The Stepford Wives

Op basis van de SF-thriller The Stepford Wives van schrijver Ira Levin werd in 1975 de horrorthriller met dezelfde titel opgenomen. Deze succesvolle film kreeg nog een aantal spin-offs. In 2004 werd er een remake van gemaakt, weer met dezelfde titel. Nu werd het science-fiction verhaal omgetoverd tot een dramatische komedie, geregisseerd door de bekende Frank Oz (The Muppet Show, Death at a Funeral). In tegenstelling tot de film uit 1975 werd deze remake slecht ontvangen.
Het verhaal draait om Joanna Eberhart (Nicole Kidman), een tv-producer, die na haar ontslag met haar man en twee kinderen verhuist naar het rustige Stepford, een wijk van de stad Conneticut. Daar sluit ze vriendschap met Bobby (Bette Midler). Ze zijn getuige van een vrouw, Sarah (Faith Hill) die na een heftige dans in elkaar zakt, waarna bewoners van de wijk, onder leiding van Mike (Christopher Walken) haar afschermen voor vreemde ogen. Zijn vrouw Claire (Glenn Close) vertelt Joanna en Bobby dat Mike haar man is en eigenlijk een soort wijkoverste. De volgende dag besluiten Joanna, Bobby en Roger om Sarah te bezoeken. Daar vinden ze een afstandsbediening met de naam Sarah erop. Als ze op een knop drukken blijkt dit effect te hebben op de echte Sarah. Thuis blijken ook vreemde dingen aan de hand, want haar man Walter wil plotseling dat ze zich alleen nog maar met het huishouden bemoeit en vooral 'mooi' moet zijn...

De muziek is van David Arnold, die er een passende score voor componeerde. De score bevat muziek in allerlei stijlen, van dramatisch tot komisch tot romantisch tot thrillerachtig. Die variatie maakt de score weliswaar attractief, maar het is geen echte eenheid, wat toch weer afbreuk doet aan het geheel van de score.

De score opent met de sfeervolle, spannend sprookjesachtige 'Opening Titles'. Als je deze muziek hoort denkt je naar een typische score van Danny Elfman te luisteren. Die typische Elfman-stijl komt in de score steeds weer terug.
In de openingstrack is gelijk ook het hoofdthema te horen en ook dit hoofdthema komt nog weer terug in andere tracks.

Dat de film een komedie is blijkt wel uit een flink aantal tracks op de score, die een typische komische sfeer hebben, met vrolijke melodietjes en veel staccato instrumentatie, van meestal violen, die ook 'geplokt' worden. Ook koorklanken komen in deze tracks voor, soms afwisselend met mannenstemmen en vrouwenstemmen, die ook daardoor al het komisch effect vergroten.

Voor een aantal scenes in de film heeft Arnold mooie gevoelige muziek geschreven. De piano en violen spelen daarin vaak een belangrijke rol. De ene keer heeft die gevoelige muziek een wat melancholieke ondertoon, maar ook is de muziek soms voluit romantisch gekleurd. De track 'Claire's Speech' hoort hier ook bij, maar is veel dramatischer en orkestraler van toon, terwijl ook de vrouwenstemmen hier weer een grote rol spelen.

Een redelijk aantal tracks hebben een wat vreemde sfeer, die het midden houdt tussen spanning en sprookje. Arnold maakt hier gebruik van lichte instrumentatie, zoals violen, houtblazers, harp, belletjes en chimes en vrouwelijke stemmen. Ook hier wordt de muziek regelmatig in staccato gespeeld, waardoor die sprookjesachtige sfeer ontstaat, maar ook spelen de strijkers daar tussendoor met een geladen spanning in melodie en stijl, zoals aanzwellend en wegstervend, plotselinge octaafwisselingen of sterke vibratieverschillen. Met name op het middendeel van het album staan een groot aantal van deze soort tracks. Het spannende aspect wat door vrijwel al deze tracks is geweven, maakt de muziek toch wel wat minder aantrekkelijk om te beluisteren, al kan ik me goed voorstellen dat het in de film perfect op de situaties past.

Een leuk aspect van de score is dat deze een paar mooie orkestrale walzen bevat. De eerste is 'Midsummer Waltz'. Ook de laatste halve minuut, het deel 'Keep Shopping' van de twintigste track is zo'n wals, terwijl deze ook in de 'End Credits' nog een keer te horen is. De 'Midsummer Waltz' komt in de bonustracks ook nog twee keer voor als overigens fraaie alternatieve versies.

De mooiste track van de score is zonder meer de 'End Credits'. Dit is een gevarieerde track met prachtige vol orkestrale muziek, waarin ook het hoofdthema weer terugkomt en waarin de strijkers voluit gaan, terwijl koperblazers nogal eens in de underscore zitten. De track is eigenlijk een soort suite, waarin een aantal mooie momenten uit eerdere tracks nog eens dunnetjes worden herhaald. 'Dunnetjes' is eigenlijk niet het goede woord, want Arnold zet hier vooral groots en bijzonder fraai orkestraal in.

Na de eigenlijke score volgen nog een groot aantal bonustracks, die vooral bestaan uit 'source' muziek en alternatieve versies van score tracks. De source tracks zijn muziekjes die in de wereld van de film spelen en door de personages beleefd worden. Apart en heel aardig om een keer te horen, maar verder niet zo interessant. De alternatieve tracks voegen verder op zich niet zoveel toe.

Kortom, met The Stepford Wives heeft David Arnold een voor de film uitstekende score gecomponeerd. Om los van de film te beluisteren is echter toch wat minder, omdat het komisch gehalte van een paar tracks en de spanning van een aantal andere tracks wat minder aanspreken, ondanks het wat sprookjesachtige van die spannende tracks.
Maar de score is verder fraai orkestraal en een flink aantal tracks liggen erg goed in het gehoor. Arnold weet vaak mooie thema's neer te zetten en met een goede orchestrator heeft dat vaak erg mooie tracks tot gevolg en dat is ook hier het geval, met name in de meer melancholiek getinte tracks, zoals 'The Hospital' of 'Heart to Heart'. Met name ook de 'End Credits' is een grootse orkestrale track met veel variatie. De bonustracks voegen verder weinig toe aan deze overwegend fraaie score, waarin David Arnold zich weer eens van z'n orkestrale kant laat zien. De waardering komt op een fraaie 78 uit 100 punten.