The Magic of Marciano

De film, geregisseerd door Tony Barbieri, gaat over James, het zoontje van Katie. Katie heeft nauwelijks tijd voor hem, vooral omdat ze meer dan genoeg heeft aan haar eigen problemen: ze drinkt teveel en wordt mishandeld door haar man, waardoor ze wegzakt in een depressie. James vindt een vriend in Henry, een weduwnaar die bezig is om een boot op te knappen voor een wereldreis. Als Katie haar mishandelende man aan de kant zet, ziet James z'n kans schoon om z'n moeder aan zijn vriend te koppelen...

De score is van Harry Gregson-Williams en lijkt in niets op veel van de thrillerscores die hij in diezelfde periode componeerde.
De ritme-box heeft nu plaatsgemaakt voor rustige, meer contemplatieve muziek. De toonsetting van de score is zelfs nogal aan de melancholieke kant en ook het hoofdthema van de score heeft die kleuring, maar klinkt melodieus en fraai. Dat is vooral omdat er ook een positievere noot in doorklinkt, die een gevoel van goede moed geeft.

Veel tracks van de score hebben een tamelijk dramatische kleuring, wat de tragiek van de omstandigheden van het gezin goed verklankt. Een synthesizer die klinkt als een zachte vrouwenstem geeft er in een aantal tracks nog wel iets meer emotie aan, waardoor het best prettig klinkt. De piano speelt de hoofdrol in de score en speelt in vrijwel alle tracks mee, waardoor de muziek toch een warme uitstraling heeft. Naast de piano spelen ook de strijkers in elke track mee, wat een prettige klank aan de muziek geeft. Toch is de algehele toonsettig nogal somber, waardoor de muziek niet altijd even sterk aanspreekt.

Toch kent de score voldoende tracks die door hun melodie en arrangement prettig klinken, maar vooral wanneer Gregson-Williams de muziek aan de intieme kant houdt en er voldoende emotie in legt, kleurt de score positiever en neemt de beluisterbaarheid toe. De meeste tracks hebben het hoofdthema als leidende melodie, waardoor die wel erg vaak voorbij komt. Toch is dit een aangename melodie, die niet snel gaat irriteren.
De score sluit ook af met een fraaie track die de themamelodie prominent brengt, vergelijkbaar met de openingstrack. Halverwege pakt Gregson-Williams nog even flink uit met volle orkestrale klanken, waar de eerdere tracks vooral bescheiden en intiem waren.

Kortom, met The Magic of Marciano heeft Harry Gregson-Williams een fraaie score afgeleverd, die weliswaar vooral een melancholieke toonsetting heeft, maar die door de mooie themamelodie toch aanspreekt. De beperkte orkestraties en de lichte synthesizerklanken maken de muziek gevoelig en hartelijk. Af en toe pakt het orkest even uit, wat dan direkt een prettig triomfantelijk gevoel geeft. Soms is de muziek echter wat aan de sombere kant. Toch is het jammer dat deze fraaie melancholieke score slechts ruim 22 minuten duurt; dat is wel erg kort. De waardering blijft daarom toch hangen op 76 uit 100 punten.