Dit is de vierde recensie uit de Marc Shaiman serie.
Vorige:
A Few Good MenVolgend:
MiseryDe Amerikaanse film
Patch Adams is een komedie die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De film is geregisseerd door Tom Shadyac (Ace Ventura: Pet Detective, Liar Liar, The Nutty Professor, Bruce Almighty). De film vertelt het verhaal van Dr. Hunter Adams, een arts die humor gebruikt als sociaal geneesmiddel. De film kreeg van de critici echter nogal magere recensies (critici hebben niet zoveel op met feel-good films), maar was in de bioscopen een groot succes. De echte Adams was echter niet zo te spreken over de manier waarop hij in de film werd neergezet en gaf ook de kritiek dat van de winst die de film opleverde er niets naar zijn ziekenhuizen ging, die gratis gezondheidszorg aanbieden aan de armen.
Het verhaal draait om Hunter 'Patch' Adams (Robin Williams), die vanwege z'n depressiviteit in een kliniek zit. Daar merkt hij echter dat humor z'n medepatiënten enorm helpt. Juist daardoor komt hij uit z'n depressie en besluit hij om arts te worden en begint aan een studie geneeskunde. Daar blijkt hij de oudste student en steekt hij z'n mening niet onder stoelen of banken. Maar de leraren vinden dat hij z'n grappen thuis moet laten, totdat ze erachter komen dat humor daadwerkelijk helpt bij de genezing van patiënten...
Van de muziek bij de film is een album uitgekomen met een aantal songs en een korte score van Marc Shaiman. Terwijl Shaiman nota bene een Oscarnominatie kreeg voor z'n score!
Het album opent met negen songs. Deze worden overwegend gezongen door bekende artiesten en zijn zeker goed beluisterbaar, wat op soundtrackalbums nog wel eens anders is.
De eerste is een prettige rockballad van Rod Stewart, met een heel aardige melodie en een prettig arrangement. De tweede song is een rocksong van Eric Clapton, die de song ook geschreven heeft. De melodie spreekt echter wat minder aan, omdat deze een beetje in mineur staat en de rock-kleuring wat overheerst. De song van Dave Mason ligt in dezelfde stijl als de voorgaande song van Clapton.
'Carry On' is een popsong van Crosby, Stills, Nash & Young, waarbij ze zingen in hun typerende meerstemmigheid. De song heeft een tamelijk rocky karakter, die soms door het gitaarspel wat psychedelisch overkomt. De song 'Bell Bottom Blues' is een song die door Eric Clapton geschreven is, maar hier gezongen wordt door Derek and the Dominoes. Dit is een heel aardige poprocksong, met een ballad-achtig karakter. De song van The Rascals is een wat meer gedateerde rocksong, die uit de zestiger jaren van de vorige eeuw komt.
'The Weight' is een poprocksong van The Band uit 1969, maar heeft een tamelijk tijdloos karakter en doet het nog steeds goed. Dat geldt minder voor de tweede song van The Rascals op dit album, die net als de vorige een duidelijk zestiger jaren kleuring heeft. 'Stand' is de laatste song en wordt gezongen door Sly and the Family Stone en lijkt een beetje op de bekende song 'Jack and Jill' van Raydio en is minder funky dan de band meestal zingt. Daardoor ligt deze song best prettig in het gehoor.
Pas bij de tiende track begint de muziek van Shaiman. En hij heeft voor de film een werkelijk prachtige score geschreven. De film gaat over mensen met een hart voor hun naasten en Shaiman versterkt die emotie met geweldige invoelende muziek.
De score opent met de 'Main Title', die rustig begint met mooie ingetogen pianoklanken in een prachtige melodie. Na een halve minuut komen de harp en strijkers erbij en weet Shaiman direct kippenvel te veroorzaken. Vooral als de hobo naderhand wordt toegevoegd blijf je gebiologeerd naar de muziek luisteren. Geweldig.
En die prachtige stijl van strijkers en piano blijft doorgaan in 'Look Beyond the Fingers', waar Shaiman zelfs even een hoorn toevoegt. De rustige en ingetogen muziek heeft een duidelijk emotionele lading en Shaiman trekt alle registers op dat gebied open, wat leidt tot een waar luisterfeest.
In 'Children's Ward' krijgt de muziek zowaar een vrolijke, opbeurende kleuring in een vlotte stijl, met opnieuw piano en strijkers in de prachtige hoofdrollen. Deze stijl komt terug in het tweede deel van vijftiende track, maar ook de tweede helft van 'Ranch Reveal' laat een vlotte stijl horen, waarbij de thematiek steeds dichtbij het hoofdthema ligt.
'Hello' is een track die een beetje afwijkt, maar toch ook de effecten van het thema door laat schemeren in een stijl die iets meer van Thomas Newman wegheeft. Toch is dit tegelijk ook een prachtige track, met mooie volle arrangementen van strijkers en opnieuw aangevuld met Shaimans favoriete instrument, de piano.
Een rustig en licht melancholiek element in de score is het eerste deel van de track 'Speech / Children's Reprise', die daarna overgaat in de vlottere en vrolijker stijl die we eerder ook al hoorden.
In de track 'Front Porch' krijgen we een nieuw thema te horen, dat overigens wel in het verlengde ligt van het hoofdthema. Opnieuw hebben piano en strijkers duidelijk de hoofdrollen in dit wat melancholiekere thema, dat ook bijzonder fraai is en terugkomt in de beide laatste tracks.
De voorlaatste track 'Butterfly / Noodle Pool' begint kalm, maar na een halve minuut komt het orkest er in vol ornaat bij, om daarna even in te houden en vervolgens weer vol uit te pakken in de prachtige klanken van de beide themamelodieën, die Shaiman hier door elkaar laat lopen en met volle koperklanken en percussie tot een climax laat komen. Geweldig.
En de laatste track doet hier nauwelijks voor onder. Deze heeft een beetje dezelfde opbouw, maar de hout- en koperblazers spelen hier een nog indrukwekkender rol. De eerste keer dat ze tot uitbarsting komen is na de eerste minuut, maar ruim een halve minuut later volgt een nieuwe uitbarsting, om net voor de tweeënhalve minuut in volle fanfares los te barsten in een geweldige climax. Daarna loopt de muziek rustig uit naar een kalme afsluiting. Wat een geweldige track en zonder meer een van de mooiste uit de filmmuziek!
Kortom, met dit album van
Patch Adams hebben de producenten wellicht verwacht dat de songs de verkoop konden verbeteren, maar het is juist de score die dat had moeten en kunnen doen. De songs zitten allemaal in de poprock stijl van bekende en minder bekende artiesten, maar de muziek wordt pas vanaf de tiende track echt bijzonder. Dan begint Marc Shaiman's score en die is zonder meer geweldig! Sommigen zullen het allicht wat te klef vinden, maar ik vind het ongelofelijk mooi en met prachtige melodieën laat Shaiman een waar muzikaal luisterspel aan ons oor voorbij trekken. Piano en strijkers spelen in de meeste tracks de hoofdrol, maar de koperblazers in beide laatste tracks stelen de show. De waardering voor de songs komt op 70 uit 100 punten, maar die voor de score krijgt de volle 100 uit 100 punten, ondanks dat er slechts ruim twintig minuten muziek op staat. De waardering voor het album hoort een gemiddelde te zijn, maar de score laat ik veel zwaarder meetellen, waardoor ik op 87 punten uitkom.