The Rescuers Down Under

Met “The Rescuers Down Under” presenteerde Disney na het succes van “The Little Mermaid”, een sequel gebaseerd op de verhalen van Bianca en Bernard, twee moedige muisjes die geheel in de eigenwijze Disney-stijl ten strijde trekken tegen de boosgewichten van dienst. Voor hun tweede film ruilen ze moeiteloos het mistige en regenachtige Engeland in voor de Australische wildernis, wanneer ze een noodkreet krijgen uit Down Under. Cody, een jonge, blonde knaap is er gevangen genomen door de kwaadaardige Mr. McLeach die er alles voor over heeft om een imposante adelaar en haar jongen in bezit te krijgen. Samen met de hilarische albatros Wilbur en de hyperkinetische Frank gaan Bernard en Bianca geen enkel gevaar uit de weg om de kleine jongen en zijn adelaar te redden. De heldhaftige avonturen van het bizarre stel werden van muziek voorzien door Bruce Broughton die tevens het dirigeerstokje mocht vasthouden.

Broughton kiest voor een avontuurlijke, doch redelijk ouderwetse score met voor de handliggende orkestraties. Hoog aanzwellende strijkers en schetterend koper vormen de basis, met de haast noodzakelijke uitstap naar het eerder etnische klankenpalet van de percussie, fluiten en natuurlijk het symbool van Australië de didgeridoo. En hoewel Broughton een imposant thema introduceert, heeft de score voor “The Rescuers Down Under” wat te lijden onder de komische slapsticksituaties die voorzien worden van knullige ritmes. Daarnaast voegt Broughton in sommige cues synthesizers toe die totaal niet in het concept van de soundtrack lijken te passen. En dat is jammer, want deze score heeft zeker potentie. Neem bijvoorbeeld de “Main Titles”. De imposante beelden van de Australische Outback worden begeleid door een angstaanjagende, voortstuwende percussielijn die behoort tot één van de meer opzwepende Disney melodieën. De briesende trompetten en de hectische fluit dragen enkel nog meer bij tot het avontuur. En Broughton houdt de kwaliteit hoog. “Answering Faloo’s Call” moet niet onderdoen voor de meer recentelijke soundtracks. Het hoogtepunt van deze score is evenwel “Cody’s Flight”, een jongensachtige, evocerende track die alle thema’s samenbalt tot één consistente mix die uitmondt in het hoofdthema dat wordt gespeeld door de klarinet en de strijkers. Het thema is kinderlijk eenvoudig, doet lekker ouderwets aan, maar weet toch te begeesteren door haar grootsheid.

Helaas wordt het prachtige hoofdthema maar spaarzaam gebruikt en krijgt enkel in de track “Bernard The Hero” een noemenswaardige reprise. En dat is jammer, want de herkenbaarheid is groot en zou voor een grotere cohesie hebben gezorgd tussen de verschillende melodieën. Maar je moet het Broughton vergeven. Het thema stelt immers de relatie tussen de adelaar en de jongen voor, en eenmaal Cody wordt gevangengenomen, is het uit met de wonderbaarlijke vriendschap, dus ook exit het thema. Wat volgt is een standaardscore die zeker degelijk is, maar nooit meer zo begeestert als tijdens de eerste 10 minuten. Het “Rescuers”-thema krijgt een bombastische aanhaling in “Message Montage”, wanneer het noodsignaal richting Engeland wordt geseind. Het speelse, marsachtige tempo is heerlijk kort en gepunt en wanneer de trompetten en het orkest samen in crescendo gaan, krijg je toch een onbeschaamd patriottisch, Brits gevoel mee. Wat schamele jazzinvloeden komen naar voor in het romantische “At the Restaurant”, maar de komische intermezzo’s nemen toch de overhand en dat is best jammer. “Wilbur Takes Off” brengt een reprise van het Rescuers-thema, maar verglijdt dan in een totale stijlbreuk, inclusief drums, gillende,elektrische gitaren en decadente orkestraties die niet mis zouden staan bij enige Tarrantino film. Ronduit bizar!

McLeach thema is spookachtig en bevindt zich in de laatste regionen van het orkest, met dreigende uithalen en een afgeleid, haast semikomisch thema voor zijn sidekick, een hongerige groot uitgevallen hagedis, Joanna genaamd. Ook de doldwaze landing van Wilbur op Australische bodem wordt door Broughton met veel slagwerk, pulserende ritmes en dolgedraaide melodieën uitgewerkt. Het is allemaal een beetje vermoeiend. “Bernard Almost Proposes” is een romantische track, maar de vreselijke eighties synthesizers zijn ronduit lelijk. De volgende tracks zijn pure underscore en dragen weinig bij tot het album. Wanneer Cody eindelijk de eieren terugvindt van zijn adelaar, brengt Broughton een hartverscheurende versie van het hoofdthema die uiteindelijk toch verzandt in alledaagsheid. Pas in “Bernard the Hero” gooit Broughton alle register open met een chaotische opener die uiteindelijk uitmondt het schitterende hoofdthema. Een resumé van de score krijg je nogmaals in “The End Credits”, maar deze worden in grote mate ontsierd door de vreselijke keyboards halfweg de track. Wat bezielt iemand als Broughton toch om zijn eigen melodieën zo te verprutsen? Voor de recentelijke heruitgave van de soundtrack, voegde Disney nog enkele liedjes uit de oorspronkelijke The Rescuers aan de release toe. De songs dragen echter niet echt bij tot de algemene sfeer. Ze zijn zo verschillend van Broughtons avontuurlijke score, dat ze wat verloren en verweesd achter de andere tracks huppelen.

“The Rescuers Down Under” is een behoorlijke score, maar lijdt toch herhaaldelijke keren onder de komische cues of de debiele synthesizers. Wanneer Broughton het symfonische karakter van zijn melodieën laat primeren en die samen met de etnische klanken van Australische instrumenten presenteert, is deze score een feest! Uiteindelijk biedt het album een goede 15 minuten aan degelijke score aan, die je zeker in een compilatie wil gieten. Niet slecht voor een score van 35 minuten dus. “The Rescuers Down Under” is een ouderwetse, goedbedoelde avonturenscore met een kinderlijke nasmaak. Meer dan behoorlijk, maar te vermoeiend in de middensectie van het album. Maar toch het opzoeken waard!