De film Gił la Testa (Duck, you Sucker of Once upon a Revolution als Amerikaanse titel) is gemaakt door de oude bekende Sergio Leone, bekend van een aantal beroemde spagetti-westerns zoals Once upon a time in the West, A fistful of Dollars en For a few Dollars more. Allemaal films die, behalve geregisseerd door Leone, van muziek zijn voorzien door Ennio Morricone.
Deze film Gił la Testa speelt in 1913 tijdens de Mexicaanse revolutie, waarbij twee mannen elkaar ontmoeten. De ene is een Mexicaanse crimineel, die alleen geļnteresseerd is in geld en daarvoor oa banken berooft, de andere is een Ierse IRA revolutionair, met een grote kennis op het gebied van explosieven. De Mexicaan probeert de Ier zover te krijgen om hem te helpen bij een grote bankroof, maar de Ier heeft andere plannen...
Met een score van Ennio Morricone kan een film haast niet mislukken, zou je denken. Maar dat is slechts gedeeltelijk waar, want niet elke score van Morricone is een pareltje. In (heel) veel scores maakt Morricone gebruik van non-muzikale tracks met meer geluidseffecten dan muziek en die tracks behoren niet tot de fraaiste filmmuziek.
Ook in Gił La Testa komen dit soort geluidseffecten net even te vaak voor.
Morricone is bekend geworden door in z'n scores voor westerns een unieke mix te gebruiken van fraaie symfonische en orkestrale muziek met ruige elektrische gitaren en andere instrumenten uit de popmuziek. En daar doorheen mengt Morricone dan vaak nog de nodige menselijke stemmen in de vorm van koorklanken, solo vrouwenstemmen of menselijk gefluit. En dat doet hij ook weer in deze score voor Gił la Testa.
Deze uitgebreide score voor de 35ste verjaardag van de film bestaat uit 2 cd's. De eerste is in feite de 'original score', met de 11 verschillende thema's uit de film.
De tweede cd bevat een aantal variaties op die verschillende thema's, wat eigenlijk door de titels van de tracks al weergegeven wordt. Die variaties zijn niet heel erg verschillend van de oorspronkelijke tracks, maar wijken vooral af vanwege een iets andere instrumentatie of een iets hoger of lager tempo.
In elke thematrack komen steeds min of meer dezelfde 'geluidjes' voor, die Morricone ook in de oorspronkelijke track toepast. Deze geluidjes komen vaak van menselijke stemmen, maar evenzo vaak van vreemdsoortige 'gadgets' of min of meer gewone instrumenten. Door de eentonigheid van die geluiden en het steeds terugkerende karakter ervan gaan ze vaak nogal irriteren, wat zeker niet ten goede komt aan de beluisterbaarheid.
De tracks met de titel van de film brengen het thema van de score, maar dit thema spreekt niet aan. Dit hoofdthema komt in meerdere tracks op deze score in beperkte mate terug, maar het is geen pakkend thema. Het is wat melancholiek gekleurd en zeurt wat. Dat zeuren geldt eigenlijk een beetje voor de hele score. Van sprankeling is maar weinig sprake. Een paar tracks klinken overigens wat minder melancholiek dan gemiddeld, maar in die tracks spreken de melodieėn en orkestraties niet erg aan. Daarbij zijn zij ook weer vaak voorzien van die rare geluiden en onbestemde zang-klanken.
Kortom, deze laatste western van Sergio Leone is niet van de fraaiste muziek voorzien. Ennio Morricone heeft er een wat melancholieke score van gemaakt, die regelmatig nogal zeurderig is. Daarbij gebruikt hij regelmatig klanken en geluiden die niet prettig in het gehoor liggen.
Ook de themamelodie en andere melodieėn spreken niet erg aan, waardoor deze score eigenlijk een muzikale mix heeft die in alle facetten niet tot de verbeelding spreekt en ondanks sommige fraaie symfonische gedeelten tot het rijtje behoort van zijn mindere scores. De waardering voor deze score komt niet hoger dan 61 uit 100.