The Postman

De film The Postman, geregisseerd door Kevin Costner, die ook de hoofdrol voor z'n rekening nam, is gemaakt in 1997. Ik schrijf nu deze recensie in 2013, het jaar waarin zich het verhaal van de film afspeelt; een grappig idee...
In 2013, toen dus nog toekomst, is de wereld een rampplek zonder weerga, als gevolg van een kernoorlog en het ineenstorten van regeringen en overheden. Er hebben zich bendes gevormd, en een zonderlinge man wordt door een van die bendes gepakt om voor de leider te vechten, die de macht in het land naar zich toe wil trekken. Hij weet echter te ontsnappen en schuilt in een oude postvrachtwagen. Hij kleedt zich in het uniform van de dode postbode en vertrekt met de postwagen en begint de oude poststukken te bezorgen. Terloops vertelt hij van een nieuw geïnstalleerde regering, waardoor de mensen weer hoop krijgen. Maar de bendeleider wil van geen regering en geen hoop weten...

De muziek voor deze apocalyptische film is gecomponeerd door James Newton Howard. Het is een vol orkestrale score geworden, met veel epische klanken die met een groot orkest gespeeld worden. Het album bestaat uit zeven lange tracks van de score, gevolgd door 8 songs.
De muziek van de score van Howard is voluit orkestraal te noemen. De melodieën zijn enerzijds dramatisch getint, anderzijds is de muziek toch ook opbeurend. De variatie in de muziek is heel behoorlijk en loopt van rustige, bijna stille momenten tot schitterende bombastische climaxen, waarin het orkest met alles wat geluid kan maken tot een uitbarsting komt, vaak met zwaar aangezwollen violen en stoere blazers die de overhand nemen. De rustige momenten komen vooral voor in de lange track Abby Comes Calling, die daardoor een beetje last heeft van wat saaie momenten.
De track The Restored United States valt op door het gebruik van de snare-drum, die de track een militair karakter geeft. De strijkers en blazers maken het een uitbundige en stoere track. Alleen de melodie valt wat tegen, die beklijft niet. Dat geldt eigenlijk wel een beetje voor de hele melodiestructuur van de score. Die is wel heftig, maar de melodieën pakken niet echt, al zijn ze best wel mooi. Dat mooie aspect komt goed naar voren in de titeltrack van de score, die het instrumentale deel van het album afsluit. De track begint rustig, met een beperkte instrumentatie, die pas halverwege de track steeds iets gaat toenemen. Verder naar het einde van de track worden steeds meer instrumenten toegevoegd, zoals hoorns en andere blazers en wordt het tempo ook iets hoger. Pas als de percussie echt los gaat komen ook de schelle blazers erbij en spelen ze het thema van de film. De mooiste gedeelten van deze track zitten echter pas in de laatste minuut en duren veel te kort.

Het album van The Postman bestaat uit zeven scoretracks, maar die duren wel ongeveer 50 minuten. Daarna volgen nog 8 songs die samen ongeveer 24 minuten duren.
Die songs hebben een soort folk-country stijl, zoals we die kennen van bijvoorbeeld Bob Dylan of Cat Stevens. De rauwe stem van zanger Jono Manson, die zichzelf begeleidt op acoustische gitaar, doet het goed. Vanaf This Perfect World wordt de zang overgenomen door John Coinman, die een wat zachtere stem heeft, maar de kleur van de songs blijft min of meer gelijk, mede omdat Jono Manson de songs geschreven heeft. De afsluitende track You Didn't Have To Be So Nice wordt gezongen door de bekende gospelzangeres Amy Grant en zij zingt deze mooiste song van alle samen met hoofdrolspeler Kevin Costner, die dat zeker niet onverdienstelijk doet. Deze song is heerlijk rustig en heeft een wat romantische kleuring, waarbij vooral Amy Grant, met haar prachtige stem, een erg mooie kleur aan de song geeft, vooral wanneer ze tweede stem zingt.

Kortom, met The Postman heeft James Newton Howard een overwegend fraaie score neergepend. De score is vooral qua instrumentatie geweldig. De melodieën en thema's zijn best mooi, maar 'pakken' niet, waardoor het allemaal niet gemakkelijk blijft hangen. Voor de score krijgt Howard een waardering van 81 uit 100.
De songs zijn wel aardig, maar niet echt speciaal, behalve het afsluitende duet. Het hele album krijgt daarmee een waardering van 79 uit 100.