La Femme d'à Côté

De Franse film La Femme d'à Côté is geregisseerd door de bekende Franse regisseur François Truffaut (Baisers Volé, Fahrenheit 451, Jules et Jim, La Nuit Américaine), die een paar jaar later overleed. Zoals in veel van zijn film speelt ook hier de harde, onbereikbare kant van de liefde een grote rol, wat Truffaut via zijn Nouvelle Vague stijl probeerde weer te geven. De film is goed ontvangen door de recensenten en was in de bioscopen een redelijk succes.
Het verhaal draait om het echtpaar Bernard en Arlette Coudray (Gérard Depardieu en Michèle Baumgartner), die met hun zoontje een gelukkig huwelijk hebben. Op een dag krijgen ze nieuwe buren met het echtpaar Philippe en Mathilde Bauchard (Henri Garcin en Fanny Ardant). Maar als ze elkaar dan ontmoeten, schrikken ze enorm, waarbij herinneringen over elkaar tuimelen. Want Bernard heeft vroeger een heftige relatie gehad met Mathilde, waar een wat ongemakkelijk einde aan gekomen is. Eerst proberen beiden elkaar nog te ontwijken, maar dat begint toch hun passie van vroeger dagen op te spelen...

De muziek bij deze toch wat donkere film is van Georges Delerue. Hij componeerde er een eveneens wat donkere score voor. Dat is gelijk al te merken in de openingstrack van het album, waarin Delerue het wat vage hoofdthema brengt. De melodie wordt door strijkers gebracht, ondersteund door harp en andere lichte klanken. Dat geeft een soort gedragenheid, maar omdat de melodie behoorlijk somber is, blijft het allemaal een wat trieste belevenis.
Als tweede track op het album horen we de 'Épilogue', dus eigenlijk de afloop van de film. De prettige ostinato's door de strijkers maken het eerste deel van de track nog redelijk vriendelijk. Maar in het tweede deel neemt de dramatiek sterk de overhand en krijgt de muziek bij vlagen zelfs iets grilligs over zich. Deze track wordt aan het einde van het album nog een keer herhaald. Die afsluitende track is een kopie van deze tweede track.

De dreiging neemt toe bij 'Mathilde à sa Fenêtre' en die dreiging loopt door in de volgende track, wat Delerue met tamelijk minimalistische instrumentaties uitwerkt. De daarop volgende 'La Violence de Bernard' heeft een hoog actie- en spanningsgehalte, door snel spelende strijkers, die met wilde halen de acties van Bernard onderstrepen.
De triestheid volgt met 'Mathilde s'effondre', terwijl de track 'L'Amour dans la Voiture' ook al zo somber klinkt en totaal niet romantisch is, net als 'Rendez-vous à l'Hotel.

Er wordt ook een feestje gevierd, want de track 'Garden Party' bestaat acht minuten lang uit vlotte jazzy muziek. Toch klinkt het wat neutraal en niet erg feestelijk of vrolijk, zoals een party bedoeld is, maar gelukkig ook niet somber of triest. Het is overigens een heel aardige track, een van de fraaiere op het album, ondanks dat ik niet zo van die jazzy stijl houd.
Na deze party-track slaat echter de somberheid weer toe, waarbij ook de herhaling van de 'Épilogue' het album in een nogal dramatische kleuring afsluit.

Kortom, met zijn muziek voor de dramafilm La Femme d'à Côté heeft Georges Delerue een behoorlijk sombere score gecomponeerd, uiteraard naar aanleiding van het verhaal dat in de film verteld wordt. Vrijwel alle tracks hebben die sombere, soms wat minimalistisch gekleurde triestigheid over zich. Geen album om te gaan beluisteren als je opgevrolijkt wilt worden. Alleen de acht minuten van de 'Garden Party' is wat dat betreft een uitzondering. Het is kwalitatief goede muziek, maar als je in een dip zit helpt deze muziek niet om daaruit te komen. De waardering als luistermuziek, los van de film, blijft dan ook hangen op 59 uit 100 punten.