Dit is de elfde recensie uit de Marc Shaiman serie.
Vorige:
The American PresidentVolgende:
In & OutDe Amerikaanse film
The Bucket List is een dramafilm in een komisch jasje, die geregisseerd is door Rob Reiner. Een 'Bucket List' is een lijstje van dingen die iemand nog wil doen voor hij of zij sterft. Daar gaat de film ook over, wat tot veel kritiek heeft geleid, want de film gaat wel heel luchtig om met het toeleven naar het sterven van twee mannen. Ik heb de film ook gezien en vond het een mooie, integere film, die probeert te laten zien dat we sterfelijke mensen zijn, en dat er meer is in het leven dan alleen werken en slapen, maar tegelijk ook hoe belangrijk het is om in het leven en bij het sterven mensen naast je te hebben staan. De beide hoofdpersonages hebben dat geprobeerd en ze hebben hun best gedaan om er nog wat van te maken. De film was overigens in de bioscopen een groot succes. En terecht.
Het verhaal draait om twee terminaal zieke mannen, de norsige en steenrijke brombeer Edward Cole (Jack Nicholson) en de gemoedelijke, vriendelijke Carter Chambers (Morgan Freeman). Wanneer ze in het ziekenhuis bij elkaar op de kamer worden geplaatst raken ze bevriend en Cole nodigt Chambers uit om hun 'bucket list' af te werken, nu het nog kan. Zo reizen ze de hele wereld over met het eigen vliegtuig van Cole en vinken punt voor punt hun lijst af...
Wanneer Rob Reiner een film regisseert, is daar bijna altijd Marc Shaiman als componist, en dat is bij deze film niet anders. De score die Shaiman componeerde laat zijn typerende stijl horen, die vaak wat aan de schurende kant zit, met lichte vleugjes jazz en een arrangement dat vaak tegen het minimalistische aan hangt.
Het album opent met de lichte track 'Hospital Hallway', waarin een harp en een piano samen voor een luchtige kleuring zorgen, die blijft hangen wanneer beperkt de strijkers en houtblazers worden toegevoegd. De melodie staat in mineur, waardoor de sfeer wat melancholiek is. Diezelfde lichte, maar wat mineure sfeer loopt door in de volgende track 'Like Smoke through a Keyhole'. Later komt deze lichte en mineure, melancholieke kleuring terug in tracks als 'Homecomings' en 'Life and Death'.
'Really Bad News' is een nogal tragisch klinkende track, die erg minimalistisch is.
De track 'La Vie en Rose' is de bekende melodie, die door Shaiman in een nieuw, nogal jazzy arrangement is gegoten, waarin de jazztrompet de hoofdrol heeft en de melodielijn speelt, begeleid door gitaar, accordeon en jazzpercussie. Die jazzy stijl komt terug in 'Hotel Source', waarin een jazzcombo met piano speelt en een rustige sax de melodie volgt.
Die jazzy kleuring in een soort film-noir stijl heeft Shaiman ook in 'Did You hear It?' gebruikt, hoewel de muziek hier gedeeltelijk toch een wat meer majeure kleuring heeft gekregen, vooral in de tweede helft van de track, die daardoor erg fraai is.
De harp komt terug in 'Flying Home', waarbij piano en sax een flinke duit in het zakje doen. De melodie staat weer in mineur, waardoor de track een lichte jazzy kleuring meegekregen heeft.
De voorlaatste track 'The Mountain' is een fraaie symfonische melodie in majeur, met een licht melancholieke touch, waarin piano en strijkers de hoofdrol spelen en waarbij de melodie is afgeleid van het hoofdthema, die vervolgens in de 'End Credits' prachtig naar voren komt in min of meer dezelfde symfonische setting. Deze beide tracks laten de hoop doorschemeren die de film probeert over te brengen en dat lukt Shaiman uitstekend, zonder al te zoetig te worden. Daarmee zijn dit veruit de fraaiste tracks van deze score geworden.
De lengte van deze score voor
The Bucket List van Marc Shaiman is met ruim minder dan een half uur toch wel erg kort. De productiemaatschappij van het album heeft de score daarom aangevuld met andere muziek van Shaiman, waarin vooral thema's uit een aantal van zijn andere scores worden gepresenteerd.
Dat begint met de erg fraaie themasong uit '
The American President', waarin koorzang alleen door een piano wordt begeleid. De muziek klinkt als een mooie hymne, met een erg prettig koorarrangement. Daarna volgt het snelle pianothema uit '
City Slickers', die een lichte jazzy klankkleur heeft. Het solo pianothema van '
Simon Birch' heeft dan weer een erg optimistische kleuring en wordt erg fraai gespeeld, waarmee Shaiman zich een begaafd pianist betoont. Zo volgen nog een aantal bekende en minder bekende thema's, vooral solo op de piano. Het ene thema is wat meer jazzy, het andere wat meer deuntjesachtig, zoals 'Blame Canada'.
Een aparte track is 'Printmaster', op de melodie van John Barry's Goldfinger. Via deze song, met tekst van Anthony Newley en Leslie Bricusse, zingt Shaiman een satirische aanklacht tegen de mensen die bij een film bepalen hoe de geluidsband er uiteindelijk uit komt te zien (de 'printmaster'). Hij zingt de song zelf en begeleidt zich daarbij op de piano, aangevuld met een koortje en wat geluiden. De aanklacht gaat erom dat filmproducenten zijn met veel moeite en precisie gecomponeerde scores achteloos wijzigen of delen vervangen door songs of laten overstemmen door bulderende achtergrondgeluiden. Een terechte aanklacht en goed gebracht door Shaiman!
Het album sluit af met de mooie themasong 'What makes a Family' uit '
Stuart Saves His Family', die Shaiman hier zelf zingt en speelt op piano.
Kortom, dit score-album van
The Bucket List bestaat uit twee gedeelten. Het eerste deel van nog geen half uur bevat de score van deze film, gecomponeerd door Marc Shaiman. Zijn muziek hiervoor is wat aan de minimalistische kant en heeft een wat mineure kleuring, wat logisch is vanwege het thema van de film. Daarbij heeft Shaiman de muziek wat jazzy tinten meegegeven, waardoor het allemaal net wat minder prettig in het gehoor ligt. Maar de beide laatste tracks van de score maken nog veel goed, met mooie symfonische combinaties van piano en strijkers. Het tweede deel van het album bestaat vooral uit de thema's van een aantal door Shaiman gecomponeerde scores. Sommige zijn songs, sommige hebben een wat breder instrumentarium, maar het zijn vooral solo piano tracks. Een paar zijn wat minder aantrekkelijk, maar er zijn zeker ook een paar erg fraaie bij. De waardering voor het geheel van het album komt zo op 71 uit 100 punten.