Burn After Reading

De film Burn After Reading is een zwarte komedie die geregisseerd is door de broers Joel en Ethan Coen (Fargo, The Big Lebowski, Intolerable Cruelty, True Grit), die altijd veel succes met hun films oogsten. Ze hebben dan ook hun typerende stijl, met vaak bijzondere personages. Ook deze film kreeg weer positieve recensies van de critici en haalde nominaties binnen bij de Golden Globes en de BAFTA's. Ook in de bioscopen was de film weer een groot succes.
Het verhaal begint met CIA-analist Osbourne Cox (John Malkovich), die een alcoholprobleem heeft en om die reden een lagere functie krijgt, waarop hij besluit om z'n belevenissen maar eens op papier te zetten. Tot overmaat van ramp wil z'n vrouw Katie (Tilda Swinton) van hem scheiden en aanpappen met US Marshall Pfarrer (George Clooney). Vanwege de scheiding moet ze allerlei informatie aanleveren, en ook Osbourne's memoires zitten per ongeluk bij die bestanden, die op een CD gezet worden. Wanneer die CD vervolgens ergens blijft liggen, wordt deze gevonden door twee mensen die denken dat er geheime overheidsinformatie op staat, die vast wel een hoop geld waard is...

Wanneer de film van de broers Coen is, dan is de score vrijwel altijd van Carter Burwell, en ook deze film is geen uitzondering. Burwell hield zich keurig aan de wensen van de broers Coen, die een wat meer bombastisch klinkende sound wilden, maar de muziek moest tegelijk de ironie van het verhaal ondersteunen. Dat bombasme was ingegeven door het verhaal, dat over spionage zou gaan, tenminste dat denken de personages, terwijl de kijker weet dat het eigenlijk nergens over gaat. De muzikale kleuring probeert daarmee de blikrichting van de personages te versterken tot over-the-top proporties. Daarvoor heeft Burwell vooral percussie ingezet. Met die veelal stevige percussie, tot zelfs taiko-drums toe, wordt de spanning verhoogd van wat de personages denken dat gaande is. De percussie overheerst dan ook duidelijk deze score van Burwell.

Daarnaast heeft Burwell ook de nodige meer melodieuze muziek gecomponeerd, vooral voor de liefdesperikelen in de film. Tegelijk zijn die melodietjes, zoals vaak bij Burwell, nogal aan de minimalistische kant en hebben ze ook nog een wat sombere kleuring. Regelmatig worden die melodielijntjes aangevuld met percussie, terwijl evenzo vaak de muziek een wat grimmiger kleuring krijgt. Daarvoor gebruikt Burwell allerlei geluiden, zowel elektronisch als akoestisch, maar ook wordt de elektrische gitaar soms ingezet, en ook orkestrale instrumentatie ontbreekt niet, variërend van cello's tot donkere houtblazers. Maar verwacht geen fraai harmonieus samenspel, want ze worden vooral ingezet om de spanning op te voeren. Ook de piano ontbreekt niet in het geheel, maar ook hier vormen lage en donkere klanken in een wat somber en licht gespannen sfeer de muzikale achtergrond bij de film.

De score heeft geen melodieus thema dat herkenbaar is of eruit springt. Daarvoor is het melodieus gezien allemaal te vlak en wordt de muziek teveel door de percussie overheerst. Slechts een paar tracks zijn wat melodieuzer, maar een flink deel is niet meer dan sfeerbepalend of zelfs soundscape-achtig. Ik heb de film niet gezien en schrijf deze recensie dan ook onbevooroordeeld door de film. En los van de film valt de score niet helemaal mee, maar zeker ook niet helemaal tegen, omdat de muziek op zich best heel redelijk beluisterbaar is.

Kortom, met zijn muziek voor de zwarte komedie Burn After Reading heeft Carter Burwell een score gecomponeerd die bedoeld is om het verhaal te overdrijven. De zware taiko-drums spelen dan ook een flinke rol in een aantal tracks. Sowieso is de percussie prominent aanwezig in de score. Meer melodieuze tracks zijn ook aanwezig, maar zijn vaak wat somber en minimalistisch getoonset, wat een beetje Burwell's handelsmerk is. De muziek is overigens heel redelijk beluisterbaar, maar om echt te genieten zijn er genoeg andere scores te vinden. De waardering blijft hangen op 63 uit 100 punten.