After Earth


Sony Classical (0888837254724)
Film | Releasedatum: 04/06/2013 | Film release: 2013 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.The History Of Man2:22
2.I'm Not Advancing You1:28
3.Pack Your Bags1:41
4.Leaving Nova Prime0:48
5.Can You Ghost?2:10
6.Ship Tears Apart2:17
7.Kitai Finds Cypher1:19
8.Get Me Into The Cockpit1:36
9.The Mission1:31
10.Baboons2:52
11.Kitai On Earth2:56
12.Four Vials Remain, Sir1:11
13.Run To The Falls2:42
14.Abort Mission2:02
15.Bird Attack1:02
16.Nest Battle2:03
17.Safety In The Hog Hole3:42
18.Saved By The Bird0:52
19.The Tail1:41
20.Dad, Are You There?2:46
21.Leech2:59
22.See The Peak2:21
23.Run To The Volcano0:38
24.Somewhere To Hide1:22
25.Chase Through The Cave3:06
26.Ghosting4:45
27.I Wanna Work With Mom1:17
28.After Earth1:54
 57:22
Schrijf zelf je recensie Toon recensies in andere talen

 

After Earth - 07/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op
Cypher Raige: Fear is not real. The only place that fear can exist is in our thoughts of the future. It is a product of our imagination, causing us to fear things that do not at present and may not ever exist. That is near insanity Kitai. Do not misunderstand me, danger is very real, but fear is a choice. We are all telling ourselves a story and that day mine changed.

In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.

AFTER EARTH

In deze laatste ‘aflevering’ van Shyamalan maand neem ik u mee naar de verre toekomst. De aarde is verlaten en alles op deze aarde is zodanig geëvolueerd dat de dieren enkel en alleen maar doden. Door een ongelukkig toeval komt Cypher Raige en zijn zoon op aarde terecht. Raige zijn beide benen zijn gebroken en kan dus niet het alarm laten afgaan. Dus zijn zoon moet de aarde overleven om zijn vader en zichzelf te redden.
Kan een verhaal nog simpeler worden? Kunnen er nog meer clichés zitten in een film van 100 minuten? Uw nederige recensent denkt van niet. Shyamalan is er zelfs in geslaagd om een slechte prestatie uit Will Smith te krijgen. Daar moet je talent voor hebben.
Toegegeven is de film maar half zo slecht als The Last Airbender. Maar als je weet wat voor een ramp die film was, is het niet echt een compliment voor deze film. Het verhaal zegt mij niet en na een halfuur ben ik de epische dialogen tussen Will Smith en Jaden Smith mij zodanig beu dat ik liever mijn tv afgezet zou hebben. Maar ja, voor Shyamalan maand moet uw nederige recensent iets over hebben dus heb ik doorgebeten.
Voor de muziek koos Shyamalan terug voor James Newton Howard. Zoals jullie misschien hebben gelezen zijn die collaboraties meestal van een heel hoog niveau. Dat is ook de enige reden waarom ik altijd uitkijk naar films van M. Night Shyamalan, want toegegeven, hij heeft zijn beste tijd gehad. Daarom was deze score van After Earth voor mij een zeer zware domper. Na The Last Airbender is Howard de elektronische toer opgegaan. Eerlijk gezegd hou ik helemaal niet van die elektronische Howard. Bijvoorbeeld The Green Lantern, The Hunger Games etc. konden mij niet bekoren. Ook deze score is voor uw nederige recensent een klein beetje een tegenvaller langs de ene kant en langs de andere kant zit het Howard er op bepaalde plekken boenk op. Een dubbel gevoel dat ik hier in deze recensie eens op tafel zal smijten.

Ik zou kunnen zeggen dat het begin van de score van uitmuntend niveau is en het einde van de score van uitmuntend niveau is. Dat is ook zo, want hier zit James Newton Howard er boenk op. Eerst en vooral hebben we het hoofdthema. En het is typisch een hoofdthema wat alleen James Newton Howard kan schrijven. Niemand anders zou het kunnen, buiten hij. In The History Of Men krijg je het voor het eerst te horen. Eerst rustig gespeeld door de piano, daarna komen daar de synthesizers erbij onder een bedje van laag pulserende strijkers. Howard begint op te bouwen en er komt een prachtige versie van dat hoofdthema naar buiten. Het woord episch hier meer dan ooit op zijn plaats. Het nummer deint mooi uit en gaat over in track 2: I’m Not Advancing You. Daar krijgen we het hoofdthema terug te horen door de licht spelende strijkers. Allemaal heel mooi. Packing Your Bags en Leaving Nova Prime is een meesterwerk. In de eerste track begint Howard aan zijn opbouw en lanceert in de tweede track een pulserend thema dat gewoonweg zo mooi is dat kippenvel terug aanwezig is in mijn volledig lichaam. Toen ik dit hoorde was ik uit op zoveel meer. ik had er een heel goed gevoel over.

Maar dan zakt de score in als een gebouw die met dynamiet wordt afgebroken. Al die vreemde underscore die we hier krijgen. Man toch! De eerste vier tracks en de laatste vier tracks zijn meesterwerken. Dat is Newton Howard op zijn best. Maar het tussengedeelte is gewoonweg saai en vreemd om naar te luisteren. Nergens wordt mijn aandacht gevestigd op een melodie, een kleine uitbarsting van orkest of iets van orkestrale schoonheid.
Misschien een kleine nuance. Het tweede deel van Baboons is oké. Niet erg speciaal, maar het greep mijn aandacht eventjes. Om daarna terug te verdwijnen in Kitai On Earth. Ook Saved By The Bird was een prachtige vondst tussen de nietszeggende tracks. Bijna had ik mijn hoop opgegeven. Maar dan komt er een hele mooie piano solo ten tonele. Een solo die het hoofdthema prachtig speelt en eindelijk bespeur ik daar het hart en ziel van de score. Zeker één van de beste tracks van de score. Ook The Tail is goed te noemen. Daar is die epische sfeer terug!
Dan begint die underscore terug. De score komt pas terug op zijn pootjes terecht in Ghosting. Waar we een epische track krijgen, met een epische versie van het thema. Zo groots dat de bas van mijn homecinema spontaan begint te trillen. En dan hebben we het nog niet gehad over die beklijvende pianosolo op het einde van de track. Dat is om uw vingers van af te likken! Topwerk van Howard.
Ook de afsluitende track is eindelijk een track dat de naam James Newton Howard waard is. Het hoofdthema in al zijn glorie. En het is een perfecte manier om de score af te sluiten.
Want ik ben eigenlijk geen fan van deze laatste editie van Shyamalan maand. Zoals ik al reeds heb gezegd, de zaken die goed werken, werken uitmuntend goed. Maar waarom zit die underscore er zo veel in. Het is gewoonweg vreemd om naar te luisteren en helemaal geen genot om naar de luisteren. Grofweg de eerste vier en de laatste vier tracks zijn het waard om gecomponeerd te zijn door James Newton Howard. Dat is topwerk! Maar de tussenliggende tracks spelen gewoonweg verder en ik onthoud er niets van. En dat is jammer want iedere liefhebber der filmmuziek weet dat de muziek van Howard het hoogste niveau kan bereiken. Zelfs hoger dan die van John Williams (lieve mensen, gelieve mij hiervoor niet te vermoorden ;) ) maar hier faalt hij een beetje en het is jammer om te moeten zeggen dat de laatste score van Howard voor een Shyamalan film, mijn minst favoriete is!

Conclusie
Een cijfer geven voor deze score is wel heel moeilijk. Eerst dacht ik om de gulden middenweg te pakken en een vijf te geven. Maar dat zou de 20 minuten muziek die echt goed zijn geen eer aan doen. Daarom heb ik alsnog beslist om een 6.5 te geven of afgerond een 7. Moge de volgende film een betere score krijgen dan deze After Earth.

CONCLUSIE SHYAMALANMAAND
Gedurende de maand oktober heb ik mij verdiept in 8 scores van James Newton Howard. Dat heb ik met alle plezier en met alle genot gedaan. Ik heb de componist zien en horen groeien met zijn muziek. Steeds dat trapje hoger, net dat stapje vooruit. Maar met af en toe eens een stapje terug. Zoals met deze laatste After Earth. Maar Howard heeft bewezen met zijn Maleficent dat hij niet altijd in zijn elektronische periode gaat blijven, dus de hoop blijft leven. Maar we dwalen af. Howard is gegroeid over de jaren heen. Je hoort dat als je al zijn scores na elkaar luistert. Wie weet waar de man zal uitkomen. Hij is goed bezig om uit te groeien tot het genie van zijn generatie. De Max Steiner van de 21ste eeuw.
Tijdens deze maand heb ik echt wel pareltjes ontdekt, die ik anders nooit zou beluisterd hebben. Signs was zo’n voorbeeld, puur omdat ik niet van het thriller genre houd. En kijk eens wat voor een score daar uit is gekomen. Een leuke ervaring was het te noemen om op die manier eens een paar scores te recenseren. Ik dacht initieel om een opvolger te schrijven in de vorm van een Spielberg maand. Maar daar zou ik iets langer dan een maand met bezig zijn!
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie als lezers evenveel genoten hebben om mijn woorden te lezen dan dat ik ze heb neergeschreven.

Tot gauw
Uw nederige recensent.
After Earth - 09/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op
In de wereld van de filmmuziek blijft componist James Newton Howard voor mij toch wel één van de beste componisten. Zijn stijl is niet alleen memorabel maar ook herkenbaar en meeslepend. Sinds The Sixth Sense en Signs ben ik fan van de man en blijft hij mij steeds weer verrassen met nieuwe, meeslepende en vooral originele thema’s die ontzettend goed de sfeer van de film versterken en zorgen voor super filmervaringen. Ook in deze nieuwe blockbuster, een film met Will en Jaden Smith, verrast hij mij weer enkele keren met zijn mooie melodieën en orkestraties.

Het begin van de score is meteen goed, ondanks de korte track neemt James N. Howard je mee naar verschillende momenten in de film. De opening is sterk dankzij het thematische werk, de strijkers en natuurlijk de blazers die af en toe ontzettend goed naarvoren komen. Sinds The Hunger Games is James N. Howard ook de elektronische weg ingeslagen, iets wat niet altijd goed uitpakt. Zo werkte het juist helemaal niet goed bij zijn score voor de nieuwe Bourne film maar pakte het wel weer goed uit bij The Hunger Games. Ook in deze nieuwe score gebruikt hij de nodige aparte geluiden. Hij gebruikt tevens speciale instrumenten die hij dan vervolgens weer combineert met de strijkers. Deze combinatie is vooral te horen bij de track ‘Kitai on Earth’. Deze typische Howard-track kenmerkt zich door de strijkers, de fluit en de speciale geluiden die Howard eraan toevoegt.

Ondanks de speciale geluiden heeft de score ook genoeg rustige momenten waarin Howard toch weer laat zien dat hij echt één van de beste is op het emotionele vlak. Met maar een paar strijkers en een kleine melodie laat hij in tracks als ‘Run to the Falls’ zien dat hij op zijn best is wanneer hij emotionele momenten moet voorzien van filmmuziek. De track begint heel soft, mooi en zelfs emotioneel maar bouwt zich op met de nodige percussie. De blazers en strijkers zorgen voor een heerlijke track die wat mij betreft langer had mogen duren dan 2:45 minuten. De grootte van de tracks stoort mij echter niet omdat alle tracks vloeiend in elkaar overlopen. Het is als het ware één geheel zonder pauzes en dat bevalt mij wel! Het hoofdthema van de film horen we ook vaak terug in tracks, zo horen we het in ‘The Tail’ terug rond de 0:42 minuten. Het hoofdthema wordt daar gespeeld door de strijkers en aangevuld door de blazers die voor de nodige bombastische invloeden zorgen, geweldig!

Tegenwoordig horen we alleen maar dezelfde scores, het wordt vaak zelfs saai. Steeds maar weer die Zimmer-stijl en steeds meer underscore. Het lijkt wel alsof de filmmuziek soms een groot dieptepunt heeft bereikt. Het zijn maar een handjevol componisten die voor mij de doorslag geven waarom filmmuziek zo mooi is en waarom meer mensen het bestaan ervan moeten erkennen. Eén van die componisten is natuurlijk (hoe kan het ook anders) John Williams maar ook James Newton Howard is een componist met een eigen stijl. Hij weet vooral met zijn rustige en opbouwende filmmuziek mij aandacht te trekken. De laatste 3 tracks op deze score beschouw ik dan ook als een professionele Suite zoals echte filmmuziek hoort te zijn. De nieuwe generatie componisten mogen dan wel fan zijn van Zimmer, de genialiteit en kracht van de muziek van Howard mag zeker niet onderschat worden. De laatste 3 tracks zijn wat mij betreft de perfecte finale van een prima score. Zo begint ‘Ghosting’ heel erg mysterieus en zelfs horror-achtig maar horen we rond de 0:50 minuten ook een koor en bemoeien de strijkers zich ermee. Howard zorgt opnieuw voor een fenomele opbouw die mij doet denken aan ‘Flow as Water’-track voor The Last Airbender. Wanneer hij rond de 3:45 minuten ook nog de piano inzet weet ik dat ik luister naar een perfecte compositie; zo hoort filmmuziek te zijn. In ‘I Wanna Work with Mom horen we opnieuw hoe goed de muziek in elkaar zit, geweldig om naar te luisteren.

Kortom:
Een geweldige score ondanks het feit dat ik een prachtig thema mis. Natuurlijk zit dit thema verstopt in de laatste track (die ik beschouw als één van de beste James N. Howard tracks van de afgelopen jaren) maar zit dit thema tot mijn spijt niet vaker verwerkt in andere tracks. Ondanks dit gemis beschouw ik After Earth als een prima score, een score met de nodige underscore maar tevens met veel uitschieters. Waar Howard de fout in ging met zijn score voor de nieuwe Bourne film maakt hij die fout hier weer goed. Een mooi score die 100 % James N. Howard is en daarom zeker een aanrader!
After Earth - 10/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op
Een jaar stilte van onze muzikale held James Newton Howard is lang. Te lang. Zijn laatste echt goede project was Snow White and the Huntsman. Tussen dit nieuwe pareltje en die score zat weinig memorabele filmmuziek. Sterker nog, er verscheen nagenoeg niets.
Het mooie is Newton Howard is dat de maestro lange tijd kan broeden op iets geniaals. En dat is nu ook weer aan de orde. Want After Earth is een van de beste scores van James Newton Howard in decennia. Zoals bekend gaat een nieuw filmproject van M. Night Shyhamalan altijd gepaard met een score van de man. Lady in the Water, The Happening, The Sixth Sense, The Village en ga zo maar door. Stuk voor stuk scores die de geschiedenisboeken in gingen, maar veelal het gedrocht van de geflopte bijbehorende film met zich mee droegen.

Met After Earth laat James Newton Howard horen dat hij simpelweg de beste componist van de wereld is. In een onwaarschijnlijk mooie, vaak klassiekere, mix voegt hij alle elementen samen die hem de grote componist maakte die hij nu is. Hemels pianospel, vioolsolo's die zijn weerga niet kennen, ruimte voor synthesizers en beats, ongekend goede percussie, een waanzinnig koor en een thematiek om je vingers bij af te likken.

Zoals het een degelijke Newton Howard betaamd start After Earth groots, episch en meeslepend. Direct spelen hoorns kort het hoofdthema van de film. Een thema wat later in vele gedaanten zal terugkeren. De waanzinnige strijkers werken langzaam naar een orkestraal hoogtepunt. En direct worden we getrakteerd op een koor, wat ditmaal eens niet is weg bezuinigd. Plus het grootse en epische pianospel, wat de muziek van Newton Howard altijd zo mooi brandmerkt.

De score start met wat kortere tracks. De meeste zijn net aan anderhalve minuut. Dit bederft de luisterplezier nauwelijks, want er worden al snel inheemse instrumenten en geluidseffecten geïntroduceerd die een onheilspellend gevoel geven. Kitai on Earth is een van de mooiste tracks en kenmerkt zich door een majestueuze opbouw en een zacht neuriënd mannenkoor. Prachtig! In Run To The Falls langzame thematiek wat langzaam opbouwt naar een track die bestempelt kan worden als een van de beste van James Newton Howard ooit.
Een track die uit twee delen bestaat, Saved By The Bird en The Tail. Enkele kleine knipogen naar Lady in the Water met het thema van After Earth, boeiend pianospel en percussiegebruik waar menig componist een puntje aan kan zuigen. Aangevuld met enkele synth-effecten een track die je keer op keer wilt beluisteren. Vooral als de snelle strijkers en koor inzetten. Dit is hoe we de componist kennen en wat we van hem gemist hebben: genialiteit.

Soms is de underscore wellicht wat teveel aanwezig en vervelend. Dit bestrijkt af en toe zelfs complete tracks. Maar luister eens aandachtig. Dan ontdek je hoe vernuftig het in elkaar zit en hoe knap het geschreven en gecomponeerd is. Dit komt vooral tot zijn recht in de regelrechte climax Ghosting. Een muzikaal filmisch einde zoals we gewend zijn in een Shyhamalan en Newton Howard productie. En dat dikken ze nog eens fijn aan in I Wanna Work With Mom.

Zoals bekend is een James Newton Howard productie een aparte muzikale gewaarwording. Iedereen zal het vakmanschap direct herkennen. Maar de toegankelijkheid is vaak wat minder. Fans zullen zich direct prettig voelen, want de componist is op volle sterkte terug. Luisteraars die nog niet heel bekend zijn met deze scores, zullen wellicht moeite hebben met de stijl en opbouw. Desalniettemin eindelijk weer eens een score waarop het koor NIET is weg gemixt. De thematiek klopt als een bus, het Hollywood Symphonica speelt als vanouds. Track na track is het genieten, de soms wat vreemde underscore daar gelaten.
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Deus Ex Human Revolution (2011) (Track 3. Main Menu) (Film)
Pandemic, Immediate Music (Trailer)


Trailer:







Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer