Fargo / Barton Fink


TVT Records US (0016581801028)
TVT Records UK (0636551561426)
Film | Releasejaar: 1996 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
Fargo
1.Fargo, North Dakota2:49
2.Moose Lake0:41
3.A Lot of Woe0:54
4.Forced Entry1:23
5.The Ozone0:58
6.The Trooper's End1:04
7.Chewing On It0:54
8.Rubbernecking2:06
9.Dance of the Sierra1:25
10.The Mallard1:02
11.Delivery4:48
12.Bismark, North Dakota1:05
13.Paul Bunyon0:34
14.The Eager Beaver3:14
15.Brainerd, Minnesota2:41
16.Safe Keeping1:45
 
Barton Fink
17.Fade In1:08
18.Big Shoes1:33
19.Love Theme from Barton Fink1:21
20.Barton in Shock1:58
21.Typing Montage2:12
22.The Box3:06
23.Barton in Flames0:58
24.Fade Out - The End3:37
 43:16
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Fargo / Barton Fink - 05/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
In 1996 besloot het inmiddels ter ziele gegane TVT-records om een cd uit te geven met twee scores van Carter Burwell: Fargo uit 1996 en het oudere Barton Fink uit 1991. Het is een wat bloedeloze cd geworden, met muziek in de typerende stijl van Burwell.

Fargo
De zwarte comedy-thriller Fargo is geregisseerd door Joel en Ethan Coen. Het verhaal draait om de autohandelaar Jerry (William H. Macy) die in geldnood zit en besluit een paar criminelen te regelen om z'n vrouw te ontvoeren voor losgeld bij z'n rijke schoonvader. Dat losgeld zal Jerry dan zelf aan de criminelen overhandigen. Hij besluit echter veel meer losgeld van z'n schoonvader te eisen dan de criminelen is toegezegd. Maar het loopt allemaal heel anders dan de bedoeling was en er vallen ondertussen meerdere doden, waardoor de politie op onderzoek uitgaat...

Carter Burwell is de vaste componist voor films van de Coen broers en heeft ook de score voor Fargo gecomponeerd. De film speelt zich af in een koud en besneeuwd Amerika, dicht bij de Canadese grens en Burwell heeft het daarom gezocht bij de Scandinaviërs om ideeën op te doen. En de resultaten daarvan kom je tegen op deze score. Het thema van de film heeft Burwell geleend van een Noorse volksmelodie 'Den bortkomne Sauen', ofwel 'Het verloren schaap'. Dit is als origineel een mooie en redelijk vlotte melodie, maar Burwell heeft er een wat tragische kleuring aan gegeven. Toch blijft dit een fraai thema, dat in de score steeds terugkomt.

De melodie van het thema wordt een aantal malen in de score gespeeld op een Noorse viool, een zogenaamde Hardanger Fiddle. Dit is een viool die een specifiek, wat meer resonerend geluid maakt, omdat die viool extra mee-resonerende snaren heeft. Vooral op de tracks met de plaatsnaam-titels 'Fargo', 'Bismark' en 'Brainerd' komt die viool voor. Vanwege dit specifieke, wat folk-achtige geluid, hebben ook andere scorecomponisten dit instrument toegepast, zoals Howard Shore in zijn Lord of the Ring films of John Powell in How to train your Dragon.

Behalve het 'Noorse' thema kent Fargo nog een ander thema, die echter veel minder prominent aanwezig is. Dat thema is nog het beste te horen in 'Dance of the Sierra'. Dit is een wat meer Afrikaans getint ritmisch thema en minder aansprekend.

De score is tamelijk sober gearrangeerd, soms gedeelten die solo gespeeld worden, maar ook de orkestralere gedeelten zijn door een beperkte groep musici uitgevoerd. De sobere klanken stemmen voor de film mooi overeen met het koude landschap waar het wat morbide verhaal zich afspeelt.
De film is ook spannend en verrassend, wat in de score terugkomt door soms zelfs tracks met actiethrillerproporties. Die tracks klinken dan overigens niet allemaal even fraai door het gebruik van dissonanten en niet fraaie melodieën of arrangementen. Soms maakt Burwell even gebruik van de nodige effecten om z'n doel te bereiken, maar het klinkt dan allemaal niet zo geweldig. En de score bevat best wel een behoorlijk aantal tracks die de spanning in de film moeten versterken en daardoor wat unheimisch klinken.

Kortom, met Fargo heeft Carter Burwell een wat vreemde score gecomponeerd, voor een wat vreemde film. De mooie Noorse themamelodie doet het goed in een aantal tracks, maar klinkt soms wat afstandelijk. Het andere thema komt nauwelijks uit de verf en dan zijn er nog de vele spannende tracks, die niet erg prettig in het gehoor liggen.
Al met al komt de waardering niet hoger dan 62 uit 100 punten.

Barton Fink.
De film speelt in 1941 en begint in New York, waar toneelschrijver Barton Fink (John Turturro) succes heeft. Hij wordt al vrij snel gevraagd om in Hollywood filmscripts te komen schrijven. Maar de sociaal geëngageerde Barton lijkt niet helemaal te passen in het zakelijke Hollywood-wereldje met mensen die vooral zichzelf belangrijk vinden of die niet helemaal sporen. Hij krijgt contact met een meestal dronken scriptschrijver en met zijn vriendin, waarmee Barton vervolgens de nacht doorbrengt, om haar 's ochtends dood aan te treffen. En dan is er ook nog de buurman in het hotel waar hij woont...

De score voor Barton Fink is eveneens gecomponeerd door Carter Burwell, zoals hij ook daarvoor al voor de Coen-broers schreef. De score voor deze film, die vijf jaar voor Fargo uitkwam kent eenzelfde stijl. Een groot verschil is echter dat Barton Fink niet een echt thema kent. De tracks hangen een beetje als los zand aan elkaar. De tamelijk minimalistische arrangementen zijn evenmin opgehangen aan een bestaande melodie, want veel melodie komt in de score niet voor. Veel muziek kabbelt wat dramatisch voort en zeurt nogal.
Spannende muziek is relatief weinig op de score aanwezig. 'The Box' is nog de meest spannende track en bestaat vooral uit filmische geluiden, als een soort soundscape, die middels percussie aan elkaar gekoppeld zijn.

De score begint met een 'Fade in' en eindigt met een 'Fade out', tracktitels die beide refereren aan de opkomst en ondergang van een Hollywood medewerker. De tracks zijn erg minimalistisch en de Fade out laat je dan ook niet echt blijmoedig achter. Burwell heeft voor Barton Fink een nogal neerslachtige score geschreven. Zelfs het 'Love theme' kan hier niets aan veranderen, want romantische muziek is ver te zoeken. Het klinkt vooral kil en koud en de track eindigt zelfs in een soort chaos.

Kortom, de score van Carter Burwell voor Barton Fink is er niet een om een warm gevoel bij te krijgen. Geen mooie thema's, geen prettig klinkende motieven. Het is vooral om depressief van te worden. De ijle klanken en minimale tonen spreken niet aan. De melodieën die Burwell gebruikt zijn vooral neerslachtig en maken het absoluut niet tot een prettige luisterervaring. De waardering voor deze score blijft dan ook hangen op slechts 38 uit 100 punten.

Combinatie Fargo & Barton Fink.
Daarmee is dit combi-album niet echt een aantrekkelijk keuze om te gaan beluisteren. De muziek voor Fargo bevat nog voldoende voor een enigszins aangename luisterervaring, maar Barton Fink gooit vervolgens weer roet in het eten. De gezamenlijke waardering voor dit album bedraagt zo een magere 50 uit 100 punten.
Fargo / Barton Fink - 06/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
The Coen Brothers seem to be the only writers/directors whose every film is given wide critital praise and are modestly successful. Despite quite a number of credits to their name previously, including Blood Simple and Raising Arizona, perhaps their breakthrough film was Fargo, which garnered and Oscar for Frances McDormand as the pregnant cop who solves a bizarre mystery set in motion by a car showroom owner played by the excellent William H Macy who pays two third rate thugs to kidnap his wife and extort a ransom. Despite many grim moments, the film is actually more of a black comedy, although with Burwell's music, the accent seems more on black than comedy.

The main theme is a lethargic, folksy and memorable melody played to perfection here on solo fiddle by Paul Peabody. There is little variation on the theme per-se, but several different orchestrations, from the lonesome solo verison to a more full bodied orchestral performance. The theme isn't terribly malleable and so changes in mood tend to be somewhat less melodic and so the score does sometimes seem to be unrelated to the rest. There are some distinctly melodramatic moments, as well as the more lilting material of Rubbernecking and Dance of the Sierra.

As a bonus, around fifteen minutes of the score from an earlier Coen effort, Barton Fink is added to extend the album. Compared to the strong thematics and darkly dramatic episodes of Fargo, this effort is much more transparent underscore. This is very much music where nothing substantial at all happens, with the love theme starts with nothing more than sustained strings over a piano motif, which strangely gives away to the drain effects (by Skip Lievsay); essentially just the noise of rushing water drowning out the instruments.

Fargo as pure music is no masterpiece, although it did compliment the film extremely well and it does at least contain some decently memorable music, even if its generally fairly depressing stuff. While it was thoughtful to include music from Barton Fink, it is not really a score that invites being released on its own since it has very little to recommend it. The piano motif for the love theme is nice enough, but hardly substantial. No doubt it fits perfectly well behind the Coen's surreal and imaginative films, but on disc is slow moving and uninvolving and not a score that is liable to invite any kind of repeated listening. Burwell fans will no doubt enjoy his more offbeat writing and it is certainly often imaginative and dramatic, but does not always make for the most coherent listening experience in album format.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer