The Ant Bully

De Amerikaanse animatiefilm The Ant Bully is een fantasieverhaal dat verpakt is als komische computer-animatie. De film is geregisseerd door John A. Davis, die vooral CGI-animatiefilms maakt en het meest bekend is van de Jimmy Neutron-films. Tom Hanks heeft hem hiervoor gevraagd. Voor de stemmen kwam een hele rij bekende acteurs voorbij, waaronder Julia Roberts, Meryl Streep en Nicolas Cage. De film is redelijk ontvangen en kwam net uit de kosten.
Het verhaal gaat over de tienjarige Lucas Nickle, die behoorlijk belaagd wordt door een meute pestkoppen. Z'n frustraties viert hij met zijn waterpistool bot op een mierenheuvel in de buurt. Maar bij die mieren zijn een tovenaarsmier en zijn vriendin, die met Lucas proberen te praten, maar hij hoort dat niet. Wel hebben ze een vloeistof ontwikkeld die verkleinen kan. 's Nachts kruipen de mieren naar de slaapkamer van Lucas met de vloeistof waardoor hij de grootte van een mier krijgt. De mieren kunnen hem nu gemakkelijk meenemen en als hij 's ochtends wakker wordt blijkt hij in het mierennest te zijn. Voor straf moet hij daar hard aan het werk en ook op zoek naar voedsel. Door een paar reddingsacties van hem wint hij toch het respect en de vriendschap van een aantal mieren. Maar dan is ook nog de ongediertebestrijder in de buurt, terwijl Lucas tussen de mieren zit...

De muziek bij deze film is van John Debney, die al menige animatiefilm en ook menige komedie van muziek heeft voorzien. Regisseur Davis had daarbij al eerder samengewerkt met Debney, wat kennelijk goed bevallen is.
In veel animatiekomedies komen allerhande popsongs voor, maar voor The Ant Bully is gekozen om dat juist niet te doen. De enige muziek in de film is daarom de score van Debney.

Debney's score is vol orkestraal, hier en daar aangevuld met elektronische klanken om specifieke geluiden te krijgen of om de klank bij te kleuren.
De film is een komedie en dat is in de muziek dan ook duidelijk te horen. Een redelijk aantal tracks op het album heeft een typerende komedie-sfeer, zelfs vaak een cartoon-achtige kleuring, zoals in 'Honeydew Feast' of 'Jellybeans'. Dat is vaak geen muziek die het oor streelt, vooral vanwege het hoge deuntjes gehalte en dat is hier ook het geval. Met standaard comedy staccato klanken en op- of aflopende blazersklanken zonder toonstappen of veelvuldig gebruik van houtblazers worden die komedie-effecten soms zwaar aangezet. Ook kermisklanken ontbreken niet en de muziek hangt soms dicht tegen het mickey-mousing effect aan. Dat maakt dat soort tracks niet echt aantrekkelijk om naar te luisteren, ondanks dat binnen die komedie-tracks ook fraaiere gedeelten voorkomen.

Maar ook hele andere, meer aansprekende stijlen past Debney toe. Een van die stijlen is die van de actiemuziek, die in de score flink aan bod komt, vaak geladen met de nodige spanning. De muziek is zeker wel goed gemaakt, maar die spannende actiemuziek is nogal eens wat grillig en weet soms maar net buiten het chaotische te blijven. Dat orkestrale geweld werkt in de film vast goed om die spannende scenes te ondersteunen en te versterken, maar om los van de film te beluisteren is toch wat anders. Daarbij werkt de melodie ook niet echt mee, want vaak is spannende muziek juist van een vrij vlakke of juist heel grillige melodie voorzien, om te voorkomen dat die melodie de spanning juist afleidt.
De spannings- en actiemuziek klinkt vaak nogal overweldigend, waarbij je soms aan de stijl van Debney's score voor Cutthroat Island moet denken, compleet met grootschalige koorklanken, of aan actiemuziek van John Williams. In actietracks als 'Destroyer' of 'Wasp Attack' hoor je duidelijk invloeden van Williams' Star Wars terug.

De score kent gelukkig ook een thema en dat is eigenlijk een heel fraai thema. Het komt al gelijk in een erg aangenaam orkestraal arrangement in de openingstrack naar voren, maar is het meest pakkend in de afsluitende track van het album. Het thema is melodieus en staat in majeur, waardoor het een positieve en optimistische kleuring meekrijgt. Vooral tracks als 'Hang Gliding' en 'Lucas gets Named' laten dit theme verder goed uitkomen en zijn prachtige meeslepende tracks die elegant en levendig zijn. Ook de afsluitende track 'Bullies and Sweet Rock' laat de muziek prachtig tot z'n recht komen, vooral in het tweede vol orkestrale deel van de track. In de laatste minuut vult Debney dit aan met koorklanken, waardoor dit uitmondt in een prachtige climax.

Dan zijn er nog een aantal wat aparte tracks, zoals het wat etherisch klinkende 'The Queen'. Ook 'The Ant Mother' wijkt in het begin nogal af en doet dan even denken aan The Lion King, vooral wanneer er kort wat tribal-achtige stemmen te horen zijn. Daarna gaat de track helaas over in een meer actie-komedie kleuring, die duidelijk minder aanspreekt.
Een pakkende track is 'Zac and Lucas', die een fraaie, licht melancholieke kleuring heeft en tegelijk fraai melodieus is. Daardoor weet deze track de gevoelige snaar te raken en hoort daardoor bij de meest aansprekende van de score. Een paar andere rustiger tracks weten dat niveau duidelijk niet te halen.

Kortom, met The Ant Bully heeft John Debney een keurige score geschreven, die de film op de juiste manier van muziek voorziet. Als luisterscore merk je dat de actiemuziek de hoofdrol speelt, terwijl ook comedymuziek veelvuldig de revue passeert. Beide zijn vaak niet de meest aansprekende stijlen, waardoor deze score als luistermuziek, los van de film, toch wat minder geslaagd is. Desondanks zijn er nog een redelijk aantal tracks die wel erg fraai in het gehoor liggen. Dat zijn vooral wat rustiger en melodieuzer tracks, waarin vaak het fraaie thema goed tot z'n recht komt. De vol orkestrale klanken waarop Debney nogal eens dit thema ten gehore brengt zijn prachtig, vooral wanneer dat aangevuld wordt met grootse koorklanken. De waardering voor het geheel wordt door die fraaie tracks flink omhoog gehaald, zodat we toch nog uitkomen op 74 uit 100 punten.