Dawn of the Planet of the Apes

De Amerikaanse film Dawn of the Planet of the Apes is een science-fiction actiefilm die geregisseerd is door Matt Reeves (Cloverfield, Let Me In, War for the Planet of the Apes). De film is de opvolger van Rise of the Planet of the Apes van drie jaar eerder, die was geregisseerd door Rupert Wyatt. Die zou ook deze opvolger regisseren, maar is later afgehaakt, waarna Reeves het overnam. De film is door de critici erg goed ontvangen en kreeg veel nominaties, waarvan een aantal in de prijzen vielen. Ook in de bioscopen was de film een groot succes, ondanks het enorme budget.
Het verhaal gaat verder waar de vorige film stopte, toen de dodelijke viruspandemie om zich heen begon te slaan, hetzelfde virus dat de apen juist zo intelligent maakte. We zijn nu tien jaar verder en de mensheid is enorm gereduceerd, waardoor de sociale samenhang verkruimeld is. Intussen hebben de apen hun territorium in de bossen bij San Francisco verder uitgebreid. Een aantal inwoners van die stad, waaronder Malcolm (Jason Clarke) gaat daar echter op zoek naar een oude waterkrachtcentrale. Daarop komen ze in botsing met de apen, die willen dat de mensen in hun eigen territorium blijven...

Waar de muziek voor de vorige Apes-film nog van Patrick Doyle was, die daar een uitstekende score voor gecomponeerd heeft, bracht de wisseling van regisseur ook een wisseling van componist teweeg. Want regisseur Reeves nam Michael Giacchino mee voor de score, met wie hij al vaker met had samengewerkt. Voor zijn score maakte Giacchino gebruik van andere scores, zoals zijn eigen scores voor de tv-serie Lost en de jeugdthriller Super 8, maar ook verwerkte hij elementen uit de score van Jerry Goldsmith voor zijn toenmalige Apes-film uit 1968 in zijn muziek voor deze film. Ook hintte Giacchino naar Elfman's Ape-score, maar liet de score van de feitelijke voorganger Rise, van Patrick Doyle links liggen. Sommige nogal puriteinse recensenten kregen toch een beetje een nare bijsmaak van Giacchino's hergebruik van zijn eigen scores.

Dan de titels van de tracks, waarvan veel toch met een soort van kwinkslag zijn bedacht. Een aantal zijn een soort alliteratie op bekende filmtitels, zoals Look Who's Talking, Close Encounters of the Third Kind, See no Evil Hear no Evil, en zo nog een paar. Weer andere zijn een alliteratie op gezegdes, zoals Level Playing Field, Past Their Primes, Along Similar Lines, Monkey See Monkey Do of Give and Take. Het is wel grappig en ook andere componisten 'tappen wel eens uit dat vaatje', om maar eens een Nederlands gezegde 'uit de kast te trekken'.

Giacchino heeft een groot orkest ingezet en ook een stevig koor aan diverse tracks toegevoegd. Daarbij geeft de muziek zonder meer een gevoel van kwaliteit.
Het album opent met de track 'Level Plaguing Field', waarin een nogal dreigende ongemakkelijke sfeer wordt neergezet, met relatief lichte klanken. Die dreiging gaat over in spanning in de tweede track, waarin de muziek regelmatig even stevig aangezet wordt. Tussendoor is de muziek steeds even klein gehouden en dat komt in veel meer tracks terug.
Tegelijk kan de muziek ook bijzonder fraai en melodieus zijn, zelfs met een emotionele touch. Dat horen we voor het eerst in de track 'The Great Ape Processional', maar ook 'Ceasar no Evil, Hear no Evil' is prima beluisterbaar, evenals 'Primates for Life', al spreekt die qua melodie wat minder aan.
De track 'Planet of the End Credits' is een lange suite van elementen uit een aantal tracks. Het zijn overwegend de meer ingetogen elementen, waardoor deze End Credits-track toch nog best heel aangenaam in het gehoor ligt.

Een groot deel van de score is toch gebaseerd op actie- en spanningsmuziek, waarmee Giacchino nogal eens stevig uitpakt. Dat doet hij niet alleen met strijkers of koperblazers, maar veelal met het complete orkest, waarin dan de zware percussie nogal eens op de voorgrond staat. Het is knap gemaakte muziek, maar de beluisterbaarheid is toch duidelijk minder, omdat de grimmige en vaak grillige klanken niet zo genietbaar zijn. Zo spelen in 'Gorilla Warfare' de grimmig gespeelde koperblazers en de zware percussie een hoofdrol, terwijl koorklanken met strijkers in een nogal grillig arrangement de spanning en actie verder opvoeren. Deze lange track is daarmee nogal onaangenaam om naar te luisteren. Bij andere tracks gaat het vaak om een deel van een track die net zo grimmig en grillig is, en verder wat meer ingetogen gecomponeerd is. Soms zijn er dan ook tracks met erg aangename, wat meer ingetogen gedeelten, gecombineerd met nogal grimmige, donker gekleurde gedeelten. Weer andere tracks, zoals 'How Bonobo Can You Go' kennen eigenlijk helemaal geen melodie en bestaan bijna volledig uit donkere, vlakke klanken van lage koperblazers en zware percussie, waardoor dit nogal saaie spanningsmuziek is.
Het album sluit af met de track 'Ain't That a Stinger', die de titel eer aandoet, want het is toch wat een afknapper, met z'n langzaam aanzwellende dreigingsmuziek. Deze track is overigens niet gecomponeerd door Michael, maar door zijn zoon Grifith Giacchino.

Kortom, met zijn muziek voor de SF-actiefilm Dawn of the Planet of the Apes heeft Michael Giacchino een duidelijk andere score gecomponeerd dan voorganger Patrick Doyle. Giacchino's score is veel minder melodieus en is veel meer voorzien van donkere en grimmige, zelfs grillige muziek. De dreiging is al vanaf de openingstrack aanwezig en wordt steeds grimmiger naarmate de tracks voorbij komen. Het laatste deel zit weer wat meer aan de dreigende kant, terwijl de suite een aaneenschakeling is van de fraaiere gedeelten van de score. Al met al valt het beluisteren ervan nog niet helemaal mee. De waardering als luisterscore komt dan ook niet hoger dan 62 uit 100 punten.