Fracture


Silva Screen Records (0738572124328)
Film | Releasejaar: 2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.The Rube3:30
2.Mrs. Smith3:42
3.You're Home Early3:26
4.Beachum1:54
5.Objection1:15
6.Call Me Later3:28
7.I Didn't Know Her Last Name2:59
8.Bedside Vigil2:07
9.This Is Where to Find Me1:16
10.I Haven't Decided Yet1:33
11.Suicide2:27
12.I Decide When It Gets Pulled6:59
13.A Certain Kind of Strength3:19
14.I Got the Bullet2:55
15.New Trial4:00
 44:49
Schrijf zelf je recensie

 

Fracture - 07/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op
Een film met rasacteur sir Anthony Hopkins zal het hartje van menig bioscoopbezoeker sneller doen kloppen. De man staat immers immer garant voor goed spel en zijn vertolkingen hebben menig film de benodigde meerwaarde bezorgd. Heel wat minder mensen (maar ze zijn er echt) raken al net zo in extase als componist Michael Danna en/of zijn broer Jeff een score componeren. Michael Danna verraste ons enkele maanden geleden nog met zijn innemende score voor ‘Little Miss Sunshine’. Nu slaat hij de handen ineen met zijn broer voor de film ‘Fracture’.

Het is interessant om de score van ‘Fracture’ naast die van ‘Déjà Vu’ te leggen. Beiden zijn geschreven voor een thriller en beiden kennen in de ouverture zeker nog gelijkennissen. Net als laatstgenoemde begint ‘Fracture’ met een ingetogen pianosolo, regelmatig ondersteunt met een licht strijkarrangement. Maar waar Gregson-Williams in zijn opening al snel met talloze geluidseffecten kwam laten de broers Danna hun muziek echt muziek zijn. De instrumentatie en opgebouwde motieven zijn krachtig genoeg en dergelijke effecten zouden enkel afbreuk doen aan hun composities. De muziek heeft vooral in de openingscredits van de film een opvallende rol: het geeft de filmbeelden de nodige rust. De muziek is niet geschreven om de spanning op te bouwen, maar juist om een bepaalde ontspanning bij de beelden te laten ontstaan.

De score bestaat voor het grootste deel uit twee thema’s. Het eerste thema, het thema voor Ted Crawford (Anthony Hopkins), is opgebouwd uit piano en viool en wordt al in ‘The Rube’ en ‘Mrs. Smith’ nagenoeg volledig uitgewerkt. Vooral door de coherent uitgewerkte orkestratie is de opening van de score een samenhangend geheel. Het tweede grote thema is geschreven voor advocaat Willy Beachum (Ryan Goslin), een thema dat vooral gevormd wordt door verschillende basloops en lichte synthesizerklanken. Mooi is de symboliek achter de twee thema’s. Het wat klassiekere thema voor Crawford staat symbool voor zijn doorgewinterde en ouderwetse aanpak, terwijl de modernere muziek die geschreven is voor het karakter van Goslin juist diens jeugdige bravoure benadrukt.

Veel van de tracks die we op de score terugvinden passen een wisselwerking toe tussen de twee thema’s. Zo is ‘Objection’ een track dat vooral tegen de thematiek van Beachum aanleunt, terwijl het innemende ‘Call me Later’ juist weer een track is die met een mooie pianosolo het thema voor Crawford herbewerkt. Naarmate de score vordert horen we ook meer en meer een samenvloeiing van beide thema’s. ‘Suicide’ is de eerste échte muzikale confrontatie, waarin het thema van Hopkins in het tweede gedeelte van de track de overhand krijgt. De track wordt ietwat voorspelbaar maar effectief uitgewerkt door de broers.

‘I decide when It gets pulled’ is de langste track van de score waarin de Danna broers de verschillende motieven en thema’s zijdelings in elkaar vlechten. Vooral de zwaardere bassen geven de track extra kracht mee, zonder dat deze de klassieke orkestratie in de weg staat. Toch dienen de baslijnen niet alleen als spanningsopbouw, ze ondersteunen vooral het zorgvuldige uitgewerkte muzikale palet. Zeker wanneer de koperblazers van zich laten horen wordt de muziek opvallend groots voor een ‘kleine’ film als ‘Fracture’, maar het is nergens storend en bekrachtigd juist de beelden.

‘A Certain Kind of Strength’ en ‘I got the Bullet’ zetten de confrontatie tussen de twee thema’s verder op scherp. Regelmatig nemen instrumenten elkaars rol over of vloeit het ene thema subtiel over in het andere. ‘New Trial’ begint met een subthematische variant van het thema voor Beachum, maar wanneer de End Credits over het scherm rollen neemt het thema van Crawford het weer over. Beachum heeft zijn jeugdige bravoure ingeruild voor goed doordachte sluwheid en is daarmee gekomen op de plek waar Crawford hem wilde hebben. Het slotakkoord van de score betreft een mooie ingetogen finale van de belangrijkste motieven en thematiek.

Met ‘Little Miss Sunshine’ toonde Michael Danna aan dat hij nog altijd in staat is frisse scores af te leveren. Met ‘Fracture’ grijpen de broers terug naar de voor hen zo bekende minimalistische instrumentatie. De piano en de viool hebben wederom de belangrijkste rollen toebedeeld gekregen, waardoor de score een herkenbaar product van de broers Danna is geworden. De score is weinig verassend, maar kent wel een gepolijste en effectieve uitwerking. ‘Fracture’ is dan ook zeker niet de meest originele score geworden, maar wel een, die ondanks het genre waarvoor hij is geschreven, prima te beluisteren is op CD.
Fracture - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op
Anthony Hopkins keert ijzersterk terug als moordenaar in ‘Fracture’. Samen met de womanizer en agent Ryan Gosling maken zij misschien wel een van de beste thrillers van 2007. Hopkins vermoord z’n vrouw nadat zij betrapt werd tijdens meerdere bezoeken en vrijpartijen bij een andere man. Vervolgens verwijderd hij álle sporen die naar hem kunnen leiden en weet op slinkse wijze te ontkomen aan alle cel- en taakstraffen. Agent Gosling laat het er echter niet bij zitten en zet alles op alles om Hopkins achter slot en grendel te krijgen.

De muziek die we te horen krijgen komt van een componist die een tijd geen grote Hollywood producties heeft gedaan en nu zijn kans ten volle heeft benut. Mychael Danna laat zich van zijn allerbeste kant zien en heeft de hulp ingeroepen van bloedverwant Jeff Danna. Bij eerdere projecten (bijv. Resident Evil) wist Jeff Dana zich aardig te redden met grootse drumsolo’s en gemakkelijk te beluisteren strijkers. Bij ‘Fracture’ is de elektronische muziek en de drumsolo’s óók weer van Jeff. Dit blijkt de ideale combinatie!
In “The Rube”, wat in de film een zeer intieme liefdesscène is, horen we een rustige pianosolo en een viool, met langzaam enkele strijkers. Al met al een rustgevend nummer, maar toch wel een waarschuwing voor wat er komen gaat. Het einde is wonderschoon en neigt erg richting muziek van James Newton Howard. “Mrs Smith” is een opstapje naar de spannendste scène van de film. Het begin maakt al gelijk duidelijk: hier is iets niet in de haak. Hier horen we dan ook werk van Jeff Dana, die je met zijn elektronische effecten op het puntje van je stoel laat zitten. Dit gaat door in “You’re Home Early”, waar de ware aard van Hopkins naar boven komt en waar hij z’n vrouw doodschiet. Een tweetonige pianosolo, die ook wel iets wegheeft van Newton Howards’ “Signs”.
Het beste nummer van de soundtrack volgt dan: “Beachum”. Hier horen we eerst het hoofdthema van ‘Fracture’ in volle glorie, alwaar hij aangevuld word door de vrij agressieve drums van Jeff Dana. Deze combinatie werkt subliem en laten de strijkarrangementen en pianosolo’s van Mychael de muziek naar een hele andere dimensie tillen.
‘Objection’ is eigenlijk underscore, maar wel mooi uitgewerkt. Vooral het gebruik van klarinetten maakt het geheel zeer mysterieus. ‘Call Me Later’ is de dramatische noot van de soundtrack. Een schitterend nummer wat zeker kippenvel geeft zo nu en dan. Het hoofdthema op de piano wordt hier ten volle benut en wederom in combinatie met het grote strijkorkest zeer plezierig om naar te luisteren, keer op keer. ‘I Didn't Know Her Last Name’ is bijna een kopie van ‘Beachum’. Alleen deze keer wordt er ook een harp ingezet, wat een verbluffend effect heeft. Als we doorgaan met het nummer ‘I Haven't Decided Yet’ horen we eerst de geluidseffecten weer uit eerdere nummers en wederom de agressieve drum. Een nummer wat je iedere keer weer wilt horen. De nummers erna zijn van hetzelfde kaliber, maar zeker geen straf om naar te luisteren. Het laatste nummer ‘New Trial’ is weer een hoogtepunt en misschien wel het allermooiste nummer van het album. De wisseling van akkoorden van de strijkers en de piano laat je sidderen en huiveren. Waar het lijkt te beginnen met een stukje uit James Newton Howards’ ‘The Sixth Sense’, gaat het nummer daarna geheel z’n eigen weg. Kippenvel gegarandeerd.

Met ‘Fracture’ leveren Mychael en Jeff Dana een schitterende soundtrack af. Waar James Newton Howard stopt, gaan zij verder. Hier en daar horen we dan ook stukjes terug uit werk van Newton Howard, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Voor fans van de dromerige muziek van Newton Howard is dit album de ultieme must-have!

Pluspunten:
- Schitterende originele tracks (ook de combinatie met de drum)
- Zeer toegankelijke filmmuziek

Minpunt:
- Lijkt hier en daar wat op de filmmuziek van James Newton Howard

Beste tracks:
- ‘Beachum’
- ‘New Trial’
Fracture - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op
Anthony Hopkins staat garant voor klasse. Dat is hij ook aan z'n naam verplicht. Maar desondanks doet hij vaak mee in wat kleinere producties. Zoals Fracture.

De broers Mychael en Jeff Danna mochten zich over de score voor deze thriller buigen. En ze hebben er een goede score van gemaakt. Voor een thrillerscore welteverstaan.
In hetzelfde jaar maakte Mychael Danna ook de score voor een andere thriller: Breach. Of het aan de medewerking van broer Jeff ligt weet ik niet, maar de score voor Fracture is een meer thrillerachtige score dan die voor Breach. Klein detail: beide titels betekenen in het Nederlands 'Breuk'.
De sfeer en klankkleur is in beide scores redelijk vergelijkbaar. Ook in Fracture maken de componisten gebruik van een conventioneel orkest, met vooral piano en een of meer lichte strijkers als hoofdinstrumenten. Maar waar Breach nog tamelijk 'lieflijke' thema's heeft op een donkere ondertoon is Fracture als geheel een veel duisterder en spannender score geworden. Met als gevolg dat de score ook moeilijker beluisterbaar is.

Mychael Danna is vooral de componist van de klassiekere orkestrale muziek, Jeff veelmeer van de effecten en elektronische componenten in de score, alsmede van de drumsecties, hoewel ook Jeff prima uit de voeten kan met een klassiek orkest, getuige anders scores van zijn (solo) hand.

Over de hele score hangt een onheilspellende sfeer en dat maakt dat de score niet altijd even prettig in het gehoor ligt. Ook de klassiekere rustiger tracks, zoals de openingstracks 'The Rube' en 'Mrs Smith' hebben al iets van die onheilspellendheid over zich. En die neemt gedurende de score steeds verder toe. Uitzondering hierop is de derde track 'You're home early', wat een naargeestige track is (hier wordt de moord gepleegd) met veel thrillereffecten, dissonanten en lange tonen.
Ik heb de film niet gezien, dus is het lastig om het verhaal in de score te volgen of aan te duiden. Maar als geheel vind ik de score als thrillermuziek goed geslaagd, juist vanwege de via klassieke instrumenten en melodieën opgeroepen sfeer, waarbij slechts beperkt naar de elektronische truckendoos gegrepen wordt. Melodieus doet de score erg onheilspellend aan, voor een thriller natuurlijk prima, maar om als luisteraar van te genieten is het minder. En voor mij niet echt weggelegd. Deze beide aspekten maken een waardering lastig, want als klassieke thrillermuziek geef ik een 8, maar als luistermuziek kom ik niet verder dan een 6. Dus maar het gemiddelde als algehele waardering: een 7.
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer