Back to the Future Part II

Na het succes van het eerste deel van Back to the Future volgde een paar jaar later een tweede deel met dezelfde acteurs en dezelfde regisseur Rober Zemeckis. Het recept is hetzelfde als in het eerste deel, alleen het thema is anders. Was dat in het eerste deel vooral de vraag wat er zou gebeuren als je in het verleden iets kon wijzigen, hoe dat z'n invloed kon hebben in het heden, in het tweede deel is de vraag heel anders. Hierin wordt Michael J. Fox niet naar het verleden, maar naar de toekomst gecatapulteerd. De vraag wordt dan: hoe kun je met de kennis van de toekomst, in het heden die toekomst bijsturen. Hij vindt namelijk een boek met lijsten met de uitkomsten van een loterij die al wordt bijgehouden van voor het heden in de film. Zo weet hij dus in het heden wat de uitkomst van die loterij zal zijn...

Alan Sylvestri had succes met de score voor het eerste deel en mocht ook aan de bak voor het tweede deel. Daarbij hergebruikte hij de thematiek van het eerste deel en nam ook de stijl ervan over.
Daarmee is Back to the Future Part II weer een aktiegedreven score geworden. En dat betekent dat het een orkestrale score is met veel hoogtonige scherpe blazers, veel snelle tracks en veel gebruik van 'spannende' effecten als dissonanten, plotselinge schrille blazers, of percussie. Dat maakt de score niet prettiger beluisterbaar, maar wel heftiger. Ook het thema komt regelmatig terug in de tracks, al is het geen memorabel thema.
De score leunt vooral op de vele blazers die in vrijwel alle tracks te horen zijn. Rustige tracks komen in de score niet voor, hooguit een rustig intermezzo binnen bepaalde tracks. Dat maakt de score een vrijwel aaneengesloten reeks van aktiegedreven tracks, wat bij mij al snel de aandacht doet wegebben, vooral ook omdat ik deze soort aktiemuziek niet zo geweldig vind. Het is onrustig, schetterend en de score mist een mooie melodielijn. Het thema heeft wel een aardige melodie, maar die blijft niet hangen, is niet 'memorabel'.

Kortom, de score voor Back to the Future Part II is voor de liefhebbers van aktiemuziek uit de tachtigerjaren een must, maar voor liefhebbers van meer symfonische muziek (zoals ik) is dit te onstuimig, te gedreven.