Harry Potter and the Half-Blood Prince

Harry Potter and the Half Blood Prince is het op een na laatste deel van de ongekend succesvolle film/boeken serie (alhoewel The Deathly Hallows in twee films wordt verhaald). Is het nu niet een keer voorbij met dat gepotter? Nee. Sterker nog, er gaan wilde geruchten dat dit misschien wel de beste film in de serie tot nu toe is.

We kennen ondertussen allemaal wel het verhaal van Joanne Rowling, het brein achter de meest verkochte boekenserie allertijden. De vrouw, die geen cent te makken had, en in de kroeg en in de trein (deze elementen zijn allemaal terug te vinden in haar boeken) haar eerste boek schreef, Harry Potter en de Steen der Wijzen. Het is interessant om te zien hoe het daarna allemaal veranderde, en niet alleen voor Rowling. Omdat zij haar heerlijke fantasie losliet op deze wereld, zijn de levens van bijvoorbeeld Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, Nicholas Hooper en talloze andere mensen op deze planeet verandert. Ze introduceerde ons in een wereld waar er goed en kwaad is, maar ook 'Muggles' en 'Hogwarts', en waar de favoriete sport 'Quidditch' heet. Het verhaal gaat eigenlijk gewoon over een jongeman, die buiten zijn eigen weten om, in staat is tot grootse dingen. Een wereld ter grootte van het Star Wars universum en Middle Earth, en het grootse meeslepende verhaal wat er in die wereld met een enkele individu gebeurt, dat is alles waarmee Rowling een groot deel van onze eigen kleine wereld veroverde.

In 2001 kwam de eerste film uit: Harry Potter and the Philosopher’s Stone. De film wist bijna een miljard dollar te halen. Ook de andere delen, ja ik ga ze nu allemaal noemen, The Chamber of Secrets, The Prisoner of Azkaban, the Goblet of Fire en The Order of the Phoenix deden buitengewoon goede zaken in de bioscopen. De teller staat ondertussen op 4,5 miljard dollar. En dat nog met drie films in het vooruitzicht (The Deathly Hallows word in twee delen verfilmd). The Half Blood Prince heeft een verhaal dat puur is geschreven om de brug te slaan tussen The Order of the Phoenix en The Deathly Hallows. Wat doen de kampen van Voldemort en Potter? Welke stappen zetten ze? En wat doen ze als ze niet bezig zijn met hun epische strijd?

Wel, de hormonen begonnen in deel 4 op te wellen, in deel 4 zoende onze held nog voor het eerst. Dit keer gaan de remmen los. Ron gaat zwaar aan de verkering met Lavender Brown, tot ongenoegen van Hermelien, die Ron na al die avonturen ook wel ziet zitten. Harry en Cho konden het nog goed vinden, maar in dit deel groeit Harry naar Ron’s zus Ginny toe. Verder keren er elementen zoals Zwerkbal, de Wegisweg en het huis van Wemels terug, die we om eerlijk te zijn toch wel misten in de vorige delen. Maar waar het voornamelijk om gaat is natuurlijk de strijd tussen Harry en Voldemort. De schoft heeft stappen ondernomen, en zadelt Zweinstein-student Draco Malfidus op, met de taak Perkamentus in de val te lokken, en te doden. Als Perkamentus namelijk weg is, dan is de beschermer van de uitverkorene weg. Perkamentus is niet van gisteren, en bereid Harry voor op zijn strijd tegen Voldemort. Niet door spreuken, nee, hij laat Voldemorts verleden zien, om de toekomst te voorspellen.

Genoeg stof om een interessante film te maken. Maar die film moet natuurlijk ook worden bijgestaan door muziek. Muziek voor een Harry Potter film is altijd iets om voor filmmuziekliefhebbers om naar uit te kijken. John Williams is bij velen nog altijd favoriet. Hij introduceerde de hoofdthema’s van de saga, en wist de magische sfeer van de film zodanig te versterken, dat het soms leek of de film de muziek diende in plaats van andersom. De score vormde de wortel voor de andere delen, en werd terecht genomineerd voor een Oscar. Williams deed deel twee haast net zo goed, en bracht ook in dit deel het nummer Fawkes the Phoenix, een nummer die vele Williams-fans uit hun hoofd kennen, omdat het vederlicht, simpel en prachtig is. In deel drie ging Williams de andere kant op. Regisseur Alfonso Cuaron bracht een donkere grimmige film, en Williams ging graag met hem die richting op. Het werd wat absurder, maar ook sfeerrijker. In deel vier liet een nieuwe componist van zich horen, Patrick Doyle. Hij bracht niet zozeer veel vernieuwing, maar fleurde de sfeer na The Prisoner of Azkaban wel weer wat op. Met romantische liefdesthema’s, maar ook dreigende tonen, die Voldemort’s terugkeer effectief versterkte. In deel vijf kwam de nagenoeg onbekende Nicholas Hooper aan bod. Zijn stijl is niet meteen thuis te brengen. Naast enkele zeer minimalistische tracks, zoals The Kiss en Dementors in the Underpass, wist de man ook prachtige stukken te componeren, zoals the Ministry of Magic en het magische The Room of Requirements. Hooper is tevens de componist van The Half Blood Prince, en zal ook de volgende twee delen van muziek voorzien.

Mensen die de Williams prefereerden komen iets meer aan hun trekken in dit deel. Want wat voornamelijk opvalt is dat Hooper iets van zijn originaliteit inlevert, en daarmee iets meer Williams laat horen. Zo heeft de Hooper de riff die te horen is tijdens het zwerkbal maar een heel klein stukje aangepast, maar zorgt er wel voor dat het herkenbaar en nieuw tegelijk is. Ook het wereldberoemde Hedwig’s theme, het hoofdthema dat Williams schreef voor de serie, keert iets vaker terug op zeer verassende, welkome manieren. En, wat mij verbaasde,Hooper haal t het relatief onbekenden thema dat Williams voor Voldemort maakte, en wat alleen in The Philosopher’s Stone voorkwam terug. Alleen de opbouw ernaartoe is af en toe te horen, maar Hooper plaagt ons er op een aangename wijze mee. Hooper is ditmaal ook veel meer met thema’s te werk gegaan. Want niemand minder dan Albus Perkamentus heeft een eigen thema gekregen.

Opening zet meteen de sfeer. We horen Hedwig’s theme, uitgevoerd door glochenspiel, en hierna maak je kennis met het thema voor Perkamentus. Het is mild en heeft iets triest over zich heen, iets wat gezien de loop van het verhaal niet al te verassend is. Het is naast de eerder genoemde eigenschappen ergens ook meeslepend, en wordt uigevoerd door koor. Hierna horen we dus de aanloop naar het door Williams geschreven Voldemort thema, en erna horen we de typische strijkers die Hooper gebruikte om suspense op te wekken in het vorige deel. In Noctem is een ietwat bizarre toevoeging, maar het is misschien wel een teken dat de track is te horen in de film, en dat het dus een redelijk complete score is geworden. We horen namelijk de gehele track een kinderkoor, het had zo uit Angels and Demons kunnen komen. In The Story Begins horen we lage cello’s te werk gaan, en af e toe horen we het Glochenspiel ertussen door, dit gaat samen in een redelijk snel tempo. Na een ietwat rustiger, atonaal stuk, komt er een vredig, vrolijk stuk muziek tevoorschijn, die dezelfde instrumenten bevat, maar ze wat hoger en sneller laat werken. Voor de track Ginny vreesde ik het ergste, maar Hooper maakt niet dezelfde fout als met “The Kiss”, en weet ditmaal een teder, zacht thema te maken, dat lanzaam overgaat in Hedwig’s thema, in de perfectie uitgevoerd, en dit transformeert later in een geweldige variatie erop, Hooper heeft absoluut werk van deze score gemaakt. Snape en the Unbreakable Vow is een stuk donkerder. Ongemakkelijke strijkers spelen langzaam. Het geheel klinkt langzaam, en uiterst dreigend, en vooral de blazers zorgen voor een uiterst dreigende sfeer. Wizard Wheezes is te horen in de tovershop die Fred en George, de oudere broers van Ron hebben opgericht. Het is een uiterst swingend stuk muziek, en Hooper blijkt dus ook Jazzmuziek de baas te zijn, want het is een stuk dat, ondanks zijn korte speelduur, zo kan worden opgenomen in Micheal Buble’s repertoire.

Nu komen we bij het stuk van het album, dat helaas wat indut, het tempo eruit haalt, kortom, en eigenlijk maar wat saaie underscore is. En hoewel de stukken (Dumbledore’s Speech, Living Dead, Into the Pensieve en The Book) allen zeker de moeite waard zijn om een keer te beluisteren, ze zullen zeker niet blijven hangen. Ron’s Victory doet dat echter wel. Na een zacht en harmonieus begin, horen we het Zwerkbal-thema opkomen. De strijkers brengen in een enorm snel tempo de basis, en de blazers brengen het zenuwachtige zwerkbal-motief naar boven, en zorgen voor een geweldige track, die herinneringen bovenbrengt aan eerdere scores, maar wederom veel te kort is. Harry & Hermione herbergt een prachtig thema dat alleen hier te horen is. Na een mysterieus maar geweldig begint verrast Hooper door de harp zeer delicaat op te laten komen, en de track, in het eind bijgestaan door enkele klarinetten en strijkers. School is daarentegen vrij onbezorgd. Hooper kan niet van de klarinetten afblijven, en ook het klokkenspel en de xylofoon blijken nog steeds de favoriete middelen te zijn van Hooper. Malfoy’s Mission gaat ineens een geheel andere kant op, en Hooper laat ons hier een knap staaltje muziek horen. Soms zelfs atonaal, maar de interesse vergaat niet. De lage blazers, en de harp brengen een onheilspellend stuk naar boven, en enkele houtblazers voegen er een simpel motiefje, dat ook al te horen was in The Unbreakable Vow naar boven. Dit is schijnbaar een stuk muziek die Draco Malfoy, meekrijgt bij zijn haast onmogelijke taak. Het is net zo ongemakkelijk als dramatisch, en als er iets later ook een piano bijkomt is het eerste kippenvelmoment een feit.
The Slug Party is weer heel anders, en is weer erg in de stijl van The Order of the Phoenix. Nonchalante drums en hier en daar een klarinet, en cello’s die maar een beetje losjes meedoen maken er een lekker luchtig zooitje van.

Into the Rushes is echter andere koek. We horen flarden van het Malfoy motief, maar het zijn toch vooral de vastberaden strijkers en het opfokkende slagspel die ervoor zorgen dat deze track het begin is van het derde, niet zo luchtige en beste deel van de score. Farewell Aragog is overdreven triest. Violen zorgen voor een simpel maar mooi stuk muziek, dat Iers aandoet, en naarmate het vordert iets emotioneler wordt. Dumbledore’s Foreboding kent hetzelfde mysterieuze begin als Harry & Hermione, maar er komt al snel zacht koor bij, en Voldmort’s thema wordt heel slinks op de achtergrond gespeeld. Of Love and War is de track die echt in het Williams straatje past. Een speelse en drukke track, en de houtblazers geven heerlijke drukke tonen door terwijl de militaire drums de rest doen. Maar waarom zijn de tracks zo kort? Waarom? When Ginny Kissed Harry is gelukkig geen misbaksel zoals The Kiss. De harp die we eerder al hoorden keert terug en speelt feitelijk hetzelfde, zei het iets sneller en wat intenser. Slughorn’s Confession begint met houtblazers die rustig voortkabbelen, en het is bijna Efteling muziek (hé, de Efteling bevat hele mooie muziek). Later wordt het allemaal wat dramatischer.
Journey to the Cave begint nog rustig, maar al snel zet Hooper de tonen in die iedereen verwacht, en waar iedereen op hoopte. De aanloop naar Het Perkamentus thema klinkt prachtig, en de strijkers, het koor, de blazers en alles tezamen zorgen voor het tweede kippenvelmoment, en zetten de laatste koerswijziging in, de finale is in zicht. The Drink of Despair begint wat langzamer, en kent een buitengewoon eng begin. Zelden zal je zo ongemakkelijk luisteren naar zulke mooie muziek. Verknipte stemmen klinken, terwijl de strijkers en de synthesizers ook een duit in het zakje doen. Hierna begint echter het ietwat emotionelere gedeelte, als Harry een schijnbaar onverslaanbaar persoon en een goede vriend hoort smeken om genade. Strijkers spelen een ontroerend stuk muziek, dat je beklemt naarmate het harder word gespeeld, en het tempo omhoog gaat. Dit zal in de film ongetwijfeld fantastisch werken. Inferi in the Firestorm begint akelig, en de strijkers maken het algeheel nog zenuwslopender, totdat Hooper alles eruit gooit, en een stuk hemelse muziek laat horen, het Perkamentus thema is in volle glorie, ook nog eens glorieus te horen. The Killing of Dumbledore is echter de onbetwiste topper, zoals ik al hoopte. Het Perkamentus-thema komt langzaam het toneel op, en word als het ware omsloten door het motief van Malfoy, dat langzaam uitgroeit tot een volwaardig thema. De epische strijkers voorspellen het onmogelijke maar onvermijdelijke uit de scene al. Het is geen feel good muziek, maar Hooper weet de spanning zo makkelijk zo fantastisch op te bouwen. Dumbledore’s Farewell is een en al dramamuziek. Het Perkamentus-thema word logischerwijze zacht, weemoedig en intens dramatisch uitgevoerd. Vooral de violen zorgen voor een prachtige toevoeging. Het komt heel stijlvol nooit tot een knaller, maar dooft langzaam uit.

The Friends is zacht, en bedenkelijk, en lijkt veel op Loved ones and Leaving van het vorige deel. The Weasly Stomp is denk ik meer een extra track, aangezien het wel erg uit de toon valt. Iers volksmuziek overheerst de track, en doet je terugdenken aan de tracks van The Goblet of Fire, waarin al iets soortgelijks was terug te horen in The Quidditch World cup.

Harry Potter and the Half Blood Prince heeft voor ieder wat wils. Om eerlijk te zijn is het een enorme verbetering op het vorige deel, dat ik niet eens zo slecht vond. Hooper heeft enkele thema’s van Williams op verassende wijze geadopteerd, en een beetje aangepast om de score goed te doen. Maar de man bewijst met dit werk dat hij ook zelf heel goed in staat is om thema’s te schrijven. Perkamentus en Draco Malfidus krijgen hun eigen thema, en ook Ginny moet eraan geloven. En dat doet de score alleen maar goed. Want waar The Order of the Phoenix weliswaar een goed product was, het was geen samenhangend geheel. Het had net niet het lef om de vernieuwing in de Potter muziek, die ik sterk aanmoedig, tot een nieuw geheel idee te brengen. Dit deel doet dat veel meer. En ik hoop maar dat de volgende delen enkele referenties maken naar deze score, want een serie van maar liefst acht films heeft muzikale referenties nodig. Stonden wij niet te juichen toen Williams The Imperial March voluit liet spelen voor de aftiteling in Attack of the Clones? En niemand kan me vertellen dat hij of zij niet even een kriebel voelde toen het James Bond thema aan het einde van Casino Royale glorieus het einde van de film inluidde. En dat is iets dat de hele Potter-saga op muzikaal punt wel wat meer zou kunnen gebruiken. Hooper refereert al een stuk beter in The Half Blood Prince, maar hou dat vol, en voeg er nog iets extra’s aan toe is mijn advies. En in hemelsnaam, maak de tracks niet zo kort, dit is mateloos irritant, vooral als het goede muziek is. En dat is het. Hooper heeft mij helemaal om na deze score. Het zal moeilijk worden om de echte diehard Williams fans over te halen, en te laten inzien dat dit een prima score is, maar zelfs de grootste criticus moet erkennen dat Harry Potter and the Half Blood Prince niet alleen een enorme verbetering is op Hooper’s vorige werk, maar voor de rest gewoon een score is die alles in zich heeft dat een goede score hoort te hebben.