The Hobbit: An Unexpected Journey
Special Edition

Bilbo Baggins: I have... I have never used a sword in my life.
Gandalf: And I hope you never have to. But if you do, remember this: true courage is about knowing not when to take a life, but when to spare one.

Na jaren lang in een productiehel te hebben gezeten, is Peter Jackson er toch in geslaagd om “The Hobbit: An Unexpected Journey”, op het publiek los te laten. De langverwachte prequel op “The Lord Of The Rings” vertelt het verhaal van Bilbo Baggins. Op een dag komen er 13 dwergen en een tovenaar bij hem over de vloer. En vanaf dan begint het avontuur. Op zoek naar Erebor.
Negen lange jaren zijn er verstreken. Negen jaar geleden hebben wij afscheid genomen van Middle-Earth. En diep in ons hart willen we toch allemaal terug naar die mystieke wereld, die Professor Tolkien heeft gecreëerd. Maar na negen jaar mogen we “The Hobbit” aanschouwen. En mijn mond viel terug open bij het zien van dit visueel meesterwerk. Mensen die zeggen dat films een hersenloos vertier is, hebben het serieus mis. Film is een kunstvorm op zich. En ook al is dit een blockbuster film, het is een waar kunstwerk. Net zoals “The Lord Of The Rings”.

Ook al voelt de wereld zeer vertrouwd aan. Het is toch de openingsnoten van de compositie van Howard Shore die ons direct thuis laten voelen. Want Howard Shore is terug van weggeweest. Hij heeft heel veel moeite gehad om Middle-Earth te verlaten, en hij is blij dat hij terug is. En dat horen we direct. Natuurlijk is iedere filmmuziekfan blij dat Shore terug kwam voor deze score van “The Hobbit”. Want wat is Middle-Earth zonder de muziek van Howard Shore. Hij is de enige die het waard is om deze film van muziek te voorzien. Want hij is de enige die de wereld volledig kent.
Voor de muziek van “The Hobbit” heeft hij natuurlijk veel van zijn thema’s uit “The Lord Of The Rings” teruggehaald. En dat doet mij een groot plezier. Maar het was ook niet meer dan logisch. Voor “The Lord Of The Rings” heeft hij elk wezen, elke plaats, elk personage een thema gegeven. En deze film speelt zich af in dezelfde wereld. Dus het is niet meer dan logisch dat deze thema’s terugkomen.

Deze recensie zal spreken over alle thema’s in de score. Het liefst zou ik zelfs elke track beschrijven, maar omdat ik dat de lezers niet wil aandoen, zal ik mij beperken tot de thema’s. Maar het zijn er veel. Ik begin met de terugkerende thema’s.
Zoals ik al hierboven heb beschreven, is het de muziek van Shore die ons echt terug welkom heet in Middle-Earth. En dat doet hij door het thema van Hobbits te hergebruiken. En dat is direct in de eerste track te horen. Na een minuutje verschijnt het thema voor het eerst. En als je dat voor het eerst beluisterd zal je merken dat je thuis bent in de mystieke wereld. Het thema van de Hobbits dient een beetje als hoofdreferentie in deze score. Het volk komt vrij veel voor. En daarom komt dit thema vrij veel voor in de score. En dat doet de score enkel maar ten goede. Want dit thema is één van de rustigste en meest pakkende melodieën uit “The Lord Of The Rings”.
Ook een variant van het thema van Sauron komt even tevoorschijn. In het nummer “An Ancient Enemy” hoor je flarden van het kwaadaardige thema van Sauron. Dat kan alleen maar onheil voorspellen voor de volgende films. In de film bezoeken de dwergen Rivendell. En ook dat thema komt terug boven water. In “The Hidden Valley” krijg je het thema in zijn volle glorie te horen. En het blijf even prachtig als in LOTR.
Tijdens hun verblijf in Rivendel vindt zich “The White Council” plaats. En een lid van deze raad is Lady Galadriel. En daarom komt natuurlijk ook haar thema terug boven water. En het is in de zelfde vorm gebleven. Maar er zijn nog twee terugkerende thema’s die in deze score opduiken. Namelijk “The History of the Ring” en het thema van Gollum. Dat komt respectievelijk terug in “Riddles Of The Dark”.

Dat waren kort de thema’s die terugkeren. Maar Shore heeft natuurlijk zijn wereld uitgebreid, en er komen heel veel nieuwe composities bij. Eerst en vooral krijgt het hoofdpersonage een thema. Het thema van Bilbo ligt in het verlengde van het thema van de Hobbits. En dat is natuurlijk een logische keuze. Dezelfde instrumentatie wordt gebruikt, en het klinkt even speels als het thema van de Hobbits. En daarom is het thema zeker één van de mooiste van de score. De beste track waar je dit thema kan horen is “Dreaming Of Bag End”
Ook het gezelschap van de dwergen krijgen een thema toegespeeld. Voornamelijk te horen in “ An Unexpected Party”. De melodie wordt gespeeld door de strijkers en wilt het speelse karakter van het ras vertalen in muziek, en daarin is Shore zeker geslaagd.

Maar hét meest geanticipeerde thema van de score moet nog aangehaald worden. Het thema voor de queeste. En het thema dat al te horen was in de Teaser Trailer van de film. Voor het eerst te horen in “Misty Mountains”. Dit lied is zeker een kippenvel opwekker. De tekst is aangrijpend, en de melodie is beklijvend. Het vat goed samen wat de dwergen op uit zijn. Maar dit thema, dat niet door Shore werd geschreven, komt nog sporadisch voor in de score. De beste versie is in “Over Hill”. Wat het thema van “The Fellowship” één van de hoogtepunten was in de eerste LOTR score, dan is dit thema het hoogtepunt van “The Hobbit. Het is groots en episch, net zoals we hadden verwacht van Howard Shore. Het duurt in deze track even tot het thema aanzet. Maar wanneer het dan toch zachtjes begint, dan weet je als luisteraar dat het goed zit. Blazers beginnen het thema uit de diepte te spelen, en strijkers komen er zachtjes boven. Om dan alsmaar luider en luider te gaan. Wanneer dan het orkest volledig losbreekt, en Shore alle remmen loslaat. Dan hoor je het beste deel van de score, en één van de betere stukken muziek die ik dit jaar heb gehoord. Dit thema is zeker en vast het beste van de score, en één van de betere thema’s die ik dit jaar al mogen aanhoren.

Ook de leider van de dwergen heeft zijn thema. Het thema van Thorin Oakenshield is statig en pompeus. Maar het past perfect bij het personage, en is zeker één van de mooiere van deze score. In deze film zijn er twee Istari te bewonderen. Gandalf en Radagast. Gandalf krijgt een zacht thema. Een thema waar het kinderkoor te kop opsteekt. Het thema van Gandalf krijg je te horen in “Radagast The Brown”. En eventjes ga je niet weten wat je aan moet met al deze schoonheid. Je wilt het alleen maar terugspoelen om deze hemelse muziek nog eens te aanschouwen.
Ook Radagast krijgt zijn thema. Van zijn thema ben ik iets minder weg van. De viool staat centraal, en het heeft iets zigeunerachtig. Het doet mij een beetje denken aan de muziek van “Sherlock Holmes: A Game Of Shadows”. Maar dit is het enige thema die mij niet zo ligt, in deze voor de rest uitmuntende score.

Tegenwoordig is het een must om een aparte song te hebben om de film af te sluiten. Bij “The Lord Of The Rings” trilogie hadden we drie mooie songs. En ook deze Hobbit heeft een mooie song om de score af te sluiten. Een waarschuwing is hier wel op zijn plaats. De eerste keer dat je naar dit nummer luistert, ga je het slecht vinden. Maar je moet het een kans geven, en dan ga je moeten toegeven dat het niet mis is. Het lied is gebaseerd op het gedicht van “The Misty Mountains” en het is prachtig gezongen door Neil Finn. De man is een complete onbekende voor mij, maar hij heeft hier allesinds een goede indruk op mij achtergelaten.

Conclusie
Howard Shore is terug in Middle-Earth. En dat zullen we geweten hebben. Waar de man de laatste tijd wat steken liet vallen, is hij nu terug bij zijn geliefde Middle-Earth. En daar mag hij van mij blijven. Zodat hij ons de volgende twee jaar nog kan verwennen met zijn muziek voor deze plaats. Want deze score is voor mij dé score van 2012. Shore bereikt hier zelfs bijna het niveau van zijn eigen “Lord Of The Rings”. En misschien bereikt hij dat niveau wel met de twee opvolgers. Ik hoop dat er een Complete Recording van deze score ooit zal verkrijgbaar zijn. Want ook al zijn we verwend met een dubbele cd, hier staat nog lang niet alle muziek op. Maar tot zolang kunnen we nog genieten van deze prachtige cd, die iedere zelf respecterende fan van filmmuziek moet hebben. Of je moet een hekel hebben aan “The Lord Of The Rings”, dan zou ik deze cd ook links laten liggen. Maar ik ben er vrijwel zeker van, dat er niet veel fans van filmmuziek zijn die niets van “The Lord Of The Rings” moeten weten. Anders zou ik zeggen: gebruik je nieuwjaargeld, ga naar de winkel en koop deze fantastische cd van Howard Shore. Je zal niet teleurgesteld zijn. Ik beloon deze score met een mooie 9.