De Amerikaanse misdaadthriller
The Departed uit 2006 is geregisseerd door de gerenommeerde Martin Scorsese. William Monahan baseerde zijn scenario op de Chinese film Internal Affairs uit 2002, maar verwerkte ook elementen uit het leven van een gangster uit Boston. Dat was op verzoek van Jack Nicholson, die de rol van crimineel Costello op zich nam. De film is goed ontvangen in de pers en was ook in de bioscopen erg succesvol. De film won diverse prijzen, waaronder vier Oscars.
Het verhaal draait om Colin Sullivan (Matt Damon), die door gangster Costello al als jongere in de misdaad werd ingewijd. Daarnaast is er Billy Costigan (Leonardo DiCaprio), die uit een criminele familie komt, maar opgeleid is als politieman. Hij wordt vervolgens gevraagd om als undercover agent te infiltreren in het criminele milieu van Boston. Intussen is Sullivan door Costello opgeleid om binnen de politiewereld te infiltreren en hem zo van informatie te voorzien. Maar dan komen beide mannen er tijdens een actie achter dat ze beide infiltranten zijn...
De score voor de film kwam van Howard Shore, die met zijn drie Lord of the Ring films toen al geschiedenis had geschreven. Na de eerdere samenwerking tussen Shore en Scorsese in The Gangs of New York, was het verzoek van Scorsese deze keer om een score te componeren die vooral op de achtergrond zou werken en de aandacht niet teveel mocht trekken. Shore voldeed keurig aan dat verzoek en componeerde een ingetogen score, waarin vooral akoestische en elektrische gitaren op de voorgrond staan, met vaak geen, maar even vaak een lichte underscore van strijkers of synthesizer. Ook mandoline en lichte percussie spelen een aangename rol in de scoremuziek.
De score heeft een wat Zuid-Amerikaanse sfeer, waaraan vooral de getokkelde gitaren debet zijn. Toch is de muzikale kleuring niet zoetig of juist weemoedig, maar bijna een beetje vrijpostig. De score is een mooi samenhangend geheel, wat vooral komt door de thema's die Shore in veel tracks verwerkt heeft. Het hoofdthema voor Colin zet gelijk in bij de eerste track en laat je bijna niet meer los. De combinatie van getokkelde en aangeslagen gitaren pakt erg sterk uit en zorgt ervoor dat je bijna niet in de gaten hebt dan dit eigenlijk een hele ingetogen score is.
In de tweede track komt Shore al gelijk met stevige klanken van de elektrische gitaar om de hoek zetten. De sfeer is daarmee veelmeer geladen en de spanning druipt van de muziek af. De melodie delft het onderspit, waardoor dit duidelijk minder toegankelijke muziek is. De track 'The Faithful Departed' wordt eveneens gespeeld op de elektrische gitaar. Het eerste deel op een wat rocky manier, met dissonante underscore als begeleiding. Die underscore stopt later, waardoor de gitaarmuziek veel aangenamer wordt. Ook in een track als 'Chinatown' speelt de elektrische gitaar een hoofdrol, maar dan vooral op een meer funky en bijna grunge-achtige manier. En ook hier draait het weer om de spanning, want de track zit vol met elektronische effecten die de spanning flink opvoeren, maar waardoor tegelijkertijd de muziek niet erg prettig is om naar te luisteren.
'Command' wordt eveneens voluit door elektrische gitaren gespeeld, maar dan in de tokkelende stijl van de thematracks. De klank van de elektrische gitaren zorgt daarmee voor een zekere stoerheid en stevigheid, die dit toch tot een erg prettig track maken. Dit hoor je ook terug in 'Miss Thing' en op een meer ingetogen manier in 'The Baby'.
'Beacon Hill' is daarentegen juist een van de meest ingetogen tracks, waarin het hoofdthema terugkomt. De hele track wordt al tokkelend op een solo gitaar gespeeld door Sharon Isbin, die dat op een erg knappe en fraaie manier doet. Ook in 'Colin' wordt het hoofdthema voor Colin uitsluitend op twee gitaren gespeeld. En ook 'Madolyn' laat twee gitaren samen spelen in een nieuw thema, dat dezelfde stijl heeft als Colin's hoofdthema. 'Boston Common' is een vergelijkbare ingetogen track met twee gitaren. Zo laat Shore de muziek erg fraai op elkaar aansluiten.
Ook Billy heeft een eigen thema gekregen, die in de track 'Billy's Theme' duidelijk verwant blijkt aan Colin's thema. De gitaar tokkelt fraai op een rustige underscore uit de synthesizer, die net wat meer body aan geeft aan deze lange track van bijna zeven minuten. Toch gaat de muziek niet vervelen en blijft het aangenaam om naar te luisteren.
'The Last Rites' heeft ook de synthesizer als underscore, maar dit speelt hier een belangrijkere rol. De getokkelde akoestische gitaar die aan het begin van de track te horen is, wordt na een underscore-intermezzo in de tweede helft van de track vervangen door een sterk overheersende en licht vervormende elektrische gitaar.
Het album sluit af met de tango die de akoestische gitaren op een fraaie manier laat samenspelen, met lichte percussie, waarmee dit nog wel een van meest Zuid-Amerikaans klinkende tracks is, overigens wel in de stijl van het geheel van de score, die daarmee fraai afsluit.
Kortom, met zijn score voor
The Departed heeft Howard Shore een overwegend fraaie en ingetogen score gecomponeerd. De akoestische gitaren spelen de mooie melodieën op een stevige manier, zodat de muziek een zekere vastigheid heeft die aanspreekt en niet te zoetig is. Ook de elektrische gitaren doen het goed en zorgen vaak voor wat extra stoerheid. Maar de meer spannende tracks vallen duidelijk minder goed in de smaak en vooral het funky 'Chinatown' valt bijna een beetje uit de toon in deze score. Toch rolt er nog een waardering uit van 80 uit 100 punten.
Van de film is ook een soundtrackalbum
The Departed verschenen met 9 erg verschillende veelal rock-achtige songs en 3 instrumentale tracks, waarvan 2 van de score van Shore ('Beacon Hill' en de afsluitende Tango).