Man to Man is een historisch drama van de Franse regisseur Regis Wargnier. Evenals voor Kenneth Branagh is Doyle ook voor Wargnier de vaste filmmuziekcomponist.
Man to Man is de vierde film die Wargnier samen met Doyle maakte en ook in 2007 en 2011 hebben ze samengewerkt.
Het verhaal van Man to Man speelt zich af rond 1870 en draait om de keuzen die mensen moeten maken in hun wetenschappelijk onderzoek, of ze zich daarbij laten leiden door een oprechte zoektocht naar waarheid of dat ze uit eerzucht de waarheid negeren. En de kranten van vandaag tonen aan dat dit een probleem van alle tijden is.
In Man to Man moet die keuze worden gemaakt door onderzoekers die in Afrika twee Pygmeeen hebben gevangen en voor onderzoek naar Engeland brengen. Ze zijn overtuigd dat ze de Missing Link in de evolutie hebben gevonden en dat onderzoek kan hen glorie en rijkdom brengen. Maar langzamerhand wordt hen duidelijk dat ze er wel eens naast konden zitten. Vervolgens maken ze hierin hun eigen keuzes en niet altijd is de waarheid daarmee gediend...
Patrick Doyle maakte de score voor deze film van Wargnier. Het is een typische Doyle-score geworden: grootse orkestraties en meeslepende melodieën. Met historische drama's weet Doyle wel hoe hij daar mee om moet gaan, zo ook bij Man to Man.
Doyle heeft de score voor deze film voorzien van een prachtig thema, dat regelmatig in de muziek terugkomt. Daarmee wordt de score voor Man to Man een mooie samenhangende muzikale omlijsting van de film.
De openingstrack brengt gelijk het prachtige thema, door een hoorn gespeeld op fraaie middellage strijkers. Het thema is melodieus, zoals thema's bij Doyle altijd melodieus zijn en zoals ze ook horen te zijn! De muziek klinkt prachtig vol en harmonieus en doet denken aan glorie en triomf. De openingstrack zet in ieder geval de toon.
Na de openingstrack gaat de score verder met spanning en dreiging, een kleuring die Doyle neerzet met lage orkestrale klanken en vooral ook de melodie doet een stevige duit in het zakje. De muziek door soms denken aan Doyle's eerdere muziek voor Eragon, vooral in de spannende track 'The Battle of Eragon'. Deze klanken komen in meer tracks voor, zoals 'Capsized' of 'Likola Kills'. 'The Net' is ook een track waar dreiging vanuit gaat en waarbij Doyle dat vergezeld doet gaan van heldere percussie van snare-drums, waardoor een aparte sfeer ontstaat.
Het middendeel van de score bevat een aantal tracks met minder aansprekende melodieën. Ook het mooie thema blijft dan uit en hoewel de muziek nog steeds orkestraal is, vallen niet alle tracks in positieve zin op.
Op andere momenten komen flarden 'Hogwarts Hymn' voorbij, uit (naar mijn mening) de mooiste Harry Potter score, uit hetzelfde jaar. Steeds zijn daar die lyrische klanken van strijkers en gedempt koper. De ene keer is de muziek melancholiek of dramatisch, dan weer straalt de opgewektheid er vanaf, maar steeds is de muziek vol orkestraal en harmonieus. Vooral naar het einde van de score, met tracks als 'In the snow' en 'The Return of Likola' is de muziek indrukwekkend, mede omdat het hoofdthema hier weer in volle glorie te horen is. Dit is weer Doyle met de grandeur die zijn muziek zo geliefd maakt.
Wat opvalt in deze score, waarin toch twee Pygmeeën een grote rol spelen, is dat ethnische muziek vrijwel ontbreekt in deze score. Geen Afrikaanse klanken, slechts af en toe een hint in die richting, zoals in 'Main Title and The Rapids', waar alleen de percussie enigszins inheems aandoet. Wel is er een soort van subthema voor de Pygmeeën op fluit, die soms solo, maar ook in de muziek van verschillende tracks te horen is.
De score voor Man to Man is een echte Patrick Doyle score geworden. Een meeslepend thema, die in de score een aantal keren terugkomt en grootse en prachtige orkestrale klanken en melodieën. Toch bevat de score een vrij groot aantal tracks die minder aanspreken. Een aantal bevat ronduit dreigende muziek, een aantal heeft meer spannende en dramatische klanken die qua melodie niet zo aanspreken.
De score sluit af met de 'Monkey Waltz', de enige track die door een beperkt ensemble wordt gebracht. Een heel aardige track.
Dat alles brengt de totale waardering voor deze score van Doyle op 77 uit 100 punten.