Postman Pat: The Movie

Dit is de tiende recensie in de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: The Prisoner
Volgende: Battlefield 2: Modern Combat

Postman Pat is een succesvolle Britse kinder-animatie tv-serie die begon in 1981, maar ook in het nieuwe millenium nog een vervolg kreeg. In 2014 kwam er tenslotte Postman Pat: The Movie, die in de bioscopen uitgebracht is. Het is een Amerikaans-Britse samenwerking, geregisseerd door Mike Disa, die eerder als animator voor Disney werkte. De film kreeg als kritiek dat deze te spannend was voor kleinere kinderen en dat de speelsheid uit de tv-afleveringen ontbrak. De film is daardoor wat mager ontvangen, maar was toch redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om de vriendelijke postbode Pat, die altijd de post bezorgt in het dorpje Greendale. Alle medewerkers van het postbedrijf zouden een bonus krijgen en Pat wilde daarvan graag met z'n vrouw Sara op een soort uitgestelde huwelijksreis naar Italië. Maar de nieuwe bedrijfsleider wil het postbedrijf efficiënter maken en heeft alle bonussen geschrapt. Daarnaast wil hij de postbodes vervangen door robots, die precies op hen lijken, zodat de inwoners niets in de gaten zouden hebben. Dan wordt er in Greendale een tv-zangwedstrijd georganiseerd, met Simon Cowbell (jawel!) als jurylid, waarbij de prijs een reis naar Italië en een platencontract is. Maar het blijkt een show, waarin het klatergoud hem wegtrekt van z'n familie en vrienden...

De muziek bij deze kinder-animatie-komedie is van Rupert Gregson-Williams, die er, in goede samenwerking met regisseur Disa, een fraaie orkestrale score voor componeerde.
Je zou verwachten dat het thema van de originele kinderserie ergens in de score terugkomt, eigenlijk als openingstrack, maar dat blijkt nauwelijks het geval te zijn. Elke aflevering van die kinderserie begint met een gezongen kort themaliedje, maar die is niet merkbaar in een of andere uitvoering op het score-album terecht gekomen, ondanks dat Gregson-Williams aangeeft dat hij het oorspronkelijke thema als basis heeft gebruikt. Voor dat originele thema moet je het soundtrackalbum, dat eveneens van de film uitgebracht is, in huis halen. Op dat soundtrackalbum vind je de nodige liedjes, een suite van de score en als afsluiter het aloude themaliedje van de tv-serie.

De score van Rupert Gregson-Williams is duidelijk veel volwassener dan je bij een kinderanimatiefilm zou verwachten. De muziek is zeker niet afgestemd op een kinderleeftijd van vier tot acht jaar. Daarvoor bevat de muziek teveel donkere en spannende muziek, die soms zelfs wat grimmig klinkt. Maar ook de meer opgewekte, vaak lieflijke en verhalende muziek is prachtig en vaak vol orkestraal gebracht. Wat dat betreft zou deze muziek prima bij een soort volwassen kerstfilm passen. Hier past het natuurlijk wel bij de omgeving van het lieflijke dorpje Greendale, waar het verhaal zich afspeelt.

Het album opent met de toepasselijke titel 'Opening', waarin we in een fraai en bijna romantisch arrangement een mooi nieuw thema voorgeschoteld krijgen. De muziek is niet apart of extra speciaal, maar wel gewoon heerlijk om naar te luisteren. Deze themamelodie komt nog vaker terug in andere tracks, die dan ook veelal in diezelfde fraaie setting gebracht worden van strijkers, houtblazers, koperblazers en lichte percussie in allerlei combinaties. Maar soms komt ook de piano voorbij, vaak op meer ingetogen momenten. Die zorgen dan voor een aangename emotionele touch.
Op sommige momenten pakt Gregson-Williams wat grootser uit en komt het volle orkest tot leven. Vooral omdat de melodieën zo fraai zijn, werkt dat door in die vol orkestrale setting, die eigenlijk voor mijn gevoel niet helemaal bij een kinderfilm past. Maar als volwassen luisteraar is dit natuurlijk wel volop genieten.

Maar zoals gezegd, ontbreekt ook de spannende muziek niet en dat begint eigenlijk al bij de track 'SDS Corporate Office' en loopt door in 'Pat-Bot 3000' en 'Pat-Bot Into Service'. Maar ook 'Scooter Chase', het eerste deel van 'Megalomaniac', 'Rooftops and Cat-Bot' en 'Robot Takeover and Defeat' kennen die spannende kleuring. Soms komt er wat vrolijkheid doorheen - het is immers wel een komedie - maar dat blijft toch redelijk beperkt en de spanning blijft vaak overheersen. Wel gaan een aantal in het tweede deel van die tracks over in meer ingetogen muziek, waarbij de actie en spanning weer tot rust komt en de kijkertjes in de zaal opgelucht kunnen ademhalen.

Het vrolijke en komedie-aspect van de film komt in de muziek eigenlijk nauwelijks naar voren. Voor ons luisteraars naar de muziek is dat een opluchting, maar je zou toch anders verwachten. Hier gelukkig geen mickey mousing en andere nadruk op de komedie, hooguit schemert het wat door in een paar tracks. Alleen de track 'Pickups and Deliveries' heeft wat meer van deze typerende comedykleuring.

Kortom, met zijn muziek voor Postman Pat: The Movie heeft Rupert Gregson-Williams eigenlijk een voor volwassen luisteraars heel fraaie score afgeleverd. Ondanks dat de film voor jonge kinderen is bedoeld, gooit Gregson-Williams er een heel orkest tegenaan. En dat pakt vaak erg fraai uit, ook omdat hij voor deze film een paar prachtige melodieën heeft neergezet. Ook de thematiek voor de booswicht komt vaker terug in de meer donker gekleurde en spannende tracks, die best wel nadrukkelijk op dit album aanwezig zijn. Dat maakt het luisteren hiernaar tot een aangenaam gevarieerde beleving, waarbij de melodieuze, soms bijna romantische gekleurde muziek wel duidelijk mijn voorkeur heeft. De waardering voor deze score komt zo op een fraaie 83 uit 100 punten.