Judge Dredd

Recensie update 7 mei 2020

Gebaseerd op een stripverhaal (zoals zoveel science fiction-achtige heldenfilms) speelt ook de Amerikaanse SF-film Judge Dredd in een soort fantasietoekomst. De nogal vet aangezette film is geregisseerd door Danny Cannon.
Het verhaal speelt in het derde millennium en de aarde is bijna onbewoonbaar geworden. De mensen wonen in mega-steden, waar de orde wordt gehandhaafd door zogenaamde Rechters (Judges). Die rechters spreken niet alleen recht, maar fungeren ook als opspoorders van misdaad, als officier van justitie en als uitvoerder van de straf. Rechter Dredd is een fanatiekeling.
De uit de gevangenis ontsnapte voormalige rechter Rico laat Judge Dredd opdraaien voor een moord, maar collega rechters veroordelen hem 'slechts' tot levenslang. Een van die collega rechters is corrupt en ziet kans om dan chaos in de stad te veroorzaken. Ondertussen wordt Dredd afgevoerd naar een gevangenis, maar onderweg wordt het transport gestopt en Dredd gevangengenomen door 'inboorlingen' die nog op het land wonen. Hij wordt echter bevrijd en komt erachter dat Rico en hij het resultaat zijn van een geheim project en hij gaat op weg om een einde te maken aan de terreur van Rico...

Bij de film kwam aanvankelijk alleen een soundtrackalbum uit, waarbij de helft uit songs bestaat en de andere helft uit muziek van Alan Silvestri, die de score voor de film gecomponeerd heeft. Jerry Goldsmith was daarvoor gevraagd en had al de nodige muziek gecomponeerd toen hij afgehaakt heeft en Silvestri het overnam.

Het soundtrackalbum opent echter met een vijftal songs.
De eerste is 'Dredd Song' van The Cure, een stevig poprocksong in de typerende New Wave stijl van de band en gezongen met de wat scherpe stem van zanger en bandleider Robert Smith. De song is speciaal voor de film geschreven.
'Darkness Falls' is een soort rockballad van de Britse New Wave band The The, met de stem van Matt Johnson, die soms wel erg veel aan die van David Bowie doet denken. Het is eigenlijk best een heel aardige song. Dat geldt dan weer niet voor de song van White Zombie, wat vooral een schreeuwerige hardrocksong is.
De song van Cocteau Twins is dan weer een verademing, hoewel de song hooguit wel aardig is, ook weer in die poprock New Wave stijl. Het is overigens een weinig gevarieerde song, die steeds in dezelfde melodie blijft hangen.
De laatste song is van Leftfield, die vooral elektronische muziek maakt. Ook 'Release the Pressure' is zo'n elektronisch begeleide song, met veel nogal overheersende effecten en drumpadpercussie. Daarbij komt de muziek wat eentonig over.

De songs op dit album zijn niet echt een luisterfeest geworden. De score van Silvestri is dat gelukkig wel. Hij heeft voor Judge Dredd een bombastische orkestrale score geschreven die als muziek in de oren klinkt (zowel letterlijk als figuurlijk). Het thema van de film is een door luid koper geblazen snelle en korte melodie, die ook steeds terugkomt in de score. Voor veel van de muziek maakt Silvestri gebruik van koperblazers, zowel in de hoge klanken als in de gedempte klanken. En dat doet de score goed, vooral wanneer er mooie zware underscore achter gezet is. De hele score komt overigens nogal zwaar op de hand over en wordt wel met de klanken van Richard Wagner vergeleken, wat wel terecht is.
De score heeft een dramatische kleuring over zich en toch klinkt er een opgewekte en hoopvolle melodie uit op. Die samenstelling van drama en hoop maakt de muziek bijzonder en brengt je soms bijna in een euforische stemming. Sommige tracks doen wat militaristisch aan, vooral vanwege de drums die Silvestri toepast, maar die geven er ook een soort van heldhaftigheid aan. De pompende fanfares van machtig koper geven veel van de tracks een energie, die je maar in weinig scores tegenkomt.
Niet alle tracks zijn geweldig, met name Angel Family is een wat lijzige track, die er wat verloren tussen hangt, maar verreweg de meeste muziek van Silvestri is in één woord geweldig.

Kortom, met dit soundtrackalbum van Judge Dredd heb je een album met twee gezichten. Enerzijds zijn er de songs die tweevijfde van het album beslaan en met hun sterke rock en New Wave karakter niet iedereen zullen aanspreken. Vooral de ruige hardrocksong moet je van houden. Naast die songs staat de muziek van Alan Silvestri, die een dijk van een score heeft gecomponeerd, met fraaie thema's en een bombastische orkestrale klank die nog lang naklinkt. Richard Wagner zou er vast met voldoening en een grote glimlach naar geluisterd hebben. De waardering voor de songs is 52 en voor de scoretracks 86 uit 100 punten, wat dit album op 72 uit 100 punten brengt.