The Pirates! Band of Misfits

Dit is de twaalfde recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: Spies in Disguise
Volgende: Severance: Season 1

De Brits-Amerikaanse film The Pirates! Band of Misfits heeft in Groot-Brittannië een andere titel en heet daar The Pirates! In an Adventure with Scientists!, wat eigenlijk de oorspronkelijke titel was, vanwege het gelijknamige eerste boek uit de piratenserie van Gideon Defoe uit 2004. Defoe schreef ook het scenario. De film komt uit de studio van Aardman Animations en is geregisseerd door Peter Lord (Chicken Run), die vooral producent is en ook mede-producent van deze film was. De film is door de critici redelijk positief ontvangen en kreeg de nodige nominaties voor prijzen, waaronder een oscarnominatie voor beste animatiefilm. In de bioscopen was de film redelijk succesvol.
Het verhaal draait om de piraat met de naam Kapitein (stem Hugh Grant), die met zijn bemanning deelneemt aan de wedstrijd voor Piraat van het Jaar. De piraat die de meeste buit binnenhaalt is winnaar. Maar het lukt niet al te best, want de meeste aanvallen mislukken. Maar dan komen ze de HMS Beagle tegen en enteren het schip. Daarop treffen ze Charles Darwin (stem David Tennant) aan. Die ziet hun piraten huisdier Polly aan voor de laatste nog levende dodo en vertelt de piraten dat hij met die vogel graag mee zou doen aan de wedstrijd voor Wetenschapper van het Jaar...

De muziek bij deze film is van Theodore Shapiro, die daarmee zijn eerste score voor een animatiefilm componeerde. Het is een nogal gevarieerde score geworden, om het maar voorzichtig uit te drukken. Het komisch gehalte van de muziek valt wel mee, maar dit heeft Shapiro gecompenseerd door het tempo en het actiegehalte in veel tracks vrij hoog te houden.
Het album opent met een fraaie vol orkestrale uitvoering van de traditional Rule Britannia, waarmee de muziek de gebeurtenissen rondom de Britse koningin omlijst. De titel van deze track is dan ook een uitspraak van haar in de film. De melodie van Rule Britannia is kort in nog een aantal tracks te horen, zelfs herkenbaar met een paar motieven. Overigens vormt deze melodie geen thema in de muziek van de score. In de openingstrack is de fraaie uitvoering daarvan al na pakweg een halve minuut voorbij, waarna de muziek vooral grimmig wordt. In de track 'Wait a Mo'!' komt die melodie nog een keer even wat uitgebreider voorbij, in een scherpe trompetsolo, en iets later in een paar motieven.

Dat grimmige en grillige karakter van de muziek blijft de hele score lang het hoofdbestanddeel, wat ervoor zorgt dat de score overwegend toch wat minder prettig in het gehoor ligt. De score bestaat dan ook voor een flink deel uit actiemuziek, waarbij de melodie ondergeschikt gemaakt is. Er is zeker wel melodie aanwezig, maar die is vaak niet erg aantrekkelijk. Daarnaast heeft Shapiro de nodige chaotische muziek toegevoegd en zelfs raggende elektrische gitaarmuziek en rockpercussie ontbreken niet. Tegelijk heeft Shapiro goed geluisterd naar Zimmer's muziek voor Pirates of the Caribbean, want er zijn best veel elementen of stijltypen uit die scores die Shapiro voor zijn score heeft toegepast.
Behalve grootse orkestrale en rockbandmuziek spelen ook stevige koorklanken een rol. In een aantal tracks komen die voor het voetlicht en geven daarmee de nodige extra massa aan de muziek, waarbij het koor soms zelfs in een stampend ritme hun klanken brengen.

Behalve stevige en grillige actiemuziek bevat de score ook rustiger intermezzo's. Zo is 'Not a Total Succes' een lichte, wat melancholieke track, die bijna wat aan de saaie kant is, evenals 'The Ascent of Man'. Daarnaast bevatten veel actietracks ook rustiger gedeelten, soms zelfs heel rustige, om daarna weer over te gaan in de actiemodus.
In de track 'Girl Guides' begint Shapiro met een soort fanfaremuziek op koperblazers, om daarna over te gaan in meer dreigende orkestrale muziek, waarna aan het eind het fanfaredeuntje weer terugkomt. Dit deuntje herhaalt zich vervolgens in het begin van de track 'The Captain's Dream'.
Een andere gemiddeld vrij rustige track is 'Baby Clothes', die zelfs heel ingetogen begint met een solo dwarsfluit. Vanaf pakweg halverwege neemt de intensiteit van de muziek toe, om na een kort ingetogen intermezzo rond 2.00 opnieuw flink aan te zwellen naar het einde toe.

Naar het einde van het album wordt de muziek wat aantrekkelijker. Zo is de track 'Poor Defenseless Me' voorzien van fraaie, melodieuze en toch vol orkestrale muziek, waarin ook weer de melodie van Rule Britannia in korte fragmenten terugkomt. De muziek heeft een majeure setting, waardoor de muziek opbeurend overkomt.
De afsluitende track 'Unpardoned' is eveneens fraai, en opnieuw in een stevig, vol orkestraal arrangement, die af en toe nog even grimmig is, maar na het drie-minuut-punt erg plezierig wordt, waarbij opnieuw Rule Britannia even in een kort intermezzo terugkomt. Een fraaie afsluiter.

Kortom, met zijn score voor The Pirates! Band of Misfits heeft Theodore Shapiro een heel aardige score gecomponeerd. Een flink deel van de muziek zit echter in het genre van de stevige actiemuziek, waarbij soms zelfs raggende elektrische gitaren toegevoegd zijn. Melodie is dan wel aanwezig, maar spreekt totaal niet aan, terwijl de muziek overwegend vrij grillig en grimmig is. Gelukkig ontbreken meer ingetogen tracks of delen van tracks niet, al is de muziek ook dan niet altijd even genietbaar. Toch zijn er zeker een aantal tracks, vooral aan het eind van het album, die meer aanspreken of zelfs ronduit fraai zijn. De waardering voor het geheel komt zo op een heel aardige 68 uit 100 punten.