen valt.

Gladiator” is een score geworden met vele invalshoeken. Lisa Gerrard blinkt uit, niet in originaliteit maar op melodisch vlak. Haar thema is erg sterk en staat in groot contrast met de thema’s die Zimmer aanreikt. De etnische muziek is op dit album het mooist. Zimmer brengt zware actiemuziek die schippert tussen het symfonische van “Hannibal” en het elektronische van “The Rock”. De vraag is natuurlijk hoe Gerrard en Badelt het alleen ervan zouden hebben afgebracht, mocht Zimmer niet hebben deelgenomen aan het project. Waarschijnlijk zou de muziek dan minder luid en agressief zijn geweest en eerder melodisch van karakter. “Gladiator” is net als “Titanic” een fel overschatte soundtrack. Door het succes van de film heeft het echter de soundtrack het karakter van een klassieker meegekregen. De score is zeker niet slecht, maar is ook niet echt opvallend en verdient die status dus helemaal niet. Commercieel is de score zeker en dat is dan ook haar grootste verdienste. De muziek is erg toegankelijk maar mist de gratie of de elegantie van een Williams of een Jarre. Geen verplichte kost dus voor de doorwinterde filmmuziekfan, maar wel een mooie aanvulling.
Gladiator - 09/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op
Gladiator werd bij zijn release meteen een klassieker. Het epos over liefde, verraad, broederschap en macht, vol twists in het plot en solide acteerprestaties van de gehele cast, en de grootschalige opzet van de film
Gladiator wordt door velen gezien als Zimmers meesterwerk, zijn oeuvre in een pakket, waar hij het best in is, zijn album enzovoorts. Het is allemaal niet overdreven, sterker nog alles lijkt te kloppen aan Gladiator.

Progeny laat ons meteen horen waar we aan toe zijn, nee, dit is geen Disney score…
Serieuze, lage strijkers komen als gedaanten uit een mist van zachte achtergrondmuziek. De stijl word voortgezet in The Wheat, maar daar is de afschrikwekkend goede Lisa Gerrard, een levende legende (en niet in de laatste plaats vanwege haar bijdrage aan deze score). Het klinkt kalm, kil, bijna zeurderig, maar behaalt zijn effect in de film op een grandioze wijze.
The Battle is Zimmer in zijn element. Hij heeft grootse veldslagen van muziek mogen voorzien in o.a. King Arthur, Pirates of the Caribbean: At World’s End en The Last Samurai, maar nooit heeft hij zijn eigen werk voor de track met de intelligente titel ‘’The Battle’’ overtroffen. Het kent een geniale opbouw, die heel wat verwachtingen schept voor zijn ontlading, waarin Zimmer zijn talenten thematisch, instrumentaal en kabaal compleet laat zien. Het is misschien wel een chaos, maar wel eentje die zich erg makkelijk laat beluisteren, en fenomenaal goed klinkt. Bombastische kopers, wervelende percussie en snerpende, zich ermee bemoeiende strijkers. Het eindigt echter subtiel, met Gerrard in wederom een prachtige solo, die met Zimmer’s strijkers een prachtig, emotioneel en vooral bedenkelijk einde maakt aan dit briljante actienummer.

We vervolgen onze Romeinse reis met Earth, een track die wat sloom op stoom komt, maar daarna komt een prachtig hoofdthema, dat zich, god zij geprezen, nog vaak laat horen op de score. De strijkers maken hier trouwens goed werk van.
Sorrow markeert zichzelf als…alleen, duister en akelig. Gerrard is intens, subliem zoals ze dat verder altijd is gebleven en is in staat om trieste gevoelens bij ons (dus ook Russel Crowe) naar boven te halen.
To Zucchabar begint sloom, en nu laat Zimmer zijn etnische kanten, zoals hij dat eerder in The Prince of Egypt deed, te tonele komen. Het is een vreemd, akelig geluid dat zijn entree indrukwekkend maakt en de hele tijd aanwezig blijft. Patricide is, ja geef er een naam aan, tragisch, emotioneel, ik maak mijn punt denk ik. De strijkers begeleiden een smiechtige Joaquin Phoenix terwijl hij Richard Harris, alias Albus Perkamentus vermoord, iets wat hij amper over zijn hart krijgt. Het is wel erg triest, en wordt zelfs groots richting het eind. Het is zo’n track die je kippenvel geeft, en die je het liefst skipt omdat hij wat too much is, maar in de film bereikt hij zijn taak. The Emperor is Dead duurt eigenlijk te kort om interessant te zijn, zelfs het getokkel kan er niets aan doen. The Might of Rome is indrukwekkend, maar ik ben er niet omver door geblazen of zo iets. Het begint met sterk slagwerk, maar de synthesizers steken er te goed doorheen. Later keren er enkele vrouwen tussendoor, die de synths toch even doen vergeten. Pas na de derde minuut komt de schoonheid naar boven: een goed huwelijk tussen strijkers en blazers maken een prachtige ode aan een door Ridley Scott’s even mooi gemaakt Rome. Als er later nog even koor bijkomt wordt het kalmer, en het koor transformeert tot iets wat het beste in een kerk zou thuishoren. Hoewel de titel Strenght and Honor iets groots en knallends doet vermoeden, is dat niet zo. Synthesizers en strijkers (vooral lage cello’s) maken een eentonig stuk muziek, die echter wel mooi wegluisterd. Reunion gaat tot op bepaalde hoogte verder in die trend, maar Gerrard maakt er iets moois van. Bij haar stem stel je je al snel de hitte van het zand in het colosseum voor.
In Slaves to Rome horen we vastberaden muziek, en het is toch wel even een verademing tussen de zwoele eerdere tracks.

Als je dacht dat The Battle nog niet genoeg georganiseerde herrie was, dan moet je eens luisteren naar Barbarian Horde. Na een donker begin, wat de sluwe kant van Commodus benadrukt, krijgen we ongegeneerd kabaal te horen van Zimmer. Het kent dezelfde instrumenten, motieven en opbouw als The Battle, en is niet beter of slechter erdoor. Het is ook niet een kopie ervan, maar gewoon iets meer van hetzelfde. Erna klinkt even een kort moment het hoofdthema, dat overduidelijk de victorie voor Maximus laat klinken. Erna wordt het weer wat donkerder, niet perse rustiger. Erna klinkt hoofdthema 2, wat ik eigenlijk eerder Maximus’ Thema zou noemen, het kwam trouwens ook in het begin van The Battle voor. Het klinkt eveneens victorieus, en er zijn vlagen van mannenkoor te horen. Am I Not Merciful benadrukt dan weer de meer donkerdere kant, en lijkt inderdaad veel op het latere Watch the World burn, te horen in The Dark Knight.

Vanaf Elysium begint de emotionele finale. Gerrard is goed bezig, en de etnische muziek blijft voor haar op de achtergrond. In Honor Him krijgen we een wederom emotioneel stuk te horen, waarin het hoofdthema rustig klinkt, maar ook rouwend, en het herhaald zich telkens. Het is om kippenvel van te krijgen. Gerrard’s beste bijdrage aan The Gladiator is te horen in de track Now we Are Free. Ze klinkt zinderend, warm en vol emotie, en Zimmer’s bijdrage is eveneens emotioneel en gewoonweg schitterend gecomponeerd. Het is tot op de dag van vandaag een van de beste samenwerkingen tussen beeld en muziek: Maximus komt thuis, en we zien een laatst, groot shot van Rome, uitstekend in beeld gebracht door Ridley Scott en zijn cameramensen.

De score is terecht geworden wat hij is: een cult-score. Is het moeilijk om tussen alle werken van Hans Zimmer een favoriet te kiezen? Eh, ja. Want ik was weg van zijn Prince of Egypt en zijn eveneens prachtige The Last Samurai, en ook zijn recente The Dark Knight en The Lion King zijn de moeite waard. Toch heeft Zimmer dit niveau helaas nooit meer bereikt. En hoe erg hij zich ook inspant, kan hij dit nog wel overtreffen? Zimmer maakt prachtige thema’s die emotioneel zijn, knap geschreven en bovenal prachtig zijn uitgevoerd. Natuurlijk helpt Lisa Gerrard’s hypnotiserende, zuiverende stem er ook bij, maar neem nou eens The Battle en Barbarian Horde. Zijn dat niet werken die chaotisch én georganiseerd tegelijkertijd zijn? Als je dat kan, dan ben je een meester in je vak. Zimmer gaf met Gladiator een score die alles in zich heeft, en naadloos bij de film aansluit.
Gladiator - 07/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op
Maximus: My name is Maximus Decimus Meridius, commander of the Armies of the North, General of the Felix Legions and loyal servant to the TRUE emperor, Marcus Aurelius. Father to a murdered son, husband to a murdered wife. And I will have my vengeance, in this life or the next.

In het jaar 2000 was Gladiator een regelrechte hype. En terecht zou deze nederige recensent zeggen. De film is prachtig vormgegeven, het acteren is perfect en het verhaal was verbazingwekkend genoeg zeer origineel. Het verhaal gaat over een Romeinse generaal genaamd Maximus die één van de meest gerespecteerde mannen is van het oude Rome. Onder Keizer Marcus Aurelius is hij een fantastische krijgsheer. Nadat de keizer zegt dat hij liever zijn rijk overlaat aan Maximus dan aan zijn eigen zoon Commodus, ontploft de bom. Marcus Aurelius komt op een zeer verdachte manier te overlijden en Commodus komt keizer. Maximus degradeert in status en bekomt een gladiator die wraak wil nemen op de verraderlijke Keizer Commodus.
Deze film heeft gelukkig de carrièreslomp van Ridley Scott terug rechtgetrokken. Voor de muziek trok Scott terug naar oude kompaan Hans Zimmer. Deze Duitse componist schreef voor deze film één van zijn meest bekende scores, maar zorgt dat ervoor dat het meteen zijn beste is? Deze nederige recensent vind van niet. Waarom zal nu blijken.

Allereerst ga ik mijn mederecensenten gelijk geven in het feit dat deze score fantastisch goed werkt bij de film. De noten van Hans Zimmer en de beelden van Ridley Scott versmelten fantastisch met elkaar. Maar ik vind dat het niet zo een goede score is om apart te beluisteren. Vele tracks zijn aan de langdradige kant. De thematische ontwikkeling is ook niet om naar huis te schrijven, en als er al eens een thema is dat opduikt is het moeilijk te ontdekken. Akkoord met het feit dat niet elke score gemakkelijk te beluisteren zijn maar zoveel tracks zijn gewoonweg saai. Daarom is het moeilijk om uw volledige aandacht te houden bij het beluisteren van deze score.
Maar er zijn wel twee grote positieve punten van de score. Allereerst heb je de actie. Zoals we gewend zijn van Zimmer is de actie FENOMINAAL. Vooral de track Battle, wat meteen de beste track van de score is. Dit is Zimmer zoals ik hem graag hoor componeren. Geweldige georganiseerde chaos, waarbij de lagen in de muziek heel moeilijk te scheiden zijn. Wat ik ook goed vind aan deze track is dat het begint met een herkenbaar motief, wat niet het hoofdthema is, maar wat toch het meest toegankelijke is van deze score. Enkel al voor deze track zou ik deze score alsnog opnieuw kopen.
Het tweede grote positieve punt is Lisa Gerrard. Haar stem is fenomenaal en past zeer goed bij deze score. Zeker bij het laatste nummer. Het is een verzonnen taal waarin ze zingt, maar potjandorie ze doet het goed. Wat ik ook zeer fijn vind te aanhoren is het feit dat het thema van Honor Him ook in Now We Are Free is te horen. Ook dit nummer is één van de beste tracks van de score, en voor mij de reden waarom deze score zo’n succes is geworden.

CONCLUSIE
Ik benader Gladiator op twee manieren. Als de muziek die bij de film wordt gespeeld krijgt hij de volle pot. Want dat is namelijk perfect. Maar ik ben niet zo’n fan van de versie die je op cd kunt beluisteren, want het is een moeilijke score. Nogmaals zeg ik er nog eens bij dat niet elke score makkelijk moet zijn. Recentelijk schreef Zimmer Frost/Nixon en dat is ook niet zo’n makkelijke score, maar die vind ik dan wel goed. Al bij al geef ik Gladiator een magere 7. Als punt in de carrière van Zimmer was dit een mijlpaal, maar ik ben niet weg van deze score.
Gladiator - 10/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op
Ondanks de hoeveelheid aan recensies vind ik het toch belangrijk om mij even te richten op Zimmer’s beste werk tot nu toe. Wat mij betreft steekt Gladiator boven al zijn hedendaagse werk uit vanwege de verfijnde melodieën, prachtige orkestraties en prachtige stem van Lisa Gerrard. Toen deze 2 geweldige muzikanten zich gingen richten op The Bible had ik ook al hoge verwachtingen, helaas is het niveau van Gladiator nooit meer geëvenaard. De score blijft naar mijn mening geweldig, heldhaftig en passend bij de geweldige film waarin Russell Crowe een uitstekende acteerprestatie neerzet.

Al bij de eerste noten van de score, bij het nummer ‘Progeny’ zit ik meteen op het puntje van mijn stoel. Ik zie de filmbeelden weer voor me en ga terug naar de opening van de Oscar-winnende film. Maar liefst 5 oscars maar géén van die Oscars was voor Hans Zimmer, en dat terwijl hij alleen al met deze openingsmuziek al een enorme kans maakte om dat felbegeerde beeldje. Maar de Oscars doen er niet toe, het had de kers op de taart kunnen zijn maar het gaat natuurlijk om de combinatie beeld en muziek, gaat dit samen of is de muziek te overheersend? Nee hoor, integendeel, de muziek sluit naadloos aan bij de beelden van Ridley Scott. Ik kan natuurlijk elke track wel opsommen maar ik zie al dat dit gedaan is + wil alleen benadrukken waarom ik de score zo ophemel. Dit komt eigenlijk vanwege het feit dat de melodieën zo erg bij mij binnen komen. Het is niet alleen de geweldige actiemuziek die Zimmer schreef voor ‘The Battle’, het is vooral de combinatie met de stem van Lisa Gerrard en Hans Zimmer die deze score zo memorabel, herkenbaar en verrassend maakt. Natuurlijk heeft Zimmer de afgelopen jaren geweldige muziek voor films als Inception, The Bible, King Arthur en Sherlock Holmes gecomponeerd maar Gladiator heeft iets bijzonders wat niet te evenaren lijkt.

Het is vooral de ‘liefdesmelodie’, die ook aan het einde van de film te horen is, die het ‘m doet! De score sluit af met instrumentale hoogstandjes als Elysium en Honor Him, in deze 2 afsluitende tracks is de pijn die Maximus in de film voelt ook te voelen. De beelden komen terug, het pijnlijke en droevige verhaal en natuurlijk de kippenvel. Want als je bij het horen van deze score geen kippenvel krijgt weet ik niet of de muziek van Hans Zimmer iets voor je is; dit is gewoon Zimmer op z’n best! De score (en film) wordt afgesloten met een muzikaal hoogstandje van zowel Zimmer als Gerrard. Het nummer ‘Now we are Free’ herken ik inmiddels uit duizenden omdat ik ‘m ook minstens zo vaak gehoord heb(haha), het is een aanstekelijk nummer met een prachtige melodielijn. Gerrard gooit al haar emotie in het nummer en brengt mij terug naar die memorabele finale in de film, adembenemend.

De score heeft alles wat een goede score nodig moet hebben + eigenlijk nog een extra stem en dat is de stem van Lisa Gerrard. Het zijn namelijk niet alleen de melodieën en orkestraties van Zimmer die de score tot een memorabel prachtstuk maken maar ook de stem van Gerrard. Die stem zorgt ervoor dat de score compleet is en behoort tot één van mijn favoriete filmmuziek aller tijden. Gladiator zet je niet zomaar even op, je moet er echt de tijd voor nemen en de beelden weer voor je zien. Met name de laatste 3 tracks zijn van een hoog niveau, daar moet je absoluut niet doorheen praten. Gewoon ogen dicht doen en genieten.
Gladiator - 09/10 - Recensie van Michiel Vaernewijck, ingevoerd op
De film Gladiator, die regisseur Ridley Scott een Oscar voor Beste Regie opleverde, treed in de voetsporen van zijn heldhaftige voorhangers Spartacus en Ben-Hur. De film is op alle vlakken een voltreffer. Goede regie, een schitterende vertolkinh door Russel Crowe en adembenemende sets maken deze film tot een ware klassieker. Ook Hans Zimmer werd bij het team gehaald om de score te componeren. Zimmer had al enkele voorgaande meesterwerken op zijn naam staan zoals de scores voor The Lion King (waarvoor hij een Oscar ontving!) en Prince of Egypt. Maar wat zou hij bakken van Gladiator? Het resultaat was allesbehalve een afgang.

Gladiator opent met het serene Progeny, die ook de film voorafgaat. Het geeft duidelijk al een voorsmaakje van wat komen zal. Het is een redelijk korte maar meeslepende track die je voorbereidt op de duistere affaires je zal tegemoetkomen doorheen de film. The Wheat geeft je het klagende gemijmer van Lisa Gerrard, waarna het stijlvol de volgende track, The Battle, inluidt. The Battle is een erg sfeervolle track met veel percussie, dreunende synthesizers en een prachtige stem op het einde van de track. De track moet het vooral hebben van de indrukwekkende actiemuziek. Erg bombastisch en zeker een van de hoogtepunt van de soundtrack. De track eindigt in de indrukwekkende en emotionele klaagzang van Gerrard waarbij de hele strijd vanuit een geheel ander standpunt wordt bekeken. Meesterlijk, zowel van Zimmer als van Scott. Earth is weer zo'n gouden nummer dat zeer sfeervol begint met zachte gitaar en strijkers. Daarna hoor je een heerlijke trompetsolo die je echt de rillingen heeft als je er naar luistert. Gewoonweg heerlijk om naar te luisteren! Het hoofdthema volgt. In de film loopt Maximus doorheen het soldatenkamp na de zware strijd die gevochten is.

Patricide en The Might Of Rome zijn dan weer muzikale pareltjes. Als de zoon van de keizer Marcus Aurelius zijn vader wurgt klinkt een geweldige sound (hoe moet ik het omschrijven? je hoort het wel als je de track beluistert!) en speel je de hele prent in je hoofd af. Strength and Honor is een opvallend rustige track waarbij een variant van het Gladiator-thema opduikt. Heel mooi in al zijn eenvoud. Barbarian Horde is weer een van de hoogtepunten van de soundtrack. Het begint weer met het hoofdthema waarna de actietrack begint. Men hoort weer het actiethema in al zijn glorie. De adrenaline stroomt door je aderen, een heerlijk moment. Na de actiemuziek klinkt het heroïsche Gladiator-thema uit je boxen en leef je mee met de gladiatoren. Am I Not Merciful begint meesterlijk en alweer wordt het duistere hoofdthema ingezet maar met is met ontzettend veel gevoel gespeeld.

Elysium, Honor Him en Now We are Free bevatten allemaal de hemelse stem van Lisa Gerrard die opvallend niet in woorden zingt maar klanken neuriet. De tracks kunnen er alleen maar goed bij varen! Wat is de menselijke stem toch een krachtig instrument. Veel meer is er niet te zeggen over deze soundtrack. Een korte samenvatting:

Goed:
- Stem van Lisa Gerrard doorheen de score
- Prachtige compositie en orkest
Slecht:
- Misschien wat meer thema's?
- Enkele tracks hebben geen nut...

Must hear:
- De laatste drie nummers
- The Battle

'At my signal - unleash hell.'
Gladiator - 10/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op
Gladiator, een veelzijdige soundtrack met zowel denderende actiemuziek, maar ook met de prachtige stem van Lisa Gerrard. Zeker een van de beste scores van Hans Zimmer!

Het album begint rustig met nummer Progeny. Als rond 1.30 minuten een gitaar speelt en we Lisa Gerrard horen, is dit nummer helaas al snel afgelopen, maar Lisa Gerrard komt terug in het volgende nummer The Wheat een prachtig thema dat mooi overgaat in The Battle.

Je hoort aan de muziek dat de veldslag gaat beginnen, de gitaar is goed voor de spanningsopbouw en bij 2.30 begint het echte actiethema, maar al snel komt er weer rust die weer overgaat (4.01) in het actiethema. Bij 8.33 min. komt er stilte na de storm. In de film hoor je geen Lisa Gerrard, maar ik had graag willen weten hoe dit gedeelte van de film zou zijn met zang.

Na het nummer Eurth, met, voor mijn gevoel, een prachtig Romeins thema horen we voor het eerst Klaus Badelt. Het slechts 1.26 minuten durende nummer begint en eindigt met Lisa Gerrard, wiens stem erg duister klinkt. Vervolgens horen we weer Hans Zimmer, maar dit maal met Djivan Gaparyan. Veel over dit nummer kan ik niet vertellen, tijdens de film kreeg ik kippenvel toen ik het hoorde!

Het nummer Patricide is het duisterste nummer van de soundtrack. Ik vind het wat weg hebben van Zimmers 'The Ring' score.

Nadat Klaus Badelt weer terugkwam in de soundtrack, komt er weer een actiethema. Het nummer The Might of Rome bouwt ontzettend veel spanning op. Ik ga al op het puntje van mijn stoel zitten als ik alleen de muziek hoor zonder de film. Na 2.45 maakt het zenuwslopende gedeelte van dit nummer plaats voor Lisa Gerrard. Dit tweede gedeelte van het nummer geeft mij een gevoel van grootheid, het speelt zich af nadat Maximus zoveel gevechten wint.

Maximus moet naar Rome, met een doel: Het publiek voor zich winnen. Hij gaat naar Rome wanneer het nummer van Klaus Badelt: Reunion eindigt. Hans Zimmer gaat in het volgende nummer: Slaves to Rome, door met dit thema. Bij het eerste gevecht van Maximus tegen de Barbarian Horde komt het actie thema van The Battle in het nummer ‘Barbarian Horde’(titel kan niet missen) weer terug. In dit nummer komen verschillende andere thema's terug zoals Progeny op het begin.

Het volgende nummer: Am I Not Merciful?, geeft rust na de storm aan, maar niet voor lang! Violen gaan tekeer en als extra aanvulling koos Zimmer voor slagwerk. Bij 4.18 komt Progeny weer terug, even later komt het einde van The Might of Rome terug.

Bij het nummer Elysium is Maximus inmiddels al gestorven en zijn de andere gladiatoren vrij. Lisa Gerrard zingt de eerste regels van Now we are free en voor mij betekende dit tijdens de film 6 minuten kippenveel (inclusief Honor Him en Now We are Free, de volgende nummers) IK heb de hele aftiteling gelezen en genoten van het beste nummer van de soundtrack waar Zimmer en Badelt eindelijk (voor het eerst deze soundtrack) samen gaan.

Een prachtige film met een zeker even mooie soundtrack, die helaas net geen oscar waard was. Nadat ik dit gehoord heb, heb ik gelijk Gladiator, More music aangeschaft.
Gladiator - 10/10 - Recensie van Peter Van Riet, ingevoerd op
Gladiator. de soundtrack die Zimmer's carrière een enorme boost gaf. Na hem zovele keren beluisterd te hebben blijft hij gewoon magnifiek, groots, en origineel. En volgens mij Hans Zimmer's hoogtepunt, want 4 jaar later achter dit meesterwerk heeft hij, naar mijn mening me nog niets gebracht dat me ervan overtuigd heeft beter te zijn dan Gladiator. Evenwaardig. maar niet meer dan evenwaardig. Deze score zorgde er onwaarschijnlijk mee voor dat hij nu zowat de meest gevraagde filmmuziekcomponist is geworden (voor de komende 3 jaar heeft hij zo'n 7 films of zo nog gepland waarvan hij de muziek zal verzorgen. Het spijtige van deze zaak is daarom misschien dat hij veel minder tijd kan spenderen voor research, en om nieuwe, frisse ideeën op te doen.. want veel van zijn minder gedateerde soundtracks vind ik opvallend minder origineel.., en een opvallende terugkeer naar de stijl die hem zo kenmerkt (bombastische, dramatische muziek, terug te vinden in "The peacemaker, Gladiator, King Arthur, The Rock..etc..). Ik zou op dit moment veel liever hebben dat hij nog eens met iets afkomt zoals "Black Hawk Down", of "Hannibal", DIE vond ik enorm origineel, en ze intrigeerden me enorm. afin zo'n vernieuwende stijl dan. want ik heb de indruk dat op dit moment zijn "leerlingen" (van media ventures, afin nu noemt het anders, sinds het Jay Rifkin-conflict) zoals Gregson-Williams, John Powell.;etc.. beter, origineler presteren dan hijzelf.. Maar bon. deze score is in ieder geval schitterend, subliem, heerlijk, niets anders dan mooie woorden voor dit ongeloofelijk sterk staaltje compositie. Op weg om een cultsoundtrack te worden. Als ie het nu al niet is.
Gladiator - 09/10 - Recensie van Bart Jacobs, ingevoerd op
Hans Zimmer toont met deze score opnieuw dat hij tot de wereldtop behoort als het gaat om componisten van filmmuziek. Gladiator is één van zijn meesterwerken en door deze score heb ik voor het eerst met Hans Zimmer's werk kennis gemaakt.

Een film moet voor mij niet altijd hoge toppen scheren opdat ik de score kan appreciëren … maar het helpt wel. Aangezien ik een zwak heb voor epische verhalen, behoort Gladiator tot mijn top 5 aller tijden – zowel de score als de film.

De score begint rustig (net als de film) maar al snel vindt een tempoversnelling plaats in The Battle. De verschillende thema’s zijn stuk voor stuk prachtig hoewel ik minder houdt van de oosterse tint in bijvoorbeeld To Zucchabar. Het beste deel vind ik beginnen vanaf Barbarian Horde. Het volgende nummer Am I Not Merciful? is geladen met emoties en behoort tot de beste tracks van de score. De soundtrack wordt afgesloten met Elysium, Honor Him en Now We Are Free. Dit zijn bijzonder sterke tracks. De stem van Lisa Gerrard is uniek te noemen en draagt in grote mat bij tot de kwaliteit van het geheel.

Nog even vermelden dat de score genomineerd werd voor een oscar in de categorie Best Original Score en dat spreekt voor zich.

Dit is, samen met Pearl Harbor, The Rock en The Last Samurai, één van de beste scores van Zimmer.
Gladiator - 10/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op
Dat Gladiator een must see is moet ik ongetwijfeld niet meer verduidelijken. De laatste overweldigende oscar nominaties tonen nogmaals de sterke appreciatie van de film aan, in vrijwel alle aspecten. Hans Zimmer brengt hier samen met Lisa Gerrard, die ook de vocals op de score inzong, een imposant en tegelijk zachte score die gekenmerkt wordt door een mengelmoes van etnische melodieën vertolkt in een mix van groot orkest, synthesizer en digitale effecten. De actiemuziek wil in de film soms wel teveel en te snel de bovenhand halen. Te snel, omdat de nochtans knappe opzwepende ritmes te gauw naar een climax evolueren, op cd verwordt zoiets tot een paradox, overscoring hangt meestal samen met een veel opzwepende stijl, en dus algemeen toegankelijker. Daarnaast zijn er de mysterieuze, Oosters aandoende melodieën. Gladiator is een goede score, maar geen vernieuwende. Alle sequenties zijn afgeleid vanuit vorig werk van Hans Zimmer, maar naar mening is er dit keer veel meer aandacht aan variatie en uitwerking besteed.
Gladiator - 09/10 - Recensie van Gudo Tienhooven, ingevoerd op
Hans Zimmer is zelden zo op dreef geweest als bij het componeren van Ridley Scott's epos Gladiator. Zijn muziek is rauw, overdonderend en groots. Zelfs de meer subtiele nummers voelen episch aan. Lisa Gerrard, met wie hij later meer ging samenwerken (Black Hawk Down, Tears of the Sun) geeft de score een extra, mystiek tintje. Haar stem is zo messcherp en warm tegelijk dat haar bijdrage het gevoel dat deze cd met zich meebrengt nog intenser maakt. De muziek tijdens de aftiteling, helaas al eens in een dance-versie gemixed, is een prachtige bundeling van alle thema's, emoties en ontlading. Vreemd genoeg ben ik, in tegenstelling tot velen, iets minder gecharmeerd van zijn Waltz-muziek. Het klinkt me, ook voor de tijd waarin de film zich afspeelt, iets te elektronisch en The Rock-achtig. Maar deze soundtrack is er verder een waar ik moeilijk met mijn poten van af kan blijven. Noem het gerust een verslaving. Daar heb ik de (degelijke) film helemaal niet voor nodig.
Gladiator - 08/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op
Het epos Gladiator wordt geweldig ondersteund door de muziek van Hans Zimmer. Zelden heb ik een soundtrack gehoord die qua sfeerschepping zo dicht bij de film ligt. Alleen Howard Shore met Lord of the Rings weet dit niveau te overtreffen. De soundtrack heeft een donkere en mysterieuze ondertoon, maar er heerst ook een heroïsche sfeer, die heel duidelijk naar voren komt in de laatste twee tracks. Verder bevat deze soundtrack enkele bombastische muziekstukken die het epos nog groter maken. Maar het mooiste muziekstuk is zonder twijfel “Am I not Murciful” waarin Zimmer zijn kwaliteiten echt laat zien of beter gezegd horen. Het is een 6 minuten durende finale die zo emotioneel en tegelijkertijd heel donker en zwaar is, dat je er tranen van in je ogen krijgt. Jammer dat Zimmer met Pearl Harbor en andere qua stemming gelijke soundtracks dit niveau nooit weet te evenaren.
Gladiator - 10/10 - Recensie van Alfred Mok, ingevoerd op
Recensie 1: Gladiator.

Gladiator is een pracht film maar daar is ook goede muziek bij nodig!
De muziek is gecomponeerd door maestro Hans Zimmer en hij verricht hier uitstekend werk. Ik heb zelden van zo'n score genoten. Dit keer geen filmbeelden nodig, dit keer is het gewoon je gedachtes weggooien en allee maar luisteren naar deze heerlijke score van Zimmer.

Gerrard heeft ook haar steentje bijgedragen met haar prachtige stem. Verder heeft Hans Zimmer 1 van zijn beste werken hier achter gelaten. Ik ben benieuwd of hij nog zo'n score in de toekomst zal componeren. Heerlijk veel strijkers en slagwerk maar vooral een herkenbare melodie en dat is altijd zo leuk! Hans Zimmer's score van het jaar 2000 geef ik een dikke 10!
Gladiator - 10/10 - Recensie van Yvette van Kranen, ingevoerd op
Met deze soundtrack heeft Zimmer echt een grote score gemaakt. En dat heeft hij zeker verdiend mede door de fantastische zangeres Lisa Gerard. Dit is voor mij samen met Zimmer's Beyond Rangoon en the Lion King de mooiste uit zijn collectie. Er heeft veel tijd in gezeten en dat is te horen ook. Vooral track 17 Now were all free is nu al een klassieker. Ik denk dat Hans Zimmer niet alleen commercieel gezien maar ook echt "waardevol" gezien met deze soundtrack heeft bereikt wat Morricone met Once upon a time heeft bereikt.
Gladiator - 10/10 - Recensie van Joris Kessels, ingevoerd op
Hoewel ik het haast niemand meer hoef wijs te maken hier nogmaals ter bevestiging: De Gladiator is een van de allerbeste soundtracks zo niet DE beste.

Maanden lang ben ik in de ban geweest van deze soundtrack en nog steeds weet deze muziek mij te boeien. De overweldigende actie-tracks, de steengoede tracks met Lisa Gerrard, de melodramatische 'patricide', het energieke en opzwepende 'might of rome' het zware 'am I not merciful' en ga zo maar door. In één woord: Voortreffelijk!
Gladiator - 10/10 - Recensie van Rob van Hassel, ingevoerd op
Ik zal het maar kort houden. Er zijn al zoveel recensies voor deze film gemaakt en veelal positief, wat die van mij ook is. Het de film al heel vaak gezien en hij verveelt niet, net zoals de muziek. Ik ben een grote Zimmer fan en vind dit toch wel zijn beste werk. De muziek past perfect bij de film en is zonder ook zeer goed te beluisteren. De muziek blijft gewoon in je hoofd zitten en is geweldig.
Zeer knap werk!
Gladiator - 10/10 - Recensie van Luc Van Wilder, ingevoerd op
Superlatieven tekort om dit meesterwerk aan te prijzen.Alle vorige recensies bewijzen dat deze soundtrack magistraal is.Ik hoef dus verder niet veel meer toe te voegen.Wat Hans Zimmer hier heeft neergezet is pure klasse.Hierbij plaatst hij zich bij de groten onder de filmcomponisten.Tesamen natuurlijk met Lisa Gerrard en Klaus Badelt.
Deze filmmuziek is één van mijn topfavorieten en zal dat voor altijd blijven.
Gladiator - 10/10 - Recensie van Iris Berkvens, ingevoerd op
De filmmuziek bij de gladiator past echt bij het verhaal, er zit héél veel gevoel in. Het is meer filosofisch. Je kan er goed bij nadenken. Het is misschien bij momenten wat triest, maar dat mag ook wel eens, want vrolijke muziek kan soms zo oppervlakkig zijn. Hans Zimmer kan altijd héél veel gevoel in zijn muziek leggen. Voor mij is het echt top!
Gladiator - 10/10 - Recensie van Nick Kang, ingevoerd op
Prachtige muziek en lekker afwisselend. Alleen mis ik de muziek die zich afspeeld op de markt in de woestijn. Maar gelukkig staat dat op de Gladiator CD die in 2001 is uitgekomen. Van begin tot eind geweldige CD, maar het laatste nummer is toch wel heel erg goed. Ik heb deze CD nu 2 weken en heb hem elke dag minstens één keer beluisterd.
Gladiator - 10/10 - Recensie van bert w., ingevoerd op
Voor mij persoonlijk als het ware één van de beste soundtracks die ik ooit heb beluisterd gewoonweg prachtig, alle gevoelensvormen neergelegd in deze muziek! Hans heeft als het ware een opera gefrabriceerd, bekijk de film met enkel de soundtrack, geweldig!!!!
Van mij een dikke 10!!!
Gladiator - 10/10 - Recensie van Ruben Gjaltema, ingevoerd op
Hans zimmer heeft de soundtrack geweldig gemaakt en ik moet toegeven dat Liza Gerrard er ook mag zijn!
het mooiste nummers vind ik nog steeds The Battle en now we are free

een dikke 10 waard volgens mij was dit de beste soundtrack van zimmer (mischien niet helemaal)

Gladiator - 09/10 - Recensie van Bram De Reuse, ingevoerd op
ik vind de muziek van galdiator prachtig
alles komt prachtig overeen met de film
de muziek is spannend wanner het moet
en de muziek is ook rustgevend en mistiek als het nodig is
daarom vind ik deze muziek prachtig
Gladiator - 09/10 - Recensie van Tijs Vanhulle, ingevoerd op
Een van m'n persoonlijke toppers : Now we are Free is enorm mooi, zovele andere tracks zoals The Wheat, The Might of Rome & Honor Him. één van Zimmers mooiste!! Een top van een film met een top van een soundtrack.
Gladiator - 10/10 - Recensie van Bart v/d Ploeg, ingevoerd op
De muziek van Gladiator is voor mij werkelijk Fantastisch. Ik kan maar geen genoeg krijgen van deze CD (Vooral The Battle en Barbarian Horde vind ik geweldig)Ik geef deze soundtrack gewoon een Vette 10!
Gladiator - 08/10 - Recensie van Stijn Buntinx, ingevoerd op
Hans Zimmer op zijn best: afwisselend intimistische n bombastisch. Muziek die in jouw koude kleren kruipt (en blijft kleven). Deze filmmuziek won dan ook terecht een Golden Globe. Prachtig !!
Gladiator - 10/10 - Recensie van Paul Smolenaars, ingevoerd op
Zonde dat Hans Zimmer hier geen Oscar voor heb gekregen terwijl deze toch beter is dan The Lion King ( personlijke mening )
Gladiator - 10/10 - Recensie van the lord africanus, ingevoerd op
dit is zo'n score die voor zich spreekt! Beluister ze gewoon en je bent overtuigd van de genialiteit van hanzie zimmer!
Golden Globes: Best Original Score (Winnaar)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:

Tears of the Sun (Trailer)
The Alamo (Trailer)
Gladiator (Trailer)
Gladiator (Trailer)

Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Gladiator (2000), Hans Zimmer (Track 3. The Battle) (Film)


Andere soundtrack releases van Gladiator (2000):

Gladiator (2001)
Gladiator (2005)
Gladiator (2010)
Gladiator (2012)
Gladiator (2017)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer