Centurion

De Britse historische actiefilm Centurion is geregisseerd door Neil Marshall (Doomsday, The Descent), die ook het verhaal geschreven heeft. Dit verhaal is losjes gebaseerd op het Romeinse negende legioen, die vanuit Engeland naar Schotland trok en daar verdwenen is, een verhaal waar al meer films op gebaseerd zijn. Centurion is redelijk ontvangen door de critici, maar flopte nogal aan de kassa's van de bioscopen. Toch kwam er een jaar later een opvolger, met de titel The Eagle, die het aan de kassa's veel beter deed.
Het verhaal speelt zich af in het begin van onze jaartelling, waarbij de Romeinen wel Engeland hebben veroverd, maar Schotland niet in handen kunnen krijgen. Vooral de Picten zitten daarbij de Romeinen dwars langs de zuidelijke grens van Schotland. Wanneer de Picten een Romeinse fortificatie hebben overvallen laten ze maar een man in leven, Centurion Quintus Dias (Michael Fassbender), die ze gevangen nemen, mede omdat hij een beetje hun taal spreekt. Toch weet hij na zijn ondervraging te ontsnappen. De Romeinse gouverneur heeft intussen het negende legioen opgedragen om de Picten definitief weg te vagen. Daarbij weten ze de gevluchte Dias net op tijd weer in hun midden op te nemen...

De muziek bij deze nogal geweldadige film is van Ilan Eshkeri, die eerder verraste met fraaie melodieuze en thematisch goed uitgewerkte scores als Stardust en The Young Victoria. Maar dit historische en nogal rauwe verhaal heeft hij deze keer omlijst met rauwe en vaak mysterieuze muziek.
Waar de eerder genoemde films qua score thematisch goed uit de verf kwamen, ontbreekt dat bij deze score. Het gebrek aan melodische ontwikkeling doet de score zelfs een beetje de das om, want daardoor wordt de muziek toch wel wat eentonig. Daarbij speelt ook de algehele kleuring van de muziek een rol, want die kleuring is vooral heftig en bombastisch. Bij een fraaie thematische uitwerking zou dat bijzonder goed kunnen uitpakken; er zijn immers genoeg scores die dat aantonen. Maar de overwegend rauwe en vaak ook wat mysterieus klinkende muziek spreekt niet echt tot de verbeelding.
Die wat rauwe bombast valt weliswaar overwegend in het tonale spectrum, waardoor de muziek op zichzelf wel heel behoorlijk beluisterbaar is, maar dat is toch nog iets anders dan een aansprekende score. Nu is de film ook nogal aan de rauwe en grimmige kant, maar van de muziek had ik toch wel iets meer verwacht dan een tamelijk eentonige toevoeging aan de film. De percussie speelt daarbij toch wel een voorname rol in het geheel, want regelmatig drijft die percussie de stevigheid van de muziek flink op, waarbij vooral pauken een hoofdrol spelen.
Misschien heeft de regisseur Eshkeri op het hart gedruk om dat melodieuze weg te laten, maar voor de luisteraar naar de score is het in ieder geval niet allemaal even aangenaam.

Waar de Picten in de film een wat mysterieus volk zijn, weet Eshkeri zijn muziek op die momenten steeds ook dat mysterieuze mee te geven. Meestal past hij daarvoor een of meer vrouwenstemmen toe, die met een soort keltisch effect in de stem hun zang ten gehore brengen. Ook met het instrumentarium wordt in die tracks ruim gevarieerd en brengt Eshkeri het bombastische soms terug naar bijna minimalistische proporties. Daarbij worden dan nogal eens blaasinstrumenten ingezet, die licht worden aangeblazen, waardoor dat mysterieuze effect wordt versterkt, maar Eshkeri heeft z'n huiswerk gedaan en studie gemaakt van typisch keltische instrumenten. Zo wordt in de muziek af en toe de carnyx toegepast. Dit nogal ongewone instrument is een soort lange metalen buis met mondstuk, die verticaal omhoog loopt en de uitblaasopening hoog boven de mensen heeft een zo een soort oer-koperblaaskreten over het publiek uitstoot. Een ander typisch Keltisch instrument is de bodhrán, een soort trommel die van onderen open is en waarlangs met de hand de toonhoogte van het trommelvel vanaf de onderkant kan worden gestuurd. In 'Wolves is dit instrument goed te horen, maar hij wordt veel vaker in de score gebruikt.

Een deel van de muziek heeft een wat soundscape-achtig karakter, met veel effecten en nauwelijks muzikale impact. Deze vooral sfeerbepalende muziek heeft nogal de neiging om wat voort te kabbelen en de effecten moeten dan zorgen voor wat meer impact en spanning. 'A Sacred Rite' is een voorbeeld van zo'n wat meer soundscape-achtige track.

Kortom, met Centurion heeft Ilan Eshkeri een score gecomponeerd die nogal rauw en grimmig is. Daarbij worden een aantal tracks voorzien van een wat mysterieuze kleuring, wat vooral ontstaat door de toepassing van een of meer vrouwenstemmen. Vaak is die muziek nogal bombastisch, vooral vanwege de zware percussie, maar soms ook nogal aan de minimalistische kant, waarbij de effecten het soms tot soundscape degraderen. De fraaiere melodieën ontbreken echter nogal op deze score, waarbij sommige tracks zelfs helemaal geen melodie hebben. Zelfs een hoopvolle slottrack ontbreekt. Dat gebrek aan prettige melodieën doet de score toch wat de das om. De waardering komt dan ook niet hoger dan 61 uit 100 punten.