Na enorme succes van de originele Free Willy film uit 1993 kwam er in 1995 een opvolger, die echter maar matig scoorde. Toch besloot men tot de productie van een derde deel met Free Willy 3: The Rescue. Deze film is geregisseerd door Sam Pillsbury, die voor tv-films regisseerde. Een aantal van de hoofdrolspelers uit de vorige twee films doen in deel 3 opnieuw mee, waaronder Jason James Richter als Jesse. Dit is de laatste van de Free Willy films die in de bioscopen verscheen. In 2010 verscheen er nog een vierde film met de subtitel Escape from Pirate's Cove, maar die kwam alleen op DVD uit. De vrij korte film van nog geen anderhalf uur is door de critici redelijk ontvangen, maar was in de bioscopen geen succes.
Het verhaal draait opnieuw om Jesse, die na beide voorgaande films inmiddels zestien jaar oud is. Hij vaart nu samen met zijn oude vriend Randolph op een onderzoeksschip, die aan de kaak wil stellen dat gewone vissersschepen op walvissen en orka's jagen. Dan is daar ook de tienjarige Max, die voor het eerst een tocht op zo'n vissersschip meevaart met z'n vader en erachter komt dat z'n vader op een oneerlijke manier z'n geld verdient. Het schip waarop Jesse vaart houdt Willy in de gaten en komt erachter dat het vissersschip het op de orka heeft voorzien. Als Max dan overboord slaat, maar niet door Willy wordt aangevallen, besluit hij te gaan samenwerken met Jesse en Randolph, om Willy te redden en gaat daarbij de strijd aan tegen z'n eigen vader...
De prachtige muziek bij de vorige films was van Basil Poledouris, maar voor deze derde editie is hiervoor Cliff Eidelman aangetrokken. Jaren eerder maakte hij nog de muziek voor de zesde Star Trek film, zijn grootste kans op een doorbraak naar de A-status, maar hij haalde niet het gewenste niveau en is blijven hangen in het B-segment.
Maar deze score voor de derde Free Willy film is toch een pareltje geworden. Kennelijk heeft Eidelman goed geluisterd naar de beide eerdere scores van Poledouris, want in zijn score heeft hij een beetje dezelfde sfeer geprobeerd te creëren. En dat is goed gelukt.
Waar de beide eerdere film nog geflankeerd werden door soundtrackalbums met een behoorlijk aantal soms fraaie, vaak minder fraaie songs, is dit album gelukkig een score-album zonder songs. Dat kan komen omdat er in de film geen songs voorkomen (ik heb de film niet gezien), maar het is in ieder geval een prettige gewaarwording dat dit album geen popsongs bevat, wat de producenten ook bij de beide andere films hadden kunnen regelen.
Met nieuwe melodieën, die dezelfde sfeer oproepen als in de eerdere films, weet Eidelman de goede snaar te raken. Dat begint al gelijk bij de openingstrack 'Main Titles', waarbij hij overigens nog wel een aardige gimmick presenteert door aan het eind van de mooie themamelodie de laatste noot iets naar mineur te trekken. Daarmee wekt hij een soort spannende verwachting.
Het album is prima beluisterbaar, vooral ook omdat al te spannende muziek ontbreekt. Dreiging is het meest zware begrip bij deze muziek van Eidelman. Zelfs een track als 'The Hunt' is niet echt een spannende actietrack, maar kent meer een soort van voortdurende dreiging, die pas naar het eind wat spannender wordt.
De muziek van Eidelman is prettig orkestraal en vooral de laatste tracks op het album hebben een prettig hoopvolle en optimistische kleuring. Met mooie melodieën, waarin af en toe ook het bijzonder fraaie thema van Poledouris doorklinkt, weet hij de aandacht te trekken. Maar ook een track als 'Obsession' valt op door een mooie lage underscore melodie, waarop hoge strijkers als een soort effect geplaatst zijn. Dat levert erg fraaie muziek op. Maar Eidelman heeft ook een vrouwenstem in diverse tracks toegepast en ook dat pakt erg fraai uit. Haar stem zingt in een soort weemoedige klankkleur, met af en toe overslaande twists, die er een bijna Arabische tint aan geven. Erg fraai.
Een van de mooiste tracks is het meeslepende en ontroerende 'You were Right', die begint met een fraaie pianomelodie op lichte underscore, waaraan later zwellende strijkers worden toegevoegd. Dit zijn toch wel kleine kippenvelmomentjes.
In 'A New Family' pakt Eidelman vol uit met een reprise van het prachtige hoofdthema van Poledouris. Ook de afsluitende 'End Credits' is erg fraai en werkt als een soort suite van Eidelman's melodieën.
Kortom, met zijn score voor Free Willy 3: The Rescue heeft Cliff Eidelman een erg aangename score afgeleverd, die keurig binnen de lijntjes van het muzikale Free Willy concept blijft, dat door Basil Poledouris is neergezet. Met nieuwe en fraaie melodieën borduurt Eidelman voort op die traditie van Poledouris en dat gaat hem goed af. De muziek is erg aangenaam beluisterbaar en vooral de laatste vijf tracks van het album zijn toch wel een klein luisterfeestje. De waardering voor deze score komt daarmee op een fraaie 83 uit 100 punten, waarmee ik me volledig aansluit bij de recensie van Tom H.