No Man's Land

De Amerikaanse misdaadfilm No Man's Land is geregisseerd door Peter Werner. Het is een van zijn weinige bioscoopfilms, want hij maakte verder vrijwel alleen tv-films en tv-series. Hij overleed in 2023. Werner was niet betrokken bij de voorbereidingen, want aanvankelijk zou de Israëliër Avi Nesher de regie op zich nemen. Toen dat niet doorging, kreeg Werner het regiestokje pas een paar dagen voor de opnamen in handen. In deze film maakte Brad Pitt zijn debuut, maar dan wel als figurant. De recensenten waren nogal gematigd en de film was geen succes in de bioscopen.
Het verhaal draait om een bende die Porsches steelt en die geleid wordt door Ted Varrick (Charlie Sheen). Hoofdagent Bracey (Randy Quaid) stuurt nieuwkomer Benji Taylor (D.B. Sweeney) als undercover erop af, vooral ook omdat hij technische kennis van Duitse auto's heeft. Dan blijkt er echter nog een tweede bende te zijn die het op Porsches heeft gemunt. Maar Benji weet het goed met Varrick aan te leggen en vooral ook met diens zuster Ann (Lara Harris). Er beginnen echter steeds meer doden te vallen...

De muziek bij deze misdaadfilm is van Basil Poledouris, en hij heeft er een volledig elektronische score voor gecomponeerd in een typische jaren '80 stijl. Dat laatste wil zeggen dat de muziek een beetje plastic-achtig aandoet. In die tijd was het een hippe sound. Nadat de oorspronkelijke score was afgewezen, was Poledouris gevraagd als vervangende componist om in krap vier weken nog een score uit de grond te stampen, waarbij de producent een elektronisch gekleurde score wilde.

De film is een thriller en de muziek klinkt dan ook vaak spannend en ongemakkelijk. Daarmee is het allemaal geen luisterfeest. Al vanaf de 'Main Titles' is er een hoog ritmisch gespeelde hoofdmelodie, die met de nodige percussie en ondertonen spannend overkomt. Maar de melodie is duidelijk van ondergeschikt belang en niet erg aantrekkelijk, hoewel ook niet storend. De grommende ondertonen geven wel een bepaald gewicht aan de muziek, maar het pakt allemaal niet. Die hoofdmelodie komt ook in een aantal volgende tracks terug, in wisselende tempo's.
In de lange track 'Chase' komt eerst een paar minuten de stijl van de openingstrack terug, maar na zo'n vier minuten gooit Poledouris er een elektrische gitaar doorheen, om het wat ruiger te maken. Maar prettiger wordt het er niet van.

Behalve het hoofdthema is er ook een 'Love Theme'. Die begint met eenzame pianoklanken, waarna bijna halverwege een wat off-key melodie op keyboards gespeeld wordt, in combinatie met synthesizerklanken. Het is dan ook zeker geen lieflijke melodie of anderszins aantrekkelijke track. Deze melodie komt nog een paar keer terug, maar blijft steeds behoorlijk onaantrekkelijk.

Een track als 'Payoff' is weer een heel ander type muziek, of eigenlijk is het nauwelijks muziek te noemen, want het grootste deel van de track laat weinig anders horen dan een monotoon elektronische ondergrondgeluid. Daaroverheen heeft Poledouris dan allerlei klanken en geluidjes gezet, waardoor het overkomt als een soundscapetrack, die daarmee een van de minst fraaie van het album is.
Ook 'Showtime' bestaat voor een groot deel uit niet meer dan een ondergrondtoon, waaroverheen Poledouris wat keyboarddeuntjes heeft geplaatst. Het komt eerst wat minimalistisch over, maar rond de drie minuten valt er veel meer te beleven en horen we zowaar een melodie. Maar die heeft een sterk moog-gehalte. De moog was een elektronisch instrument dat in de tachtiger jaren populair was.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller No Man's Land heeft Basil Poledouris een volledig elektronische score gecomponeerd. De muziek bevat veel invloeden uit de elektropop, zoals drumpads, die vooral gangbaar waren in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Die gedateerde kleuring maakt het vandaag allemaal duidelijk minder genietbaar. Het album van net geen half uur is dan ook geen onverdeeld genoegen om vaker te beluisteren. De waardering komt niet hoger dan 49 uit 100 punten.