Naqoyqatsi
Life as War
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Naqoyqatsi | 7:50 | |
| 2. | Primacy of Number | 6:52 | |
| 3. | Massman | 9:49 | |
| 4. | New World | 3:03 | |
| 5. | Religion | 9:01 | |
| 6. | Media Weather | 7:53 | |
| 7. | Old World | 3:09 | |
| 8. | Intensive Time | 8:08 | |
| 9. | Point Blank | 11:17 | |
| 10. | The Vivid Unknown | 7:09 | |
| 11. | Definition | 2:50 | |
| 77:01 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Naqoyqatsi is de derde documentairefilm van het drieluik met Koyaanisqatsi als eerste in 1982 en zes jaar later Powaqqatsi. Pas in 2002 zou Naqoyqatsi volgen, 14 jaar later.
Al die documentairefilms hebben een titel die uit de Amerikaanse Hopi-indianentaal komt en waarin het terugkerende woorddeel Qatsi staat voor Leven. Het eerste woorddeel geeft aan welke betekenis dat Leven heeft.
Van deze documentairefilms heb ik geen enkele gezien, hoewel dat voor de beleving van de muziek natuurlijk veel interessanter is. De score voor Naqoyqatsi kan ik daarom ook alleen maar beoordelen met betrekking tot de muziek zelf. Maar om van muziek te genieten heb je op zichzelf geen gegeven beelden nodig, je kunt dan je eigen beelden bij de muziek oproepen. Dat geeft voor de muziek wel een neutralere beoordeling, maar de muziek is natuurlijk wel bij bepaalde specifieke beelden geschreven. Het is echter altijd lastig om muziek te beoordelen op basis van die beelden.
Voordat ik naar Naqoyqatsi heb geluisterd, heb ik eerst een recensie over de muziek voor Koyaanisqatsi en Powaqqatsi geschreven, zodat er een vergelijk te trekken is tussen de drie composities. De muziek voor Naqoyqatsi is gemiddeld sterker en melodieuzer dan Powaqqatsi en vooral Koyaanisqatsi. Wel steekt nog steeds het Anthem van Powaqqatsi er ver bovenuit.
Philip Glass componeert veel van zijn scores op een minimalistische manier, met relatief weinig variatie in de melodie. En dat merk je niet alleen bij de eerdere Qatsi-muziek, ook de muziek van Naqoyqatsi is aan de minimalistische kant. De muziek van Naqoyqatsi is echter wel harmonisch, en ook is de variatie veel groter en klinken de melodieën veel prettiger dan bij Koyaanisqatsi en bij Powaqqatsi. Hoewel bij die laatste de Anthem-tracks bij de allermooiste horen.
De muziek voor Naqoyqatsi is voluit instrumentaal, in tegenstelling tot beide voorgaande scores, waar ook de elektronica een flinke duit in het zakje deed. De cello speelt een belangrijke rol in de score. Deze cello wordt bespeeld door de wereldberoemde cellist Yo-Yo Ma. In veel tracks is de cello aanwezig, maar niet overal even duidelijk. New World, Odd World en The Vivid Unknown zijn eigenlijk de tracks waarin de cello de echte hoofdrol speelt. Alle drie tracks, twee van ruim drie, de andere van ruim zeven minuten zijn bijna een lange cello-solo. De cello geeft een menselijke toon aan de muziek en de melodieën zijn best fraai. New World en Odd World zijn echter nogal traag en saai.
De instrumentaties en melodieën van Glass zijn dan vaak wel melodieus op Naqoyqatsi, maar ze zijn niet allemaal even fraai om naar te luisteren. Vooral als Glass de muziek laat verworden tot een soort kermisklanken, dan ben ik geneigd om af te haken. Ook de tragere tracks zijn nogal saai om naar te luisteren. Gelukkig liggen de meeste tracks wel goed in het gehoor. De bijna acht minuten durende openingstrack is daarbij een van de fraaiste. Ook hier speelt de cello een grote rol. Het thema dat in deze track wordt gepresenteerd komt in andere tracks nog een aantal keren terug, in meer of minder duidelijke setting.
Evenals in de andere Qatsi scores maakt Glass ook in Naqoyqatsi gebruik van etnische instrumenten, al is dat niet zo duidelijk is in beide andere scores. Vaak vallen hier die instrumenten een beetje weg in de overige orkestklanken.
De score sluit af met de fraaie track Definition, die begint met solo cellomuziek van Yo-Yo Ma, die halverwege door veel meer instrumenten en ook stemmen wordt uitgebreid tot een fraai geheel.
Kortom, de muziek voor de documentairefilm Naqoyqatsi van Philip Glass is gemiddeld de mooiste van de drie scores voor de Qatsi films. De muziek is melodieus en afwisselend, waarbij Glass volledig acoustisch blijft en geen elektronische klanken toepast. Wel bevat de score een aantal duidelijk minder prettige tracks en echt emotioneel of prachtig klinkend wordt het bijna nergens. Alleen de openingstrack en de afsluitende track zijn echt fraai te noemen.
De waardering voor Naqoyqatsi komt wel hoger dan beide andere Qatsi scores, maar blijft hangen op 66 uit 100.
Al die documentairefilms hebben een titel die uit de Amerikaanse Hopi-indianentaal komt en waarin het terugkerende woorddeel Qatsi staat voor Leven. Het eerste woorddeel geeft aan welke betekenis dat Leven heeft.
Van deze documentairefilms heb ik geen enkele gezien, hoewel dat voor de beleving van de muziek natuurlijk veel interessanter is. De score voor Naqoyqatsi kan ik daarom ook alleen maar beoordelen met betrekking tot de muziek zelf. Maar om van muziek te genieten heb je op zichzelf geen gegeven beelden nodig, je kunt dan je eigen beelden bij de muziek oproepen. Dat geeft voor de muziek wel een neutralere beoordeling, maar de muziek is natuurlijk wel bij bepaalde specifieke beelden geschreven. Het is echter altijd lastig om muziek te beoordelen op basis van die beelden.
Voordat ik naar Naqoyqatsi heb geluisterd, heb ik eerst een recensie over de muziek voor Koyaanisqatsi en Powaqqatsi geschreven, zodat er een vergelijk te trekken is tussen de drie composities. De muziek voor Naqoyqatsi is gemiddeld sterker en melodieuzer dan Powaqqatsi en vooral Koyaanisqatsi. Wel steekt nog steeds het Anthem van Powaqqatsi er ver bovenuit.
Philip Glass componeert veel van zijn scores op een minimalistische manier, met relatief weinig variatie in de melodie. En dat merk je niet alleen bij de eerdere Qatsi-muziek, ook de muziek van Naqoyqatsi is aan de minimalistische kant. De muziek van Naqoyqatsi is echter wel harmonisch, en ook is de variatie veel groter en klinken de melodieën veel prettiger dan bij Koyaanisqatsi en bij Powaqqatsi. Hoewel bij die laatste de Anthem-tracks bij de allermooiste horen.
De muziek voor Naqoyqatsi is voluit instrumentaal, in tegenstelling tot beide voorgaande scores, waar ook de elektronica een flinke duit in het zakje deed. De cello speelt een belangrijke rol in de score. Deze cello wordt bespeeld door de wereldberoemde cellist Yo-Yo Ma. In veel tracks is de cello aanwezig, maar niet overal even duidelijk. New World, Odd World en The Vivid Unknown zijn eigenlijk de tracks waarin de cello de echte hoofdrol speelt. Alle drie tracks, twee van ruim drie, de andere van ruim zeven minuten zijn bijna een lange cello-solo. De cello geeft een menselijke toon aan de muziek en de melodieën zijn best fraai. New World en Odd World zijn echter nogal traag en saai.
De instrumentaties en melodieën van Glass zijn dan vaak wel melodieus op Naqoyqatsi, maar ze zijn niet allemaal even fraai om naar te luisteren. Vooral als Glass de muziek laat verworden tot een soort kermisklanken, dan ben ik geneigd om af te haken. Ook de tragere tracks zijn nogal saai om naar te luisteren. Gelukkig liggen de meeste tracks wel goed in het gehoor. De bijna acht minuten durende openingstrack is daarbij een van de fraaiste. Ook hier speelt de cello een grote rol. Het thema dat in deze track wordt gepresenteerd komt in andere tracks nog een aantal keren terug, in meer of minder duidelijke setting.
Evenals in de andere Qatsi scores maakt Glass ook in Naqoyqatsi gebruik van etnische instrumenten, al is dat niet zo duidelijk is in beide andere scores. Vaak vallen hier die instrumenten een beetje weg in de overige orkestklanken.
De score sluit af met de fraaie track Definition, die begint met solo cellomuziek van Yo-Yo Ma, die halverwege door veel meer instrumenten en ook stemmen wordt uitgebreid tot een fraai geheel.
Kortom, de muziek voor de documentairefilm Naqoyqatsi van Philip Glass is gemiddeld de mooiste van de drie scores voor de Qatsi films. De muziek is melodieus en afwisselend, waarbij Glass volledig acoustisch blijft en geen elektronische klanken toepast. Wel bevat de score een aantal duidelijk minder prettige tracks en echt emotioneel of prachtig klinkend wordt het bijna nergens. Alleen de openingstrack en de afsluitende track zijn echt fraai te noemen.
De waardering voor Naqoyqatsi komt wel hoger dan beide andere Qatsi scores, maar blijft hangen op 66 uit 100.
Na-qoy-qatsi: (nah koy' kahtsee) N. From the Hopi Language. 1. A life of killing each other 2. War as a way of life. 3. (Interpreted) Civilized violence.
Naqoyqatsi, de derde film uit de 'Qatsi' trilogie Koyaanisqatsi-Powaqqatsi-Naqoyqatsi, is er dan eindelijk toch gekomen. Naqoyqatsi, life as war, toont dé belangrijkste gebeurtenis van de laatste 5000 jaar: de overgang van het natuurlijk milieu, de oude natuur naar de 'nieuwe natuur', het technologische milieu.
De film is een digitale kunstzinnige montage van archiefbeelden en computeranimaties vermengd met de nieuwe score van Philip Glass. Beelden van mensheid, met de technologie als destructieve invasie van de natuur, de menselijkheid en de neiging tot geciviliseerde oorlogen.
De muziek is vanaf de eerste indruk schitterend en overtreft in sommige aspecten de vorige filmscores van Philip Glass! Waar de eerdere scores meer gebruik maakten van synthesizer en koper, is deze nieuwe compositie voor een groot symfonische ensemble met een constant overwicht van strijkers en met de beroemde cello solist, Yo-Yo Ma. De muziek is zwevend, emotioneel en tegelijk surrealistisch door de typische herhalingspatronen van Philip Glass in de muziek. De muziek contrasteert als het ware de digitale beelden door de natuurlijke timbre van de strijkers en legt op deze manier de menselijke dimensie in de muziek. De cello van Yo-Yo Ma functioneert hierin als de stem bij de muziek.
Naqoyqatsi en de voorgaande films, staan als gelijke aan de beelden in deze films. Het is een nieuw genre: "concert cinema", waar de muziek de meelevende verteller bij de film wordt.
Naqoyqatsi, de derde film uit de 'Qatsi' trilogie Koyaanisqatsi-Powaqqatsi-Naqoyqatsi, is er dan eindelijk toch gekomen. Naqoyqatsi, life as war, toont dé belangrijkste gebeurtenis van de laatste 5000 jaar: de overgang van het natuurlijk milieu, de oude natuur naar de 'nieuwe natuur', het technologische milieu.
De film is een digitale kunstzinnige montage van archiefbeelden en computeranimaties vermengd met de nieuwe score van Philip Glass. Beelden van mensheid, met de technologie als destructieve invasie van de natuur, de menselijkheid en de neiging tot geciviliseerde oorlogen.
De muziek is vanaf de eerste indruk schitterend en overtreft in sommige aspecten de vorige filmscores van Philip Glass! Waar de eerdere scores meer gebruik maakten van synthesizer en koper, is deze nieuwe compositie voor een groot symfonische ensemble met een constant overwicht van strijkers en met de beroemde cello solist, Yo-Yo Ma. De muziek is zwevend, emotioneel en tegelijk surrealistisch door de typische herhalingspatronen van Philip Glass in de muziek. De muziek contrasteert als het ware de digitale beelden door de natuurlijke timbre van de strijkers en legt op deze manier de menselijke dimensie in de muziek. De cello van Yo-Yo Ma functioneert hierin als de stem bij de muziek.
Naqoyqatsi en de voorgaande films, staan als gelijke aan de beelden in deze films. Het is een nieuw genre: "concert cinema", waar de muziek de meelevende verteller bij de film wordt.
Andere soundtrack releases van Naqoyqatsi (2002):
Soundtracks uit de collectie: The Qatsi Trilogy
