De Hulk, naar de oude Marvel stripverhalen en de ondertussen cult televisie feuilleton uit de jaren 1970's. Het concept is eenvoudig, als Bruce Banner kwaad wordt, verandert hij in een gigantisch groen monster. Eigenaardig genoeg is er nooit eerder een blockbuster van gemaakt. De Taiwanese- regisseur Ang Lee, die naam maakte met de schitterende films Crouching Tiger, Hidden Dragon en Sense and Sensibility neemt de verfilming voor zijn rekening. Ang Lee staat gekend voor zijn sterke uitwerking van drama, hij moest van The Hulk in eerste plaats een karakter gedreven film maken, en niet een digitaal monster spektakel. Ang Lee's uiteindelijke versie werd door de producers wel sterk herzien in de richting van meer actie.
Na zijn muziek van de recentste verfilming van superheld Spider-Man, blijft componist Danny Elfman in het fantasie genre met The Hulk. Danny Elfman kon zijn muziek op het allerlaatste nippertje maar schrijven, daar oorspronkelijk Michael Danna dit zou doen, maar aan de kant gezet werd. Het perspectief van film en muziek krijgen nu net zijn samenwerking met regisseur Ang Lee een andere invalshoek. Voor een project als The Hulk wordt er dan ook een verbazingwekkende orkestratie gebruikt: zeer traditioneel een groot orkest, eerder gewaagd voor een actie held zijn de solo's van onder andere Armeense fluit en harp, en ook erg knap zijn de sopraan solo's. De muziek is verder vaak onderbouwd met Oosterse ritmes en gezang, voornamelijk vrouwen koor. Sommigen zullen soms de stijl van Hans Zimmer herkennen, maar de verdere weelderige uitwerking verraadt dan weer Danny Elfman's handtekening. Zijn thema voor het Hulk karakter bestaat niet meteen uit een memorabel thema, maar eerder uit een reeks van motieven die hij continu varieert door de score heen. Deze score is eerder complex, en is er typisch een die pas na enkele keren beluisteren duidelijker wordt. Drama overheerst, met vooral warme klanken van de strijkers en het de specifieke Oosterse percussie, terwijl de pure actie muziek eerder gelimiteerd blijft. Aan de ene kant zullen Elfman fans van de grote lyrische soundtracks minder enthousiast zijn, maar zullen zij die de experimentele scores van Hans Zimmer zoals bijvoorbeeld Black Hawk Down, met een nadruk op sfeer, hier wel een aanwinst in zien!