In 1991 regisseerde Mike Nichols de dramafilm Regarding Henry, met Harrison Ford en Annette Bening in de hoofdrollen.
Het verhaal draait om Henry Turner een succesvolle, maar nogal ambitieuze advocaat, die alles geeft om zaken te winnen. Waarheid en rechtvaardigheid zijn voor hem irrelevante bijzaken. Hij leeft voor z'n werk en ziet z'n vrouw en dochter maar beperkt. Dan wordt hij beschoten als hij toevallig in een overval op een winkel terecht komt. Hij raakt zwaar gewond, maar overleeft het. Hij kan echter niet meer bewegen of praten en lijdt aan geheugenverlies. Toch komt hij er langzaam weer bovenop en leert weer te bewegen en te praten. Als hij dan weer naar huis mag, ontdekt hij weer het mooie in allerlei dingen en relaties. Maar ook z'n werk is er nog...
Voor de muziek bij de film is in eerste instantie Georges Delerue gevraagd, die ook daadwerkelijk een erg fraaie score voor de film heeft gecomponeerd.
Over deze score eerst iets meer.
Delerue had al vaker met regisseur Nichols samengewerkt. Dat pakte steeds goed uit en ook nu hanteerde Delerue z'n bewezen concept van een klassieke, warm getinte score. Maar zijn score voor Regarding Henry is afgewezen, terwijl het een heel aangename score is om te beluisteren. Dat is uiteraard niet voldoende voor de film zelf. Bij de testvoorstellingen vonden kijkers de muziek te lyrisch, te romantisch, te menselijk voor het tamelijk onmenselijke personage van Henry, vooral in het begin van de film.
De hele score bestaat eigenlijk uit muziek door strijkers, die zowel de underscore als de leidende melodieën voor hun rekening nemen. En die melodieën zijn simpelweg erg mooi. Wellicht te mooi voor het toch wat dramatische verhaal. Niet alle tracks van het 'Rejected score album' zijn even fraai. Een aantal zijn toch wat saai en te weinig melodieus, wat deels komt door de wat tragische kleuring van de muziek in die tracks en filmscenes. Maar de score als geheel is zeker erg fraai. Zelfs een kermisachtige track als 'Sentimental Calliope' heeft een erg prettig deuntje en ligt aangenaam in het gehoor.
De score van Delerue is afgewezen omdat het de film te warm en sentimenteel zou maken. De film werd in de pers al als tamelijk sentimenteel beoordeeld en met de muziek van Delerue op de achtergrond zou dat alleen maar erger geworden zijn. Vandaar dat de producenten toen naar Hans Zimmer zijn gegaan.
De score van Zimmer voor Regarding Henry is een totaal andere geworden dan die van Delerue.
Zimmer heeft een compleet elektronische score gecomponeerd. Daarbij heeft hij de score de nodige jazzy invloeden gegeven, die de muziek wat rauwer maken en er af en toe een groovy touch aan geven. De muziek is verder rustig en wat romantisch getint, dus dat komt dan weer overeen met de score van Delerue.
Behalve de toch fraaie melodieën die Zimmer heeft gemaakt, bevat zijn elektronische muziek ook de nodige elektronische effecten. Die passen eigenlijk best wel goed in het geheel van de score en storen niet.
De score opent met 'Walkin' Talkin' Man', dat een van de meest jazzy/funky tracks is van deze score. Dit geldt ook voor de afsluitende track 'Buddy Grooves'. Maar het geldt in mindere mate voor de rest van de score, die wat lieflijker klinkt. Met name tracks als 'Blowfish', 'Henry vs. Henry' en 'I don't like Eggs' zijn erg fraaie tracks met een licht romantische touch.
De score van Zimmer voor deze film is steviger dan die van Delerue. Bij de rejected score vind je toch een aantal minder aansprekende tracks, die eigenlijk tamelijk saai zijn. Dat tref je bij deze score van Zimmer niet aan. Niet alle tracks spreken aan, maar ze zijn zeker niet saai te noemen. Wel moet je een beetje houden van die elektronische klank die Zimmer in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw veel gebruikte.
Toch is de score niet volledig elektronisch. Zimmer pastte een aantal akoestische instrumenten toe als aanvulling op de synthesizer, om op die plekken een wat andere kleuring te krijgen. Ook gebruikte hij de stem van Bobby McFerrin op een wat vreemde manier, soms gesampled, die een aparte sfeer en ritme geven.
De lichte jazzy kleuring geeft de score van Zimmer een ander karakter dan de score van Delerue. Waar de score van Delerue vooral warm en optimistisch klinkt, is die van Zimmer veel meer neutraal ten opzichte van het verhaal. Waar Delerue's score sturend werkt in de film, doet de score van Zimmer dat juist niet. Met zijn licht melancholieke karakter presenteert Zimmer toch mooie harmonieuze klanken die het goed doen. De veelal keyboard-achtige sound speelt echter de hoofdrol en wordt regelmatig geaccentueerd door akoestische instrumenten, zoals bas of trompet, die dan nogal eens de jazzy kleuring versterken.
De score van Zimmer voor Regarding Henry is toch een fraaie score geworden, in de lijn van andere Zimmer-scores als Green Card of Driving Miss Daisy. De waardering voor deze score is een fraaie 77 van de 100 punten geworden. Toch komt als luisterscore de afgwezen muziek van Delerue hier bovenuit met 82 punten.