Snelheid! Haast! Gas erop! Dat is zo’n beetje de gedachte die ik na het zien van verschillende filmpjes heb, kennelijk had componist Hans Zimmer dit ook want de beste man heeft werkelijk alles in de strijd gegooid. Veel percusse, violen en de nodige elektronica om ook die snelheid en haast in de muziek te gooien. Wat je dan krijgt is een score met een ontzettend lekker tempo, een goed ritme, prima slagwerk maar een hoop underscore wat totaal niet lekker klinkt als je een recensie zit te schrijven. Ik wil niet zeggen dat Rush een dieptepunt van Zimmer is, maar dat het geen hoogstandje is mag wel duidelijk zijn.
Het begin van de score is gehaast, te druk en gewoon de automatische piloot voor Zimmer. Het klinkt allemaal leuk en aardig maar na 15 tracks heb ik echt wel gehoord dat Zimmer deze snelle elementen bevat, af en toe schiet hij dus als het ware uit de bocht (om even in filmtermen te praten). Hij ramt erop los, gooit absoluut geen originaliteit in de eerste 15 tracks en had denk ik wat tijd te kort aangezien hij ook nog met de nodige andere scores bezig was. De meeste componisten zouden de film misschien niet aannemen maar ik kan goed begrijpen dat Zimmer niets wil afschuiven en alles wil aanpakken wat interessant klinkt. Toch ben ik bang dat 2013 iets te druk voor hem was, dat blijkt uit het eerste gedeelte van de score. Hij komt moeilijk uit de startblokken en gaat dus eigenlijk als een kip zonder kop componeren, dat vind ik toch wel erg jammer. Gelukkig herpakt Zimmer zich vanaf track 15, zo is ‘Car Trouble’ toch wel een heerlijke track dankzij de percussie en eindelijk weer eens een melodielijn voor de strijkers! Eindelijk spits ik mijn oren rond de 1:41 minuten, Zimmer is back! Dit vind ik betere filmmuziek, vanaf track 15 zie ik dus weer een stijgende lijn, de vraag is of Zimmer dit tot het einde weet vol te houden of als het ware toch weer die automatische piloot tevoorschijn haalt.
In ieder geval is ‘Glück’ een prima track, eindelijk eens geen percussie maar gewoon wat rust. De rust is echter van korte duur en wordt vervangen door een hoop percussie en elekrische gitaren. Gelukkig scheppen de violen nog enige structuur zodat het een aardig geheel blijft. Verder zijn het gewoon tracks die mij niet veel doen, gelukkig is er nog een kans dat Zimmer mij toch nog kan verrassen en dat is natuurlijk met de track ‘Lost but Won’, een track die lekker lang duurt en dus de nodige aandacht verdient. Helaas is Zimmer mij al rond 1:07 minuten kwijt, ik hoor namelijk een melodie die ik heel goed ken als Game of Thrones-fan! Helaas is het nummer dus niet van Zimmer en snap ik niet goed waarom hij dit rond de 2:00 minuten nog bombastischer wil maken. Heeft Zimmer soms geen Game of Thrones gezien of zijn student Ramin Djawadi in de gaten gehouden? A Lannister always pays his debts, dat is het nummer i.p.v. Lost but Won…jammer Zimmer, zo jammer.
Ik ben dus behoorijk teleurgesteld, nou moet ik zeggen dat Zimmer er toch wel weer een ‘leuk’ geheel van weet te maken en dat hij het Lannister Theme, wat bij hem een andere naam heeft, een mooie plek geeft. Ondanks deze factoren blijft het feit dat Zimmer dit avontuur beter aan iemand anders had kunnen overlaten. In de film zal het prima werken maar los van de film is dit geen score die ik ‘gezellig’ even opzet om even te genieten van een originele score. Integendeel, Rush is een score die mij doet denken aan een mix tussen Inception en Game of Thrones, een gemiste kans en daarom nét aan een zesje.