House of Cards: Season 2

In de beginfase van de on demand film- en serieservice Netflix was duidelijk dat men een politieke serie wilde afleveren, die nog lang zou nagalmen. En zo werd er begonnen met de serie House of Cards, naar de geflopte Britse gelijknamige serie. Deze serie die in 1990 uitkwam flopte na enkele episodes en werd niet eens geheel uitgezonden door de BBC. Roemruchte regisseur David Fincher (Se7en, Fight Club) durfde er vele jaren laten, in 2012, wel een klap op te geven. In dat jaar begon de productie van de vernieuwde serie en werden acteurs Kevin Spacey en Robin Wright aangetrokken voor de hoofdrollen. Het grote succes bleef echter uit. Pas na de aankondiging van het tweede seizoen begon het balletje te rollen en is House of Cards momenteel de meest succesvolle serie van Netflix.
Componist Jeff Beal verzorgt de muziek van House of Cards en doet dat zeker niet onverdienstelijk. Beal is een componist die zichzelf weer moest uitvinden. Immers, zijn laatste memorabele project was als we eerlijk zijn Appaloosa. Gelukkig zit er nu schot in de zaak.

Waar je bij een politieke serie saaie en ingetogen muziek zou verwachten, kom je met House of Cards bedrogen uit. Was Jeff Beal's muziek voor het eerste seizoen al erg onderhoudend, met dit tweede album slaat hij een weg in die wij enkel kunnen toejuichen. Actierijke gedeelten, suspense, mierzoete strijkers; het zit allemaal in het vat. Het album opent al fenomenaal met de track 'Next in Line'. Het befaamde 'HoC' piano thema weerklinkt en in combinatie met de strijkers (voornamelijk geproduceerd door synthesizers) is dit fenomenale muziek. Een sopraan zacht op de achtergrond vult de leegtes op. De toon is gezet.

Veel tracks op dit album zijn underscore, maar nog meer tracks springen er uit. Zo springt 'Freddie's World' er uit en lijkt verrassend veel op muziek van Thomas Newman. Klein, simplistisch, maar bijzonder effectief. Veel pianospel, veel strijkers, modulaties en tokkelende cello's zijn enorm aangenaam om naar te luisteren. Als een waar jazzmuzikant weet Beal de luisteraar aan zich te binden.
Dat doet hij ook met de track 'Grief Demands An Answer', een zeer duistere track. Met verschillende melodieën door elkaar, landscaping en speels gebruik van een harp werkt het hypnotiserend. Je krijgt er simpelweg geen genoeg van. Vele tracks die erop volgen (jawel, je krijgt waar voor je geld) zijn van hetzelfde laken een pak. Knap is hoe Beal varieert met thematiek en hoe hij het orkest soms lijkt te laten improviseren.
En daardoor tovert hij met hetzelfde gemak een majestueuze track als 'I Hate Lying' uit de hoge goed. Let in deze track vooral op de hoofdrol van de triangel, die het ritme bepaald van de rest van het orkest. Ook voor de nodige suspense en spanning kan je bij House of Cards terecht. Dat is fijn te horen in 'Your Respect'. Onheilspellende filmmuziek, bedoeld als underscore. Toch grijpt het je bij de strot.
'To Be A King' is ook een erg goede track, en combineert al het goede van eerdere tracks.

En dan belanden we bij een minpunt van Jeff Beal's House of Cards: Season 2. Want om alle muziek te waarderen zonder de bewegende beelden erbij, is een hels karwei. Hierdoor kan het soms allemaal wat te veel worden. De overdaad aan tracks, verdeeld over twee CD's, is misschien iets teveel van het goede. Het kan zelfs wat slaapverwekkend worden. Soms had een compilatie van tracks best gemogen. Echter, de producenten hebben er voor gekozen vrijwel ALLE muziek en cues zonder cuts op de CD te persen. Een goede keuze wat velen betreft.

Daarentegen is de vindingrijkheid van Beal van grote klasse. Het risico dat de muzikale spanningsboog, voor een enorme productie als House of Cards verslapt, is aanwezig. Zeker met het grote aantal episodes en de enorme tijdsduur van gemiddeld 10 uur. Gelukkig maakt Beal zich daar voor het overgrote deel niet schuldig aan en weet een continue kwaliteit te bewaren. Muziek wat soms weg heeft van Thomas Newman producties. Muziek wat de absolute klasse heeft van 'motion picture score'. Het gebruik van landscaping, strijkorkest, koortjes, pakkende thematiek en allerlei solo's zijn subliem. Vooral de sopraan die hier en daar door de muziek is gemixt werkt goed. Tel daarbij op dat je waar voor je geld krijgt: twee CD's volgepakt met muziek. En met House of Cards: Season 3 in de zeer nabije toekomst (zowel in muziek als serie) is het de komende tijd weer volop genieten.