Shipwrecked

De Scandinavische familiefilm Shipwrecked, ofwel Haakon Haakonsen, is geregisseerd door de Noorse regisseur Nils Gaup. De film is gebaseerd op een boek van de Noorse auteur Oluf Falck-Ytter uit 1873, terwijl de film in een Engelstalige versie is geproduceerd door Walt Disney. De film is door de critici goed ontvangen en was redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal speelt rond 1850 en draait om de jonge Haakon Haakonson (Stian Smestad). Omdat z'n vader gewond is geraakt, moet hij z'n familie onderhouden door matroos te worden op een schip. Hij raakt bevriend met Jens, die Haakon's vader beloofd heeft goed op hem te letten. In Australië komt Haakon erachter dat een zekere officier Howell (Gabriel Byrne) geweren aan boord heeft gesmokkeld en vindt hij Mary aan boord, die een verstekeling blijkt te zijn en op wie hij verliefd wordt. Maar dan wordt de kapitein vermoord en nemen Howell zijn piratenvrienden het schip onder controle. Als dan later het schip in een storm zinkt, komt Haakon alleen op een onbewoond eiland terecht...

De muziek voor deze familiefilm is gecomponeerd door Patrick Doyle, die toen nog aan het begin van z'n filmmuziekcarriere stond. Na Henry V van 1989 was dit z'n tweede grootschalige filmscore. Maar waar die eerste film een nogal serieuze, meer dramatische score kreeg, heeft de score voor Shipwrecked een veel avontuurlijker karakter. Maar vanuit zijn Shakespeare-historie was Doyle veel meer gewend aan een groot aandeel ingetogen muziek en daar heeft ook deze filmscore last van, evenals de avonturenfilm Into the West van een paar jaar later.
Doyle heeft z'n muziek hoofdzakelijk opgezet met strijkers en houtblazers, en is de koperblazers eigenlijk een beetje vergeten in zijn arrangementen en orkestraties. Aan de melodieën ligt het niet. Zoals gewoonlijk bij Doyle zijn die melodieën hier opgezet rond een centraal thema, dat in veel tracks steeds weer terugkomt. Eigenlijk is dit het enige echte thema in de score. Zo'n score met slechts 1 centraal thema is iets wat Doyle in veel van z'n scores toepast. Het voordeel is dat alle tracks in de hele score naadloos bij elkaar passen, maar het nadeel is dat wanneer de variaties in de arrangementen en klankkleur niet groot genoeg zijn, de score de neiging heeft om eentonig te worden. Gelukkig hebben de scores van Doyle daar meestal weinig last van, juist omdat hij zo enerverend componeert en zijn hoofdmelodie en de variaties daarop zo aansprekend zijn. Toch merk je dat dit in deze score nog onvoldoende ontwikkeld was, waardoor de muziek niet altijd even sterk aanspreekt.

Een muzikale kleur die in deze score te weinig voorkomt is die van de koperblazers, die muziek juist heel erg krachtig kunnen maken en die avontuurlijke kant van de muziek flink kunnen opstuwen. Helaas komen die koperblazers maar mondjesmaat aan bod of in te beperkte uitvoeringen, waardoor de kracht een beetje teveel ondersneeuwt. De 'Opening Titles' kennen nog wel een aandeel koperblazers en ook de track 'Off to Sea' en de beide 'End Title' tracks, maar verder komen die koperblazers slechts incidenteel voor.

De film kent ook de nodige humor, die in de score ondersteund wordt met meer opgewekte en vrolijke arrangementen, vaak in staccato, die bijna een beetje volks overkomen. Dit is niet altijd even fraai, maar blijft op het album toch beperkt tot een klein aantal tracks.
Een aantal tracks is opgezet met tamelijk beperkte instrumentaties, vaak in een wat meer dreigende kleuring. De melodieën blijven dan vrij vlak en die tracks spreken dan ook niet zo aan. Ook de tracks met de meer spannende muziek kennen minder aantrekkelijke melodieën, waardoor ook deze tracks, ondanks de vaak wat grootschaliger orkestrale inzet, duidelijk minder aanspreken. Dat komt deels ook door de soms wat grilliger muziek die Doyle dan toepast, die af en toe zelfs tegen het dissonante aan schuurt.

Het album eindigt met de twee delen van de 'End Titles' en hierin komt de mooie themamelodie in heerlijke vol orkestrale arrangementen voor het voetlicht. Daarin speelt Doyle met bijzondere flair en zijn gedrevenheid, tot een symfonie van melodie en tegenmelodieën die het tot een opbeurende afsluiting van dit album maken.

Kortom, met zijn score voor de jeugdfilm Shipwrecked heeft Patrick Doyle een wat magere score gecomponeerd. Met veel strijkers en houtblazers en beperkte koperblazers brengt hij een mooi thema, dat nog een paar keer even fraai terugkomt. Vooral in de afsluitende tracks van dit album komt dat thema mooi vol orkestraal naar voren. De score is verder aan de lichte kant, met vooral wat minimalistische en dreigende of zelfs wat grillige spannende tracks, die nauwelijks aanspreken en waarbij de melodieën aan de magere kant zijn. Omdat het album vrij veel van die tracks bevat, komt de waardering niet hoger dan 68 uit 100 punten, ondanks een handvol erg fraaie tracks.