Star Wars: Shadows of the Empire

Dit album weergeeft maar weer eens hoe populair Star Wars eigenlijk wel niet is. Mensen, dit is een muzikale adoptie van een officiële verhaallijn tussen Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back en zijn vervolg Star Wars: Episode VI - Return of the Jedi.
Nadat Luke, Leia, Chewbacca, Lando Calrissian en de twee droids zijn ontsnapt uit de klauwen van het Rijk op Bespin, hebben ze twee grote problemen: Darth Vader en De Keizer zetten alles op alles om Luke levend in handen te krijgen, en alle twee met andere doeleinden, en de premiejager Boba Fett heeft Han Solo ingevroren en al op zijn schip ingeladen en zet koers richting Jabba The Hutt voor zijn beloning. Ondertussen heeft een reptielachtige humanoide (- kan dit?), Prins Xizor de kans gekregen om zijn misdaadorganisatie te legaliseren bij het Rijk, door hen te helpen Skywalker te vangen. Maar ondertussen wil hij blijven onderhandelen met de rebellen voor de beloning die hem wacht als hij Fett onderschept. Xizor speelt de plannen smerig en goed uit, en iedereen staat grote uitdagingen te wachten.
Er zijn zoveel kleine subplotjes in dit verhaal te vinden dat ik er werkelijk waar niet aan kan beginnen dit allemaal te vermelden. Joel McNeely verzorgde de muziek, en doet dit goed. Veel beter dan het onlangs uitgebrachte album Star Wars: The Clone Wars van Kevin Kiner. McNeely schreef deze score in twee weken, en ziet het als zijn grootse mislukking. Waarom is onduidelijk...Dit is pure bombastiek, prachtige instrumentaties verwant aan de delen van de eerste trilogie. En dat voelt zeer welkom aan. Het is nooit een chaos op dit album, alles is gecontroleerd, geordend, en zeer goed uitgewerkt. Het is het schoolvoorbeeld voor een goede score. We beginnen met de alom geroemde Main titles in Main Titles - Leia's Nightmare, waarin we de gele letters voorbij zien schuiven. Dit is net iets anders dan hoe Williams het doet, maar veel beter dan Kiner. Het is volledig uitgewerkt en er is hier en daar een blazer toegevoegd of juist weggelaten, wat zorgt voor een heerlijke versie ervan. Na een korte rustperiode, waarin we het Shadows' Thema te horen krijgen, keren we wederom eventjes terug naar de stijl van de oude trilogie, en wordt de titel Leia's Nightmare uitgelegd. We horen diezelfde, bloedmooie muziek die we te horen krijgen als Han Solo onder toezicht oog van zowel zijn vriendin Leia als vijand Darth Vader wordt ingevroren in The Empire Strikes Back. (zie Carbon Freeze/Darth Vader's Trap/Departure of Boba Fett). Het is hetzelfde, maar wederom voegt McNeely iets toe waardoor het drastischer en beter klinkt, zelfs beter dan in The Empire Strikes Back zelf. In The Battle of Gall bewijst McNeely dat hij een briljant componist is. Spacy klanken domineren het eerste gedeelte, en geven echt het gevoel van oneindigheid in de ruimte. Hierna komt de actiemuziek naar boven. (Voor de niet Star Wars Freaks onder ons, het gevecht om Gall was een kleinschalige, maar gevaarlijke aanval van het Rijk op de rebellenvloot). De actiemuziek kent en heel ander thema dan degene die we in de films horen. Een gewaagde keuze die gelukkig goed uitpakt. De blazers lijken door John Williams zelf gestuurd, want ze spelen de sterren van de hemel. Er is een amuserend, speels thema, en enkele momenten dat de percussie aan kracht wint, alles aan deze track is goed.
Imperial City is niet wat je verwacht bij de naam. Je verwacht een soort serenade van The Imperial March. Deze komt geen enkele keer voor. Het is een spookachtig nummer, met enkele sterke momenten erin, voornamelijk gevuld met koor en weer die prachtige blazers. Deze track duurt echter iets te lang. Herinner je je nog die Speederachtervolging door de Bossen in Return of the Jedi? Stel je die voor door de ravijnen van Tatooine. De muziek voor deze zeer spannende scene in de boeken is wervelend en heeft wat weg van Williams overbekende actiemotiefje. Het is de beste actietrack op de cd. The Southern Underground is daarentegen weer mysterieus, en herhaalt het thema dat we in Imperial City horen zachtjes. Het is hier echter wat speelser en kent dreigt op een zwierige wals uit te draaien.
Voor Xizor is wat meer geavanceerdere muziek nodig. Hoe beschrijf je een humanoide die groen is, en geschubd? Bovendien is hij intelligent, sluw en meedogenloos. En hij kan feromonen loslaten die het vrouwelijke geslacht op stoom brengen. Hij krijgt een erg akelig thema mee, dat toch echt de moeite waard is om te beluisteren, en ook hier wordt Williams werkwijze benaderd. Het doet je denken aan de tijd dat Harrison Ford vastzat tussen slangen en ratten.
Datzelfde thema word opnieuw gebruikt als Xizor Leia wil verleiden, maar het hem door de harige Chewbacca wordt bemoeilijkt. Dat Xizor Thema word hier als wals gebruikt, net als in The Southern Underground. In Night Skies worden we keer op keer getrakteerd. Na een donker begin, inclusief spokig koor krijgen we dan eindelijk weer een thema dat we kennen: The Imperial March. Dit blijft rondhangen en wordt gemixt met het Shows-Thema wat we ook hoorden in The Battle of Gall. Erna komt een geweldige orkestratie van Het Force Thema naar boven, eentje zoals je die nog nooit hebt gehoord, om vervolgens af te worden gezwakt door de Imperial March. Een hoog en paniekerend koor sluit af. Into The Sewers is wat saai, maar geeft je raar gevoel dat je naar The Face of Voldemort (Harry Poter and the Philisopher's Stone) luistert. Last but not Least is The Destruction of Xizor's Palace. Deze begint met diezelfde donkere manier als Night Skies. Maar de blazers maken een ode aan William's space-muziek. Het Shadows thema komt weer opdraven, en hierna volgt en grote adrenalinekick. Het orkest gaat uit zijn dak, inclusief koor. Het resultaat is epische, meeslepende actiemuziek die we helaas deze dagen nog te weinig te horen krijgen. Prachtig in een woord.

Joel McNeely is dan geen John Williams, hij heeft hier een score neergezet die staat als een huis, en kan wedijveren met die scores van de films. En dat is al heel wat. Als beelden kan scheppen met muziek die refereert aan iets, en bovendien je muzikanten zo goed kan sturen als McNeely hier doet ben je een meester in het maken van (film)muziek. Applaus voor Joel McNeely, het 90-man tellende Royal Scottish National Orchestra en de 150 (-!) vocalisten.