One Chance

Dit is de 25e en laatste recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: The Secret Life of Walter Mitty

De Brits-Amerikaanse film One Chance is een biografische dramafilm naar het waargebeurde verhaal van Paul Potts, de winnaar van de talentenshow Britain's Got Talent in 2007, die via deze show een beroemdheid werd. De film is geregisseerd door David Frankel (The Devil Wears Prada, Marley & Me, The Big Year, Hope Springs). Deze erg mooie film, die met veel humor en liefde is gemaakt, werd door de critici redelijk ontvangen, maar werd geen succes in de bioscopen.
De film vertelt het verhaal van Paul Potts vanaf zijn jeugd tot zijn doorbraak in 2007. In zijn jeugd werd hij veel gepest op school, was vaak wat onhandig en onzeker, terwijl de situatie thuis bij zijn ouders ook niet gemakkelijk was. Zijn vader wilde dat Paul, net als hij, in de staalfabriek zou komen werken. Maar Paul wilde wat anders en begon mee te doen aan plaatselijke talentenjachten, en kreeg met aria's het cafépubliek stil. Operazanger, dát wilde hij worden...

De muziek in deze film bestaat natuurlijk voor een deel uit operamuziek, maar een groot deel van de film vertelt het verhaal van een gewone jonge man, die het niet altijd treft in het leven, maar gelukkig wel in de liefde, die begeleid wordt door een fraaie score. Die score komt uit onverwachte hoek, hoewel ook weer niet helemaal. Je zou verwachten dat een score bij deze film een klassieke componist vraagt, zoals Patrick Doyle, Ilan Eshkeri of Mark McKenzie. Maar wanneer de regisseur Frankel is, dan moet de componist eigenlijk wel Theodore Shapiro zijn. En dan blijkt Shapiro eigenlijk een heel goede klassieke componist te zijn!

Bij de film is een soundtrack-album uitgekomen met een groot aantal van de klassieke tracks die in de film te horen zijn. Deze aria's worden op het album door Paul Potts zelf gezongen en dat doet hij niet onverdienstelijk. Het album bevat ook een aantal aria's en songs die niet in de film voorkomen en ook niet alle tracks worden door Potts gezongen.
Het album opent met de aria 'Nessun Dorma', uit de opera Turandot van Puccini. Dit is de prachtige aria waarmee Potts zich in de talentenshow onsterfelijk heeft gemaakt.
Vervolgens horen we 'Nella Fantasia', die niet in de film voorkomt. Deze prachtige song is in de wereld van de filmmuziek beter bekend als Gabriel's Hobo, de themamelodie uit de film The Mission. Die muziek is van Ennio Morricone, die daarmee een van zijn beroemdste melodieën maakte.

Andere mooie aria's zijn 'E Lucevan le Stelle' uit de opera Tosca, eveneens van Puccini en 'Farewell to Earth' (ofwel O Terra Addio) uit de opera Aida van Verdi, een aria die gezongen wordt door Potts, samen met Kylie Watt. Ook de beide laatste aria's 'Che Gelida Manina' en 'O Soave Fanicula' zijn erg mooi, waarbij de laatste ook weer door Potts, samen met Watt gezongen wordt.

Een aantal songs zijn niet door Potts gezongen, waaronder 'Time to Say Goodbye', waarmee Potts zelf de halve finale van Britain's Got Talent won. Deze song wordt hier prachtig gezongen door Il Divo. Het album bevat nog een instrumentale track, het Allegro Con Brio uit de Symfonie nr.25 van Mozart. Ook van Mozart is het Kyrie uit zijn Requiem in D mineur, dat hier door een groot koor en orkest gebracht wordt.

Een song die eigenlijk niet bij het geheel van de soundtrack past is 'Sweeter than Fiction' van Taylor Swift. Het is een heel aangename popsong, maar valt behoorlijk uit de toon bij de rest van het album.
Het album sluit af met twee tracks uit de score van Theodore Shapiro. Het zijn twee erg fraaie tracks, terwijl sowieso de meeste muziek uit de score bijzonder fraai is. Deze luchtige, opgewekte, semi-klassieke tracks passen juist wel goed op dit album. De fraaie en melodieuze muziek van Shapiro wordt vooral door strijkers gespeeld, waarbij de track 'Moment of Truth' een moderne toucht heeft, vanwege de plezierige drumpercussie en de vlotte toon. De afsluitende track 'Venice' is veel orkestraler en zou zo in een opera passen, terwijl de typische filmmuziek-elementen niet ontbreken. Eigenlijk is dit zelfs een van de mooiste tracks van het album. Samen geven beide tracks van Shapiro een goed beeld van zijn score, die gemiddeld een beetje in diezelfde kleuring ligt. Helaas is van Shapiro's score alleen een promo-album uitgebracht.

Kortom, dit album werkt eigenlijk een beetje als een promotiealbum voor de zangkunsten van Paul Potts. En die mogen er zeker zijn, want het album bevat een aantal fraaie aria's. Tegelijk zijn niet alle aria's of songs even mooi, en worden de meeste, maar lang niet alle tracks, door Potts gezongen, en komen ook niet alle tracks in de film voor. De popsong van Swift is een beetje een buitenbeentje, hoewel ook de eerste track uit de score van Shapiro een wat poppy kleuring heeft. De afsluitende klassieke track komt ook uit de score van Shapiro en hoort bij de mooiste van het album, dat een waardering krijgt van een fraaie 79 uit 100 punten, maar dan moet je wel een beetje van opera houden.