#
|
Track
|
|
Lengte
|
1. | Ouverture | | 2:45 |
2. | Think of Me | | 3:40 |
3. | Angel of Music | | 2:42 |
4. | The Mirror (Angel of Music) | | 1:59 |
5. | The Phantom of the Opera | | 3:34 |
6. | The Music of the Night | | 5:38 |
7. | Prima Donna | | 3:28 |
8. | All I Ask of You | | 4:53 |
9. | All I Ask of You (Reprise) | | 2:15 |
10. | Masquerade | | 5:30 |
11. | Wishing You Were Somehow Here Again | | 3:42 |
12. | The Point of No Return | | 8:00 |
13. | Down Once More / Track Down This Murderer | | 12:45 |
14. | Learn To Be Lonely | | 2:26 |
| | | 63:16 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
The Phantom Of The Opera speelt nu al ongeveer 21 jaar. Dat is een hele poos. Alleen Les Misérables doet beter, die speelt al 23 jaar.
Na de eerste voorstelling van The Phantom wisten A.L. Webber en zijn compagnons dat ze een hit gemaakt hadden. De kranten stonden vol lof en het aantal bezoekers was fenomenaal: elke voorstelling wel een volle zaal. Het was meteen een instant klassieker.
Nu het toenmalige spook, Michael Crawford, bekend van de serie met een onhandige klungelaar, iets met Spencer, zette een gave prestatie neer. Christine, het meisje waar het spook verliefd op wordt, werd gespeeld door Sarah Brightman, toen de vrouw van A.L.Webber.
Wel, 18 jaar later hebben we de filmversie van de musical. Tjah, de oorspronkelijke stemmen zijn de beste, daar is alles mee gezegd. Niettemin, de muziek van Webber heeft zo'n ongelooflijke kracht en schoonheid, dat je echt al moeite moet gaan doen om de muziek naar de knoppen te helpen. De ouverture is een ongekend staaltje orgelmuziek dat echt zo graaf is. Je kan niet anders dan geboeid luisteren naar dit openingsstuk. Think Of Me is een lied dat door Emmy Rossum fenomenaal wordt gezongen. De prestatie van het meisje uit The Day After Tomorrow mag gerust uitmuntend genoemd worden, ze heeft een berg zangtalent.
Maar het absolute hoogtepunt is het slot. Het begint met "Past The Point Of No Return" een heerlijke, tango - achtige ballade, zwoel, spannend ook eigenlijk. Het is een spel van aantrekken en afstoten tussen het Spook en Christine, en hier vindt ook de val van de befaamde luster plaats. Begeleidt met de muziek, geeft dit je wel kippengevoel. Maar dan het trio in de kelder ... Daar valt het talent van Webber maar eerst op: hij weet drie thema's te combineren, de zang is chaotisch, men zingt door elkaar, maar toch coherent. Nergens wordt de muziek té leidend, of wordt de zang té chaotisch. Echt knap.
Zo fantastisch de musical is, zo veel minder was de film, maar niettemin, de film is genietbaar, dankzij het feit dat de muziek van Webber de grootste rol in heeft. Als men eenmaal de betovering van het Spook te pakken heeft, weet men waarom die musical nu nog altijd speelt.
Zoals dikwijls een boek beter is dan de film, is ook hier de stelling dat de stagemusical stukken beter scoort een feit. Gerard Butler mag dan voor de vrouwelijke kijkers een aantrekkelijk spook zijn, toch is zijn stem totaal verkeerd gecast. Hoge tonen zijn voor hem onbereikbaar zonder te roepen en heeft hij de figuurlijke ladder nodig om toch maar iets te laten horen. Gevoelsmatig kan hij het ware karakter van Eric, het spook, NIET laten uitschijnen. Gerard Butler kan daarvoor qua stem een voorbeeld nemen aan de man die zowat 15 jaar geleden The Phantom voor het eerst neerzette op scène, met name Michael Crawford. Alle lof dan weer voor de dame die de stem van Christine gestalte gaf. Ook jammer van de montageverantwoordelijke(n) is de scène naar het einde van de film (actie Don Juan) waarbij het spook definitief "ontmaskerd" wordt. Een "knik" in de film verraad het amateurisme waarmee die man of vrouw heeft gewerkt of het feit dat de film blijkbaar snel een deadline moest halen. Van perfectionisten als A.L.Webber en Joel Schumacher zijn we betere kwaliteit gewoon. Jammer, dit had dé filmmusical moeten worden, maar is nu niets meer dan een snelkassa afkooksel van de stagemusical. Aanrader blijft dus: ga naar de stagemusical kijken !!!
Ik vind deze film de mooiste ooit!
Het spook word goed in beeld gebracht ondanks dat zijn verminking niet zo afschrikwekkend was voorgesteld dan dat het in het boek werd voorgesteld.
Maar, Gerard Butler is nog altijd geen zanger...
En dat vind ik het goede eraan, hij (het spook) leerde van kinds af aan met muziek omgaan maar heeft zelf nooit leren zingen. Dus als hij vals zingt vind ik het soms wel goed uitkomen. Waarom? Wel voor mij is het spook een romantische mens met een gruwelijk kantje... Zoals hij zelf zegt: hij is een engel van de hel.
Maar als je het liedje 'No one would listen' hoort, zingt hij zelf heel kwetsbaar, en dan komt (voor mij) de engel van de hemel boven. M.a.w. de mens en niet het monster.
Natuurlijk is The Phantom of the Opera in het echte theater niet te vergelijken met de film. Maar deze film is een mooie neerzetting. Romantiek, Passie, teleurstelling, haat... de moeilijkste emoties om geloofwaardig neer te zetten worden hier goed terecht gebracht. Ik ben natuurlijk niet echt een kenner maar ik ben wel een kenner van The Phantom of the Opera. En ik hoop van harte dat vele mijn mening delen.
Groetjes Maxime.
Prachtig,mysterieus maar vooral opwindend en sensueel.Zo heb ik deze muziek ervaren ,dagen wekenlang heb ik er niet genoeg van gekregen.ZELFS s'nachts bleef ze door mijn hoofd spoken, nooit eerder heeft muziek zulk impact op mij gehad.Ik hoop dat Lloyd Webber nog lang van deze prachtige muziek mag schrijven.ZE heeft veel in mijn leven betekend