Maps to the Stars

De dramafilm Maps to the Stars is een satire die geregisseerd is door de Canadees David Cronenberg (The Dead Zone, The Fly, Naked Lunch, eXistenZ), die zich erg moest inspannen om de film gerealiseerd te krijgen. De studio's werkten niet zo mee, en dat is ook wel voorstelbaar, gezien het onderwerp van de roem in de filmindustrie, dat de film op een satirische manier benadert. Cronenberg was al zo'n zes jaar eerder begonnen zijn plannen te pitchen, op basis van een scenario van Bruce Wagner. Toen de film aanvankelijk niet doorging heeft Wagner het scenario tot een roman omgewerkt. De film is door de critici heel behoorlijk ontvangen en won diverse prijzen, maar het was, zoals verwacht, geen succes bij het bioscooppubliek.
Het verhaal begint met Agatha Weiss (Mia Wasikowska), die naar Los Angeles komt. Ze heeft flinke brandwonden, waardoor ze veel medicijnen gebruikt. Ondertussen is actrice Havana Segrand (Julianne Moore) onder behandeling bij psycholoog Stafford Weiss (John Cusack), omdat ze vroeger door haar moeder is mishandeld. Agatha wordt naar het huis gebracht waar ze vroeger woonde met haar ambitieuze ouders Stafford en Christina (Olivia Williams). Christina is druk met het in de filmwereld aanprijzen van haar succesvolle zoon Benji (Evan Bird), die teveel geld heeft en te weinig liefde kent. Agatha hoopt de familieband weer wat te kunnen herstellen...

De muziek bij deze satire is van Howard Shore, de vaste componist van regisseur Cronenberg. Verwacht bij deze score geen meeslepende melodieën of zelfs maar harmonieën, want dat zijn elementen die hier vrijwel geheel ontbreken. Zoals Shore al eens in een interview zei, componeert hij zijn scores voor de films van Cronenberg vooral op de sfeer en het gevoel dat de beelden moeten oproepen. Er zijn dan ook hooguit wat min of meer melodieuze motieven te horen in een aantal tracks. Maar meestal loopt de muziek in de diverse tracks door zonder noemenswaardig melodieus te zijn. De muziek moet het dan ook vooral van wat meanderende klanken en instrumentaties hebben.

Tegelijk is de muziek voor deze film geen sfeervolle muziek, maar eerder verontrustende muziek. Er hangt voortdurend een soort van spanning in de muziek en daarmee ook in de film. Die muziek is gemaakt met een relatief klein orkestje met een paar strijkers, percussie in allerlei soorten en maten, piano, harp, elektrische gitaren en de nodige synthesizers. Vaak zijn het vooral de klanken van de synthesizer die het hoofdbestanddeel vormen, maar in een aantal tracks komt die synthesizer niet verder dan wat achtergrondgeruis.

De score van Shore voor Maps is tamelijk ingetogen gehouden. Grootschalige muzikale uitbarstingen kom je niet tegen. Daardoor werkt de muziek vooral als achtergrondmuziek in de film. De elektrische gitaren zorgen daarbij nog voor de meeste impact, hoewel ook die klanken behoorlijk aan de ingetogen kant blijven. De muziek heeft voortdurend een soort etherische kleuring van de onderlaag, die echter door de percussie steeds een opvallende bovenlaag heeft. Die percussie doet soms zelfs wat etnisch aan.
Een opvallende track is 'Stolen Waters', die wat meer melodieus is en strijkers en keyboard combineert. De muziek doet wat denken aan de klanken van Salty Dog van rockband Procol Harum. Een andere opvallende track is 'Love is Stronger than Death', waarin een drietal strijkers tegen elkaar in spelen. Het is tamelijk minimalistisch, maar het is tegelijk een van de meer melodieuze tracks van het album. Ook in 'I'm Sorry' komt dit samenspel van strijkers even terug, tussen de nodige elektronische achtergrondklanken door.

Kortom, met zijn muziek voor het satirische drama Maps to the Stars heeft Howard Shore een score gecomponeerd met een nogal ambient of etherische kleuring. Het gaat vooral om de sfeer, waardoor de muziek vrijwel geen melodie kent. De overvloedig aanwezige tamelijk etnisch gekleurde percussie en elektrische gitaren geven er een aparte kleur aan, die echter niet echt aansprekend is. Slechts enkele tracks zijn wat harmonieuzer en hebben wat meer melodie, maar dat is allemaal veel te weinig om van de muziek te kunnen genieten, los van de film. De waardering voor de luisteraar naar dit score-album komt dan ook niet hoger dan 49 uit 100 punten.