Defiance
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | ||
|---|---|---|---|---|
| 1. | Defiance Main Titles | 2:27 | ||
| 2. | Survivors | 2:11 | ||
| 3. | Make Them Count | 2:40 | ||
| 4. | Your Wife | 3:07 | ||
| 5. | The Bielski Otriad | 5:17 | ||
| 6. | Bella and Zus | 2:16 | ||
| 7. | Exodus | 4:30 | ||
| 8. | Camp Montage | 2:22 | ||
| 9. | The Wedding | 1:36 | ||
| 10. | Winter | 2:02 | ||
| 11. | Escaping the Ghetto | 1:34 | ||
| 12. | Police Station | 4:33 | ||
| 13. | Tuvia Kisses Lilka | 3:17 | ||
| 14. | Nothing is Impossible | 7:33 | ||
| 15. | The Bielski Brothers/Ikh Bin a Mame | 4:22 | ||
| 49:46 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
‘Defiance is de nieuwe prent van Edward Zwick, waarin hij het boek, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, ‘Defiance: the Bielski Partisans’ verfilmd. De drie Joodse broers Bielski duiken na de dood van hun ouders onder in de bossen rond het Wit-Russische Naliboki en organiseren er een verzetsgroep. Het is Edward Zwick weer gelukt twee uur lang vermakende cinema te maken, maar hier en daar laat de man, net als in zijn voorgaande films, steekjes vallen. Jammerlijk genoeg zeggen veel dialogen hetzelfde, worden meerdere scènes afgeraffeld (jawel, weer een bedroevende slotscène, Zwick)en wordt het verhaal gedramatiseerd met clichés die men in Hollywood al vaak genoeg gezien heeft. James newton Howard, die in 2006 Zwicks Blood Diamond van een degelijke score voorzag, blijkt wel genoeg geïnspireerd te zijn door het aangedikte verhaal, waarin de filmtechnische vlakken overigens wel aangenaam zijn. Zijn score is namelijk subliem.
Zoals gezegd kamt Defiance met een aantal cliché scènes. Echter weet James Newton Howard met een score waarin de viool vooral in centraal staat, de film een eigen karakter te geven en de film naar een hoger niveau te slepen. De strijkarrangementen van Joshua Bell staan van begin tot eind centraal, maar ook het koper en de actiethema’s in Defiance onderdoen niet. James Newton Howard schrijft een soundtrack zoals we het liefst van hem horen. Alle ingrediënten voor een typische Howard score inclusief, maar nooit zal de luisteraar het gevoel hebben naar een onoriginele of commerciële score te luisteren. Defiance is het beste te omschrijven als een mengeling tussen Snow Falling on Cedars en The Village, met een vleugje Schindler’s List .
Defiance is meeslepend, onheilspellend, spannend en gewaagd. Waar ondergetekende bij een score van een Zwick film eerder een sentimentelere,commerciëlere score verwachtte is de score van Howard nooit gedramatiseerd. Met de vioolsolo’s weet hij locaties,gevoelens en personages te omschrijven en tegelijkertijd te boeien. Voor de verandering hebben de strijker nu niet enkel een melodramatische werking, maar past Howard deze ook toe als underscore die tijdens de sfeer momenten prachtig naar voren komt. Beginnende bij de track ‘Defiance Main Titles’, waarin de kijker de gruwelijkheden van de nazi’s te zien krijgt. De onheilspellende motieven van strijkers worden hier prima begeleid door koperwerk. In track twee introduceert de strijker zich vervolgens die ons het hoofdthema laat horen, waarin de viool natuurlijk centraal staat. Dit hoofdthema is echter nog schaars, maar zal gedurende de score groeien.
Vanaf ‘Make Them Count’ wordt de soundtrack onheilspellender en spannender. Ook hierin heeft de strijker een belangrijke rol. Emotionele tonen worden hierin ruwer en ruwer en dit leidt tot een soort emotionele ontploffing met gillende strijkers in de hoofdrol. Howard vertelt al zijn muziek door middel van de strijker en dan met name de viool. Ja dat leest u goed, ook actiemuziek. Met veel ondersteuning van koper- en slagwerk horen we tijdens de actiescènes van de film krassende strijkers .
Ondanks en vele gebruik van de strijker is ‘Defiance alles behalve eentonig. De soundtrack bevat een hoop melodieën, thema’s en heel veel motiefjes. Slagwerk is er in alle soorten en maten en de synthesizer zorgt hier en daar voor ondersteuning(Bella and Zus). Verwacht geen dreunende Hans Zimmer muziek maar passende ondersteuning. Howard schrijft verhalende filmmuziek die op cd zijn waarde nooit verliest.
Het tweede gedeelte van de cd wordt de muziek des te beter. Howard breidt zijn thema’s uit wat garant staat voor kippenvelmomenten. In ‘The Wedding’ hoort men aanvankelijk de herhaling van het hoofdthema, die ditmaal uitgroeit tot een onheilspellende muzikale chaos die, u raadt het al, gespeeld wordt door de viool. Ook de underscore onderdoet niet. ‘Winter’ is een goed voorbeeld. Deze track vertaalt leegheid, wanhoop en eenzaamheid door middel van zachte strijkers.
De finale van de cd start duivels met de grootste actietrack van het album: ‘Police Station’. Niet de muziek van de laatste actiescène in de film, die niet op officiële disc is uitgegeven, maar wel een dreigende track waar de nadruk op het koper ligt. ‘Tuvia Kisses Lilka’ is dan weer heel anders met het hoofdthema vol hoop, moed en doorzettingsvermogen; drie belangrijke elementen uit de film. Dan het hoogtepunt van de soundtrack: het zevenminuut durende ‘Nothing is Impossible’; het hoofdthema in alle varianten! De track begint onheilspellend met koper, zoals de eerste noten van track één. Echter introduceert zich nu een vioolsolo, pardon, vioolduo, die het hoofdthema herhalen met zeer goede ondersteuning. Het resultaat is fenomenaal. Het thema geeft een dromerig gevoel en even is de luisteraar helemaal weg van aard, of daar waar Defiance zich afspeelt. Ook het tweede deel van de track is aangenaam. Dit deel is wat duisterder, maar bevat nog steeds de Howardiaanse dromerigheid. Ook de afsluitingstrack is een werkelijk genot. Hierin horen we nog één keer Joshua Bell aan de viool, maar waarschijnlijk niet voor de laatste keer, want wie Defiance luistert, wil alleen nog maar meer.
Tuvia, Zus en Asael Bielski kregen nooit erkenning voor hun heldendaden, waaruit overigens duizenden (klein)kinderen zijn overgehouden. Het is te hopen dat James Newton Howard wel erkenning zal krijgen voor zijn score voor Defiance. Deze is simpelweg fenomenaal. Iedere recensent heeft wel voorkeur voor een bepaalde componist en in mijn geval neig ik toch steeds meer naar Howard. De man schreef met Defiance een score die makkelijk te meten is met zijn ‘The Village’, ‘Snow Falling on Cedars’ of één van de vele andere fantastische scores uit het oeuvre van de man. Defiance is een vijfsterren score waar eigenlijk niks op aan te merken is. De enige boodschap die ik elke film(muziek) fan kan geven is het kopen van de soundtrack, het zal u goed doen.
Zoals gezegd kamt Defiance met een aantal cliché scènes. Echter weet James Newton Howard met een score waarin de viool vooral in centraal staat, de film een eigen karakter te geven en de film naar een hoger niveau te slepen. De strijkarrangementen van Joshua Bell staan van begin tot eind centraal, maar ook het koper en de actiethema’s in Defiance onderdoen niet. James Newton Howard schrijft een soundtrack zoals we het liefst van hem horen. Alle ingrediënten voor een typische Howard score inclusief, maar nooit zal de luisteraar het gevoel hebben naar een onoriginele of commerciële score te luisteren. Defiance is het beste te omschrijven als een mengeling tussen Snow Falling on Cedars en The Village, met een vleugje Schindler’s List .
Defiance is meeslepend, onheilspellend, spannend en gewaagd. Waar ondergetekende bij een score van een Zwick film eerder een sentimentelere,commerciëlere score verwachtte is de score van Howard nooit gedramatiseerd. Met de vioolsolo’s weet hij locaties,gevoelens en personages te omschrijven en tegelijkertijd te boeien. Voor de verandering hebben de strijker nu niet enkel een melodramatische werking, maar past Howard deze ook toe als underscore die tijdens de sfeer momenten prachtig naar voren komt. Beginnende bij de track ‘Defiance Main Titles’, waarin de kijker de gruwelijkheden van de nazi’s te zien krijgt. De onheilspellende motieven van strijkers worden hier prima begeleid door koperwerk. In track twee introduceert de strijker zich vervolgens die ons het hoofdthema laat horen, waarin de viool natuurlijk centraal staat. Dit hoofdthema is echter nog schaars, maar zal gedurende de score groeien.
Vanaf ‘Make Them Count’ wordt de soundtrack onheilspellender en spannender. Ook hierin heeft de strijker een belangrijke rol. Emotionele tonen worden hierin ruwer en ruwer en dit leidt tot een soort emotionele ontploffing met gillende strijkers in de hoofdrol. Howard vertelt al zijn muziek door middel van de strijker en dan met name de viool. Ja dat leest u goed, ook actiemuziek. Met veel ondersteuning van koper- en slagwerk horen we tijdens de actiescènes van de film krassende strijkers .
Ondanks en vele gebruik van de strijker is ‘Defiance alles behalve eentonig. De soundtrack bevat een hoop melodieën, thema’s en heel veel motiefjes. Slagwerk is er in alle soorten en maten en de synthesizer zorgt hier en daar voor ondersteuning(Bella and Zus). Verwacht geen dreunende Hans Zimmer muziek maar passende ondersteuning. Howard schrijft verhalende filmmuziek die op cd zijn waarde nooit verliest.
Het tweede gedeelte van de cd wordt de muziek des te beter. Howard breidt zijn thema’s uit wat garant staat voor kippenvelmomenten. In ‘The Wedding’ hoort men aanvankelijk de herhaling van het hoofdthema, die ditmaal uitgroeit tot een onheilspellende muzikale chaos die, u raadt het al, gespeeld wordt door de viool. Ook de underscore onderdoet niet. ‘Winter’ is een goed voorbeeld. Deze track vertaalt leegheid, wanhoop en eenzaamheid door middel van zachte strijkers.
De finale van de cd start duivels met de grootste actietrack van het album: ‘Police Station’. Niet de muziek van de laatste actiescène in de film, die niet op officiële disc is uitgegeven, maar wel een dreigende track waar de nadruk op het koper ligt. ‘Tuvia Kisses Lilka’ is dan weer heel anders met het hoofdthema vol hoop, moed en doorzettingsvermogen; drie belangrijke elementen uit de film. Dan het hoogtepunt van de soundtrack: het zevenminuut durende ‘Nothing is Impossible’; het hoofdthema in alle varianten! De track begint onheilspellend met koper, zoals de eerste noten van track één. Echter introduceert zich nu een vioolsolo, pardon, vioolduo, die het hoofdthema herhalen met zeer goede ondersteuning. Het resultaat is fenomenaal. Het thema geeft een dromerig gevoel en even is de luisteraar helemaal weg van aard, of daar waar Defiance zich afspeelt. Ook het tweede deel van de track is aangenaam. Dit deel is wat duisterder, maar bevat nog steeds de Howardiaanse dromerigheid. Ook de afsluitingstrack is een werkelijk genot. Hierin horen we nog één keer Joshua Bell aan de viool, maar waarschijnlijk niet voor de laatste keer, want wie Defiance luistert, wil alleen nog maar meer.
Tuvia, Zus en Asael Bielski kregen nooit erkenning voor hun heldendaden, waaruit overigens duizenden (klein)kinderen zijn overgehouden. Het is te hopen dat James Newton Howard wel erkenning zal krijgen voor zijn score voor Defiance. Deze is simpelweg fenomenaal. Iedere recensent heeft wel voorkeur voor een bepaalde componist en in mijn geval neig ik toch steeds meer naar Howard. De man schreef met Defiance een score die makkelijk te meten is met zijn ‘The Village’, ‘Snow Falling on Cedars’ of één van de vele andere fantastische scores uit het oeuvre van de man. Defiance is een vijfsterren score waar eigenlijk niks op aan te merken is. De enige boodschap die ik elke film(muziek) fan kan geven is het kopen van de soundtrack, het zal u goed doen.
De afgelopen jaren gooide James Newton Howard met vele soundtracks hoge ogen. Ook wist de maestro samen met Hans Zimmer menig filmmuziekliefhebber te verrassen met de Batman-reeks. Toch blijkt Newton Howard de rustige instrumentale muziek het beste in de vingers te hebben, leerden we van o.a. The Village, Lady In The Water en natuurlijk Snow Falling On Cedars. Over die laatste soundtrack straks meer.
Defiance is de nieuwe film van Edward Zwick, die ons The Last Samurai en Blood Diamond bracht. Nu weet de regisseur weer te boeien met deze prent, met niemand minder dan Daniel Craig (alias James Bond) in de hoofdrol. Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en is kort gezegd een reddingsactie waarbij Joodse vluchtelingen gered moeten worden uit de handen van de nazi’s.
Defiance begint erg onheilspellend, de eerste track voorspelt dan ook niet veel goeds. De dreigende strijkers, veel zware percussie en langzame melodieën geven een onbehaaglijk gevoel. In de tweede track start de heerlijkheid officieel, want de vioolsolo’s van violist Joshua Bell krijgen langzaam de overhand. En wat blijkt, we hebben hier te maken met een sublieme mix van hemels vioolspel wat zo had weg kunnen lopen uit Schindler’s List, rustige strijkers en onbeschrijflijk mooie thematiek. “Make Them Count”, de derde track van het album, is een kleine suspense tussenpauze en is technisch gezien enkel gevuld met elektronische effecten. Langzaam werkt het geheel naar een dramatische climax en weet Joshua Bell weer de harten te veroveren met een magnifieke solo. “Your Wive” is een van de mooiste tracks van het album, waarin weer een prachtig thema wordt onthuld. Aan spanning ontbreekt het zeerzeker niet op de soundtrack, daar getuigt het nummer “The Bielski Otriad” van. Na een vrij rustige spannend stuk ontvouwt er een up-tempo stuk wat zijn weerga niet kent en als extra toevoeging de zware percussie meekrijgt. De laatste 50 seconden van de track zijn de beste en werken op een manier zoals Bach dat vroeger deed naar het einde.
“Exodus” is een track die geen enkele filmmuziekliefhebber kan en mag missen. Na een kort en zacht intro speelt een vioolsolo zo schitterend, zo mooi, dat bij mensen met een zwakker gestel natte ogen kunnen ontstaan. Het meest knappe aan de track is, dat je wel eventjes moet denken aan muziek van John Williams, maar dat altijd de stempel van James Newton Howard de overhand heeft: de rustige thematiek, de overschakelingen van instrumentaties en het Howardiaans gebruik van de piano. Het hoofdthema krijgt ook nog de aandacht in het nummer, deze keer gespeeld door een klarinet die je als luisteraar veel kippenvel geeft. “Camp Montage” is een weer een opstapje naar de emotionele tracks die komen gaan en is zo’n typisch nummer van James Newton Howard, waarbij de violen op de achtergrond een tweetonig thema meespelen waar Newton Howard zo geroemd mee werd in Signs. “Escaping The Ghetto” is ook weer een prachtig nummer. Er lijkt geen einde te komen aan de schoonheid van het album en geen enkel moment zwakt de muziek af. Integendeel zelfs, track na track wordt de instrumentatie krachtiger en de thematiek meer episch.
“Tuvia Kisses Lilka” is een track die met een rustig begin toewerkt naar een onweerstaanbaar stuk, waarbij de viool van Joshua Bell de sterren van de hemel speelt. Ook horen we weer zo’n heerlijk meertonig thema die de strijkers extra kracht bijzetten. Als klap op de vuurpijl krijgen we dan nog het nummer “Nothing is Impossible” voorgeschoteld, waarbij Newton Howard even laat zien dat hij de muziek meester is. Alle thema’s die de revue passeerde komen in deze track nogmaals langs. De viool van Bell lijkt overuren te draaien, en dat is maar goed ook. Ruim zeven en een halve minuut lang worden we getrakteerd op schitterende muziek. “The Bielski Brothers” vormt de eindgeneriek van Defiance en is een heldhaftig en zeer episch vormgegeven nummer. In het laatste stuk weet Bell de luisteraar achter te laten met een desolaat en aangeslagen gevoel. Muziek blijkt maar weer eens dicht bij de menselijke emoties te liggen!
Defiance is niet voor niets genomineerd voor een Golden Globe. James Newton Howard steelt de show met een ongelooflijk mooi, pakkend en emotioneel album waarbij de vioolsolo’s van de veel genoemde Joshua Bell dikwijls lagen kippenvel met zich mee brengen. De thematiek, de instrumentatie, de kleine hoeveelheid actiemuziek en de prachtige emotionele vioolmuziek staan garant voor een unieke luisterervaring. Als fan van de componist niks meer dan hulde en de hoop op een expanded versie van het album. Mocht je kennis willen maken met de muziek van James Newton Howard, ben je gek op de muziek van John Williams en vind je vioolmuziek een pré op een soundtrack? Dan kom je met Defiance een heel eind op weg. Een dikke 10 voor deze prachtige afsluiter van 2008 en wat mij betreft een terecht plekje in de top-3 van beste soundtracks van dit jaar!
Defiance is de nieuwe film van Edward Zwick, die ons The Last Samurai en Blood Diamond bracht. Nu weet de regisseur weer te boeien met deze prent, met niemand minder dan Daniel Craig (alias James Bond) in de hoofdrol. Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en is kort gezegd een reddingsactie waarbij Joodse vluchtelingen gered moeten worden uit de handen van de nazi’s.
Defiance begint erg onheilspellend, de eerste track voorspelt dan ook niet veel goeds. De dreigende strijkers, veel zware percussie en langzame melodieën geven een onbehaaglijk gevoel. In de tweede track start de heerlijkheid officieel, want de vioolsolo’s van violist Joshua Bell krijgen langzaam de overhand. En wat blijkt, we hebben hier te maken met een sublieme mix van hemels vioolspel wat zo had weg kunnen lopen uit Schindler’s List, rustige strijkers en onbeschrijflijk mooie thematiek. “Make Them Count”, de derde track van het album, is een kleine suspense tussenpauze en is technisch gezien enkel gevuld met elektronische effecten. Langzaam werkt het geheel naar een dramatische climax en weet Joshua Bell weer de harten te veroveren met een magnifieke solo. “Your Wive” is een van de mooiste tracks van het album, waarin weer een prachtig thema wordt onthuld. Aan spanning ontbreekt het zeerzeker niet op de soundtrack, daar getuigt het nummer “The Bielski Otriad” van. Na een vrij rustige spannend stuk ontvouwt er een up-tempo stuk wat zijn weerga niet kent en als extra toevoeging de zware percussie meekrijgt. De laatste 50 seconden van de track zijn de beste en werken op een manier zoals Bach dat vroeger deed naar het einde.
“Exodus” is een track die geen enkele filmmuziekliefhebber kan en mag missen. Na een kort en zacht intro speelt een vioolsolo zo schitterend, zo mooi, dat bij mensen met een zwakker gestel natte ogen kunnen ontstaan. Het meest knappe aan de track is, dat je wel eventjes moet denken aan muziek van John Williams, maar dat altijd de stempel van James Newton Howard de overhand heeft: de rustige thematiek, de overschakelingen van instrumentaties en het Howardiaans gebruik van de piano. Het hoofdthema krijgt ook nog de aandacht in het nummer, deze keer gespeeld door een klarinet die je als luisteraar veel kippenvel geeft. “Camp Montage” is een weer een opstapje naar de emotionele tracks die komen gaan en is zo’n typisch nummer van James Newton Howard, waarbij de violen op de achtergrond een tweetonig thema meespelen waar Newton Howard zo geroemd mee werd in Signs. “Escaping The Ghetto” is ook weer een prachtig nummer. Er lijkt geen einde te komen aan de schoonheid van het album en geen enkel moment zwakt de muziek af. Integendeel zelfs, track na track wordt de instrumentatie krachtiger en de thematiek meer episch.
“Tuvia Kisses Lilka” is een track die met een rustig begin toewerkt naar een onweerstaanbaar stuk, waarbij de viool van Joshua Bell de sterren van de hemel speelt. Ook horen we weer zo’n heerlijk meertonig thema die de strijkers extra kracht bijzetten. Als klap op de vuurpijl krijgen we dan nog het nummer “Nothing is Impossible” voorgeschoteld, waarbij Newton Howard even laat zien dat hij de muziek meester is. Alle thema’s die de revue passeerde komen in deze track nogmaals langs. De viool van Bell lijkt overuren te draaien, en dat is maar goed ook. Ruim zeven en een halve minuut lang worden we getrakteerd op schitterende muziek. “The Bielski Brothers” vormt de eindgeneriek van Defiance en is een heldhaftig en zeer episch vormgegeven nummer. In het laatste stuk weet Bell de luisteraar achter te laten met een desolaat en aangeslagen gevoel. Muziek blijkt maar weer eens dicht bij de menselijke emoties te liggen!
Defiance is niet voor niets genomineerd voor een Golden Globe. James Newton Howard steelt de show met een ongelooflijk mooi, pakkend en emotioneel album waarbij de vioolsolo’s van de veel genoemde Joshua Bell dikwijls lagen kippenvel met zich mee brengen. De thematiek, de instrumentatie, de kleine hoeveelheid actiemuziek en de prachtige emotionele vioolmuziek staan garant voor een unieke luisterervaring. Als fan van de componist niks meer dan hulde en de hoop op een expanded versie van het album. Mocht je kennis willen maken met de muziek van James Newton Howard, ben je gek op de muziek van John Williams en vind je vioolmuziek een pré op een soundtrack? Dan kom je met Defiance een heel eind op weg. Een dikke 10 voor deze prachtige afsluiter van 2008 en wat mij betreft een terecht plekje in de top-3 van beste soundtracks van dit jaar!
Op vele filmforums word er gesproken over de film Defiance, een prachtige film word het waarschijnlijk met mooie acteerprestaties van Daniel Craig en met een goeie verhaallijn net zoals bij Blood Diamond. De film kon niet meer beter worden, of toch wel door de muziek van James Newton Howard. Een componist die al een grote naam heeft in de filmwereld, maar niet alleen in de filmwereld maar ook gewoon in Europa. Defiance is een oorlogsfilm maar kan James N. Howard dat wel dacht ik bij mij zelf toen ik het nieuws hoorde. En na deze score beluistert te hebben weet ik dat ook het oorlogsgenre geschikt is voor Howard, in deze score creëert hij emotionele gevoelens en spanning. Een mooie score voor iedereen om te luisteren, vooral natuurlijk de fans maar ook al ben je geen fan dan moet deze muziek je toch wel raken…
Natuurlijk zijn we zijn rustige muziek gewend en die zit dan ook weer in deze score, zijn violen en cello’s blinken in deze score er van af en raken je tot op het bot. Zo zijn bijvoorbeeld de Main Titles erg mooi en is track 11 één van de zieligste tracks op deze score. Vele elementen van deze score komen terug in andere scores eerder gemaakt. Denk bijvoorbeeld aan scores zoals Schindler’s List daar kan je het mee vergelijken en dat is toch wel een hele grote eer. John Williams schreef in “93” de score van Schindler’s List en wist daarmee iedereen te ontroeren, dit was de mooiste oorlogscore ooit geschreven. Vele beschouwen dit als Williams zijn kunstwerk en terecht ook, ik beschouw voortaan Defiance als een kunstwerk uit Howard zijn handpalmen. Hij schreef de muziek mooi en koos daarvoor de juiste instrumenten uit. De violen, de cellos’s echt alles zit goed in elkaar. Exodus is ook een prachtige track met een viool die er zielig uit komt en op de achtergrond wat zielige geluiden. De muziek raakt je net zoals de muziek dat deed van Blood Diamond. Edward Zwick mag trots zijn op Howard dat hij weer met een betoverende score komt aanzetten. En dan doet track 7 je ook nog aan Munich denken, weer zo’n prachtige score waar niet tegen aan te lopen is. Maar die muur doorbreekt Howard en hij loopt er dwars doorheen! Natuurlijk heb ik altijd al geweten dat Howard een top componist is, en ik verwachte ook best wel veel van Defiance. Van andere componist verwacht ik nooit zo bijster veel maar van Howard, Williams en Zimmer wel. Dat zijn toch echt mijn 3 top componisten en Howard is daar zeker één van. Hij weet een duistere sfeer te creëren maar tegelijkertijd ook een zielige sfeer, en dat is iets moeilijk wat niet iedereen kan. De woorden: Spanning en Emotie vind je heel erg goed terug in deze score, een score die me niet doet denken aan Blood Diamond. Alleen de sterkte die Blood Diamond had in 2006 zien we hier in 2008 terug. The Village is een score waar ik gelijk aan moest denken toen ik de zielige vioolsolo’s hoorde, en dat was ook een magnifieke score natuurlijk. Veel emotie maar dus ook veel spanning, de spanning die ik ook hoorde bij The Happening alleen dan 10 keer beter. Emotie is iets wat James Newton Howard het beste kan uiten in muziek, beter dan Hans Zimmer naar mijn mening. The Dark Knight was een groot succes, met prachtige stukken zoals: Like a Dog chasing Cars…hij wist mij helemaal blij te maken. Maar daar zat ook een stukje Zimmer in. Deze score is echt 100 % James N. Howard en dat is iets wat ik heel mooi vind.
Een cijfer geven is altijd moeilijk, deze score van James N. Howard is natuurlijk prachtig en niet te bevatten. Ondanks dat geef ik deze score géén 10 zoals mijn voorgangers wel deden. Een 10 is iets dat moet je geven als je echt zeker ben van je zaak, en dat waren mijn collega’s ook. Ik ben minder zeker van mijn zaak, ik blijf gewoon Signs en vooral Lady in the Water mooier vinden dan deze score. Deze score heeft wel de actie van Signs en de spanning maar de beauty van Lady in the Water heeft het net niet. Natuurlijk zijn er wel stukken mooi op deze score maar ze wisten mij minder te raken als bij Lady in the Water. Daarom geen 10 maar een welverdiende 9 voor deze score van 2008. De film zien wij pas in Nederland ergens in maart geloof ik, deze score is voor mij een leuk kerstcadeautje! Voor iedereen die deze score wil gaan beluisteren kan ik zeggen dat je verbijsterd zal staan van sommige tracks. Natuurlijk is het je eigen mening wat je wil geven maar ik vind dat deze score beter verdient dan een 7, daarom ook een 9! Zeker aan te raden voor de fans maar wat ik nou miste op deze score waren de pianosolo’s. Ik heb de film niet gezien want waarschijnlijk past het niet zo goed in de film anders had Howard het wel gedaan. Deze score is een juweeltje en hoop ik ooit nog eens in mijn filmmuziekcollectie te mogen ontvangen. Nogmaals: Een welverdiende 9.
Natuurlijk zijn we zijn rustige muziek gewend en die zit dan ook weer in deze score, zijn violen en cello’s blinken in deze score er van af en raken je tot op het bot. Zo zijn bijvoorbeeld de Main Titles erg mooi en is track 11 één van de zieligste tracks op deze score. Vele elementen van deze score komen terug in andere scores eerder gemaakt. Denk bijvoorbeeld aan scores zoals Schindler’s List daar kan je het mee vergelijken en dat is toch wel een hele grote eer. John Williams schreef in “93” de score van Schindler’s List en wist daarmee iedereen te ontroeren, dit was de mooiste oorlogscore ooit geschreven. Vele beschouwen dit als Williams zijn kunstwerk en terecht ook, ik beschouw voortaan Defiance als een kunstwerk uit Howard zijn handpalmen. Hij schreef de muziek mooi en koos daarvoor de juiste instrumenten uit. De violen, de cellos’s echt alles zit goed in elkaar. Exodus is ook een prachtige track met een viool die er zielig uit komt en op de achtergrond wat zielige geluiden. De muziek raakt je net zoals de muziek dat deed van Blood Diamond. Edward Zwick mag trots zijn op Howard dat hij weer met een betoverende score komt aanzetten. En dan doet track 7 je ook nog aan Munich denken, weer zo’n prachtige score waar niet tegen aan te lopen is. Maar die muur doorbreekt Howard en hij loopt er dwars doorheen! Natuurlijk heb ik altijd al geweten dat Howard een top componist is, en ik verwachte ook best wel veel van Defiance. Van andere componist verwacht ik nooit zo bijster veel maar van Howard, Williams en Zimmer wel. Dat zijn toch echt mijn 3 top componisten en Howard is daar zeker één van. Hij weet een duistere sfeer te creëren maar tegelijkertijd ook een zielige sfeer, en dat is iets moeilijk wat niet iedereen kan. De woorden: Spanning en Emotie vind je heel erg goed terug in deze score, een score die me niet doet denken aan Blood Diamond. Alleen de sterkte die Blood Diamond had in 2006 zien we hier in 2008 terug. The Village is een score waar ik gelijk aan moest denken toen ik de zielige vioolsolo’s hoorde, en dat was ook een magnifieke score natuurlijk. Veel emotie maar dus ook veel spanning, de spanning die ik ook hoorde bij The Happening alleen dan 10 keer beter. Emotie is iets wat James Newton Howard het beste kan uiten in muziek, beter dan Hans Zimmer naar mijn mening. The Dark Knight was een groot succes, met prachtige stukken zoals: Like a Dog chasing Cars…hij wist mij helemaal blij te maken. Maar daar zat ook een stukje Zimmer in. Deze score is echt 100 % James N. Howard en dat is iets wat ik heel mooi vind.
Een cijfer geven is altijd moeilijk, deze score van James N. Howard is natuurlijk prachtig en niet te bevatten. Ondanks dat geef ik deze score géén 10 zoals mijn voorgangers wel deden. Een 10 is iets dat moet je geven als je echt zeker ben van je zaak, en dat waren mijn collega’s ook. Ik ben minder zeker van mijn zaak, ik blijf gewoon Signs en vooral Lady in the Water mooier vinden dan deze score. Deze score heeft wel de actie van Signs en de spanning maar de beauty van Lady in the Water heeft het net niet. Natuurlijk zijn er wel stukken mooi op deze score maar ze wisten mij minder te raken als bij Lady in the Water. Daarom geen 10 maar een welverdiende 9 voor deze score van 2008. De film zien wij pas in Nederland ergens in maart geloof ik, deze score is voor mij een leuk kerstcadeautje! Voor iedereen die deze score wil gaan beluisteren kan ik zeggen dat je verbijsterd zal staan van sommige tracks. Natuurlijk is het je eigen mening wat je wil geven maar ik vind dat deze score beter verdient dan een 7, daarom ook een 9! Zeker aan te raden voor de fans maar wat ik nou miste op deze score waren de pianosolo’s. Ik heb de film niet gezien want waarschijnlijk past het niet zo goed in de film anders had Howard het wel gedaan. Deze score is een juweeltje en hoop ik ooit nog eens in mijn filmmuziekcollectie te mogen ontvangen. Nogmaals: Een welverdiende 9.
James Newton Howard wordt soms - onterecht - overgeslagen in het lijstje van "Beste Componisten". Maar bij de meeste prijkt hij wel in de top drie en dat is terecht. Wie zijn King Kong beluisterde en de omstandigheden er rond in achting neemt, kon niet anders zeggen dan dat het een klein meesterwerkje was. Wie dan luisterde naar Waterworld hoorde direct een nieuwe Hans Zimmer. Nagenoeg elke soundtrack van de man wordt onthaald op hoorngeschal en vreugde. Behalve Snow Falling On Ceddars: dat was tot nog toe zijn ultieme hoogmis, het bewijs van het talent dat de man in overvloed heeft. Nu, ettelijke jaren later, komt Defiance uit, ook van zijn hand, en het moet gezegd, het niveau van Snow Falling On Ceddars wordt hier bereikt. Overtroffen? Dat durf ik niet zeggen, maar het is wel één van de beste scores sinds jaren.
De viool heeft een enorm belangrijke rol. Vanaf de Main Titles, tot de laatste track, de viool domineert, overheerst. Gevolg: je zit met een emotionele bom. Een viool is nu een instrument dat zich uitermate goed leent voor emotionele stukken: luistert u maar naar Schindler's List.
Dus die emotie zit er al van in den beginne in, en kan elk moment ontploffen. Exodus is zulk een ontploffing. Het magistrale vioolspel kent daar een hoogtepunt en zal menig filmmuziekliefhebber niet onberoerd laten.
Spanning is er ook troef: elke track bevat wel spanning, vooral Bella and Zus. Die track komt tot een waar hoogtepunt met vooral dissonante klanken naar het einde toe.
En zo verloopt heel de score: emotie en spanning wisselen elkaar aan een hoog tempo af, en nergens verzwakt JNH. De kwaliteit van deze score blijft constant van de eerste tot de laatste noot. Zodra de viool zijn eerste toon heeft uitgezonden, ben je verkocht, wil je deze score nooit meer kwijt. Camp Montage, een toonbeeld van heroïek, van geweldige muziek.
Snow Falling On Ceddars was een hoogmis van muziek, die met en zonder de film prachtig werkte. Deze score ligt in dezelfde lijn. Woorden schieten echter te kort om deze score te beschrijven, dus het beste is: gewoon luisteren en genieten.
De viool heeft een enorm belangrijke rol. Vanaf de Main Titles, tot de laatste track, de viool domineert, overheerst. Gevolg: je zit met een emotionele bom. Een viool is nu een instrument dat zich uitermate goed leent voor emotionele stukken: luistert u maar naar Schindler's List.
Dus die emotie zit er al van in den beginne in, en kan elk moment ontploffen. Exodus is zulk een ontploffing. Het magistrale vioolspel kent daar een hoogtepunt en zal menig filmmuziekliefhebber niet onberoerd laten.
Spanning is er ook troef: elke track bevat wel spanning, vooral Bella and Zus. Die track komt tot een waar hoogtepunt met vooral dissonante klanken naar het einde toe.
En zo verloopt heel de score: emotie en spanning wisselen elkaar aan een hoog tempo af, en nergens verzwakt JNH. De kwaliteit van deze score blijft constant van de eerste tot de laatste noot. Zodra de viool zijn eerste toon heeft uitgezonden, ben je verkocht, wil je deze score nooit meer kwijt. Camp Montage, een toonbeeld van heroïek, van geweldige muziek.
Snow Falling On Ceddars was een hoogmis van muziek, die met en zonder de film prachtig werkte. Deze score ligt in dezelfde lijn. Woorden schieten echter te kort om deze score te beschrijven, dus het beste is: gewoon luisteren en genieten.
Waar we vorig jaar als overdonderende nadreun Elizabeth: The Golden Age kregen, krijgen we nu een prachtig cadeau van James Newton Howard: Defiance.
Drie Joodse Broeders ontsnappen uit het net bezette Polen, en komen terecht in het Russische kamp. Samen met een Russische verzetsbeweging bouwen ze een dorp om zichzelf en anderen te kunnen beschermen tegen de vele gruwelen die De WOII kende.
De weinige mensen die het geluk hebben gehad Defiance te zien, wij zullen tot medio Maart moeten wachten, zeggen overdondert te zijn, en in het speciaal door de acteerprestaties van Daniel ''007'' Craig en Liev Schreiber. En door de muziek.
Want Defiance is, terecht, Howard's vierde nominatie voor een Golden Globe. De score is op geen enkel moment saai, en wervelt zonder een al te hoog tempo door zijn speelduur heen. Er is spanning, vooral The Bielski Otriad en The Wedding, die laatste bevat werkelijk fenomenaal strijkspel, zijn hier sterk in. Maar ook romantiek, sterke romantiek in bijvoorbeeld Tuvia Kisses Lilka, waarin we Howard vooral tekeer horen gaan met hoge strijkers en subtiele synthesizers.
Maar wat deze score zo prachtig maakt naast de eerder genoemde punten, is de sfeer, de drama die naar voren komt dankzij de muziek. Deze zal de film ongetwijfeld bijstaan, maar is ook apart van het beeld erg mooi en rustgevend te beluisteren. Niet meer sinds Schindler's List hebben strijkers zo'n prominente rol gespeeld in een score over de WOII.
Defiance combineert de hoge emoties die Howard met zijn muziek kan bovenbrengen, zie King Kong, The Dark Knight, the Lady in the Water en natuurlijk Snow falling on Cedars, en de ijzingwekkende,kille haast wrede muziek die we te horen kregen in Micheal Clayton, I am Legend en The Happening. Deze twee stijlen vormen het hoofdthema van Defiance, wat niet echt blijft hangen of herkenbaar is, maar voor kippenvel zorgt als je het hoort.
Defiance heeft alles in zich om een instant-classic te worden, en herbergt iets wat we allemaal willen horen: Een James Newton Howard in bloedvorm, muziek maken zoals maar weinig anderen dat kunnen.
Drie Joodse Broeders ontsnappen uit het net bezette Polen, en komen terecht in het Russische kamp. Samen met een Russische verzetsbeweging bouwen ze een dorp om zichzelf en anderen te kunnen beschermen tegen de vele gruwelen die De WOII kende.
De weinige mensen die het geluk hebben gehad Defiance te zien, wij zullen tot medio Maart moeten wachten, zeggen overdondert te zijn, en in het speciaal door de acteerprestaties van Daniel ''007'' Craig en Liev Schreiber. En door de muziek.
Want Defiance is, terecht, Howard's vierde nominatie voor een Golden Globe. De score is op geen enkel moment saai, en wervelt zonder een al te hoog tempo door zijn speelduur heen. Er is spanning, vooral The Bielski Otriad en The Wedding, die laatste bevat werkelijk fenomenaal strijkspel, zijn hier sterk in. Maar ook romantiek, sterke romantiek in bijvoorbeeld Tuvia Kisses Lilka, waarin we Howard vooral tekeer horen gaan met hoge strijkers en subtiele synthesizers.
Maar wat deze score zo prachtig maakt naast de eerder genoemde punten, is de sfeer, de drama die naar voren komt dankzij de muziek. Deze zal de film ongetwijfeld bijstaan, maar is ook apart van het beeld erg mooi en rustgevend te beluisteren. Niet meer sinds Schindler's List hebben strijkers zo'n prominente rol gespeeld in een score over de WOII.
Defiance combineert de hoge emoties die Howard met zijn muziek kan bovenbrengen, zie King Kong, The Dark Knight, the Lady in the Water en natuurlijk Snow falling on Cedars, en de ijzingwekkende,kille haast wrede muziek die we te horen kregen in Micheal Clayton, I am Legend en The Happening. Deze twee stijlen vormen het hoofdthema van Defiance, wat niet echt blijft hangen of herkenbaar is, maar voor kippenvel zorgt als je het hoort.
Defiance heeft alles in zich om een instant-classic te worden, en herbergt iets wat we allemaal willen horen: Een James Newton Howard in bloedvorm, muziek maken zoals maar weinig anderen dat kunnen.
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Winnaar)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Winnaar)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)