The Monuments Men


Sony Classical (0888430225121)
Sony Classical (0888430340329)
Film | Releasedatum: 04/02/2014 | Film release: 2013 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.The Roosevelt Mission1:20
2.Opening Titles2:38
3.Ghent Altarpiece2:38
4.Champagne1:00
5.Basic Training1:16
6.Normandy1:06
7.Deauville2:34
8.Stokes1:24
9.I See You, Stahl2:41
10.John Wayne2:17
11.Sniper2:35
12.Into Bruges1:52
13.The Letter3:17
14.The Nero Decree1:40
15.Stahl’s Chalet0:52
16.Jean-Claude Dies3:30
17.Siegen Mine3:05
18.Claire & Granger3:28
19.Gold!1:29
20.Heilbronn Mine4:24
21.Castle Art Hoard2:02
22.Altaussee0:54
23.Finale9:18
24.End Credits1:08
25.Have Yourself A Merry Little ChristmasNora Sagal2:04
 60:31
Schrijf zelf je recensie

 

The Monuments Men - 09/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Frank Stokes: You can wipe out an entire generation, you can burn their homes to the ground and somehow they'll still find their way back. But if you destroy their history, you destroy their achievements and it's as if they never existed. That's what Hitler wants and that's exactly what we are fighting for.

The Monuments Men is een drama/komedie die zich afspeelt in de tweede wereldoorlog. U zou kunnen denken, een oorlog komedie? Is dat niet een beetje ongepast? Puristen zouden kunnen zeggen dat het ongepast is, maar uw nederige recensent spreekt dat in dit geval tegen. Nergens is de humor ongepast. De film is ook geen rasechte komedie. Meer een drama met komische ondertoon. Net zoals The King's Speech.
Sporadisch regisseur George Clooney maakt met deze Monuments Men zijn vijfde film. Hij verzamelde een topcast bestaande uit zichzelf, Matt Damon, Bill Murray, Jean Dujardin, Hugh Bonneville (Lord Grantham) & Cate Blanchett. Allen hebben plezier in hun rol. Dat kan je zo zien in deze film dat het verhaal verteld van een groep soldaten die de opdracht hebben gekregen om zoveel mogelijk kunstvoorwerpen te vinden en te redden van de vernietiging door Adolf Hitler.
Het is een jammerlijk feit dat deze film werd afgekraakt door de critici. Velen vonden dit waargebeurd (!!!) verhaal te ongeloofwaardig en vonden het nostalgische gevoel beneden alle niveau. Terwijl uw nederige recensent deze nostalgische toon net hét beste stuk vindt van deze film. Het maakt deze film gewoon! Maar soit, de critici 'hebben altijd gelijk' en zelfs Clooney heeft zich verontschuldigd bij Sony voor de zogezegd slechte film. Lees: Clooney kan niet met kritiek omgaan.
Clooney werkte voor de muziek terug samen met Alexandre Desplat. Desplat heeft de laatste tien jaar een fantastische carrière uitgebouwd. De kers op de taart van die carrière was uiteraard zijn gewonnen Oscar voor The Grand Budapest Hotel. Je kan veel zeggen over de man maar niet dat hij geen humor heeft. Uw nederige recensent heeft de eer gehad om de man één keer te ontmoeten, en zelfs dan was een grapje altijd gepast. De humor die de man heeft, en het feit dat hij zichzelf nooit serieus neemt, hoor je in elke noot van deze Monuments Men. Want dit is een fantastische score. Waar ik in Godzilla schreef dat ik nog nooit een score van Desplat heb kunnen omhelzen of verwelkomen in mijn hart maar dat deze Monuments Men wel heel dicht in de buurt kwam; moet ik nu mijn zin anders formuleren. The Monuments Men is de eerste score van Desplat die ik met veel plezier kan omhelzen en heel vaak in mijn cd speler steek. Want het is misschien zijn beste score ooit! En in de volgende uiteenzetting zal uw nederige recensent u meteen vertellen waarom.

Laten we beginnen met het eerste thema dat we op de score tegenkomen. Namelijk het thema van de missie voor het eerst te horen in The Roosevelt Mission. Op een bedje van militaire drum spelen de hoorns het thema. Het is een robuust thema en het beschrijft perfect de missie. Het nostalgisch gevoel is al hier te bespeuren. Als in het midden van de track daar de zwierende strijkers erbij komen, dan hebben we al een eerste moment van kippenvel en we zijn nog geen minuut aan het luisteren naar het geweldige album van Maestro Desplat. Het missiethema komt veel terug. In praktisch alle tracks accompagneert dit thema het hoofdthema. Toch zijn mijn twee favoriete te vinden in Normandy & Deauville. In Normandy krijgen we een iets tragere versie te horen, gespeeld door de strijkers. Maar wat Desplat doet op de grens van 40 seconden is ongezien. Hij laat de blazers en de militaire drum invoegen en dan hebben we een explosie van orkest. Dat gebeurt wel meer natuurlijk, maar de combinatie van de onverwachte explosie en het geniale thema, zorgt ervoor dat je mond openvalt van verbazing. In Deauville krijgen we het ook te horen, weliswaar een beetje verstopt. Pas op het einde spelen de tokkelende strijkers het thema in zijn geheel. Luister maar naar de track en probeer de versnipperende delen maar te vinden.
Al is het thema van de missie meer dan de moeite waard om te beluisteren, het valt in het niets als we het hoofdthema te horen krijgen. Beginnend in Opening Titles blaast het thema u van uw stoel. Het bestaat uit twee delen. Het A-deel is een optimistische mars dat het gevoel van nostalgie voor de zoveelste keer naar bovenhaalt. De warme hoorns die de lichte strijkers accompagneren is een fantastische combinatie. Daarbij komend hebben we nog de militaire drum op de achtergrond en de trillende fluiten maken het plaatje gewoonweg af. Dit is zonder twijfel het beste thema dat Desplat ooit heeft neergepend. Het B-deel van het thema is iets donkerder en is een heel mooie variatie van het hoofdthema. Dit thema gaat u veel doen denken aan de scores uit de tijden van weleer. Vooral de scores van John Addison of Elmer Bernstein sijpelen meteen mijn hoofd binnen als ik deze score beluister.
Het thema van de groep is uiteraard de ruggengraat van het gehele album. In praktisch alle tracks krijgen we het te horen. In het op Elmer Bernstein gebaseerde Basic Training krijgen we zelfs een rasechte komedieversie te horen. Na een korte reprise van het missiethema krijgen we het groepsthema te horen op een bedje van een mooie percussielijn die het gewoonweg af maakt. Het is hetzelfde thema, maar het klinkt mogelijks nog vrolijker.
Het thema kan vele vormen aannemen. Ook een serieuze vorm. In Stokes Talks krijgen we een prachtige emotionele versie te horen gespeeld door Desplat zelf aan de piano. Het thema wordt dan wel heel erg fragiel, heel teder, heel triestig. En is dat niet geweldig? Ik hou van thema's die dat kunnen. Effectief zijn in elke mogelijke vorm. Ook in het tweede deel van Jean Claude Dies is er een prachtige pianosolo te horen. Ernaar luisteren en het kweken van kippenvel is mijn enige advies.
In Sniper en Heilbronn Mein krijgen we het hoofdthema heel subtiel te horen. Je moet echt opletten vooraleer je het door hebt. Uw aandacht moet steeds bij de muziek zijn, maar dat is in dit geval geen enkel probleem.
Het B-deel krijgt nog een mooie reprise in The Letter. Daar gaat het ook de triestige kant op met het thema wat wil zeggen dat ook dit deel een perfect voorbeeld is van een effectief thema dat overal kan werken.
Alsnog is mijn favoriet incarnatie van dit thema, de versie in de End Titles. Daar krijgen we zelfs een paar fluiters op ons dak. Wat me meteen doet denken aan de oorlogscores uit tijden van weleer. Bijvoorbeeld The Bridge Of The River Kwai of A Bridge Too Far van John Addison. Briljante hommage van Desplat.

In Champagne krijgen we al een mooie introductie op het liefdesthema. In Champagne klinkt het alsof het uit een muziekdoosje komt. Maar in Clarie & Granger krijgen we het in zijn volle glorie te horen. Het is een thema zoals we gewoon zijn van Desplat. Geweldig mooi en geweldig effectief.
In Ghent Altarpiece & Castle Art Hoard krijgen we een motiefje te horen gespeeld door de houtblazers die het Lam Gods moet begeleiden. Het is een mooi motiefje en het is jammer dat het niet meer op de score te horen is. Ook is er een klein nazithema te horen dat vooral in I See You Stahl, Seigen Mine en Heilbronn Mine voorkomt. Volledig in de stijl geschreven van de gehele score alsnog klinkt het heel donker, toch valt het helemaal niet uit de toon.
Er zijn ook een paar actiecues te vinden op deze score. Cues zoals Sniper, Into Bruges enzovoort zijn allen geweldig, maar verbleken als op het einde de negen minuten durende finale aanbreekt. De finale is wat een finale moet zijn. Een apotheose van alle thema's en dan nog eens de geweldige actie. Dit is zonder twijfel de beste actie die Desplat ooit heeft neergepend. Het is prachtig gecomponeerd, prachtig georkestreerd en de London Symphony Orchestra speelt als vanouds. De finale is zonder enige twijfel het hoogtepunt van deze prachtige score.
Wie de werken van Desplat een beetje kent, weet dat de man soms in de val loopt als het over underscore gaat. Die kan veelal saai klinken, maar dat is hier niet het geval. Desplat behandelt de underscore fantastisch goed in deze score. Hij grijpt regelmatig terug naar de thema's waardoor de underscore nooit saai wordt.

Conclusie.
Is er iets negatiefs te melden over deze Monuments Men? Uw nederige recensent vindt van niet. Het is zonder twijfel de beste score van Desplat van het afgelopen jaar, zo niet van zijn gehele carrière. Het is de eerste score van Desplat waarbij ik een echte connectie heb. The Monuments Men is een klein meesterwerk en een briljante ode aan de componisten van weleer. Een welverdiende 9.
P.S. Indien u de film bekijkt, gaat u Maestro Desplat in een hele mooie cameo rol zien. Hierin bewijst hij dat zelfs het acteren hem niets doet. Hij speelt even overtuigend als Matt Damon die rechtover hem zit. Het filmpje staat op de Facebook pagina van onze site. Indien u het nog niet hebt gezien moet u dat vooral eens doen.
The Monuments Men - 08/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De Amerikaans/Duitse oorlogsfilm The Monuments Men is geregisseerd door George Clooney, die ook meewerkte aan het scenario en de productie, terwijl hij ook nog een van de hoofdrollen voor z'n rekening nam, naast Matt Damon. De film vertelt een min of meer waargebeurd verhaal, waarover Robert M. Edsel een boek heeft geschreven. De film losjes op dat boek gebaseerd. Aanvankelijk zou de film in 2013 uitkomen, maar het liep een half jaar uit. De critici waren niet erg lovend over de film, maar in de bioscopen was deze nog behoorlijk succesvol.
Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en draait om een groep mensen die tot taak hebben om door de Nazi's gestolen kunstvoorwerpen terug te vinden en te beschermen. Frank Stokes (Clooney) krijgt opdracht om een groep deskundigen hiervoor samen te stellen. Die groep krijgt de bijnaam Monuments Men en bestaat uit allerlei kunstkenners en niet uit soldaten. Als de geallieerden optrekken naar Parijs wordt kunstconservator Claire (Cate Blanchett) gedwongen om een Nazi te helpen bij de diefstal van kunst, maar de Monumenten mannen worden nogal tegengewerkt door de eigen soldaten, die immers niet zitten te wachten op het frustreren van hun missie voor een beetje kunst...

De muziek bij deze oorlogsfilm is van Alexandre Desplat, die er een fraaie score voor heeft gecomponeerd. Meestal ben ik niet zo gecharmeerd van Desplat's typerende stijl, maar voor deze film heeft Desplat een bijzondere score geschreven, die een sterke nostalgische kleuring heeft, die doet denken aan wat oudere, grote oorlogsblockbusters. De score is dan ook voorzien van de nodige marsmuziek, van snare-drums, en grootschalige vol orkestrale composities waarin koperblazers de toon zetten.
Tegelijk is de muziek volop voorzien van modernere klanken, vooral in de meer spannende tracks. Daarnaast heeft Desplat voorzien in een prachtige themamelodie, vol emotie, die in een aantal tracks terugkomt. Regelmatig neigt de stijl sterk naar een Americana-sfeer en af en toe zijn er de nodige western-invloeden te horen.

De openingstrack laat die bijzonder fraaie themamelodie al gelijk horen in een prachtige en vooral ontroerende kleuring. Het is dan ook een veel te korte track. Maar ja, daar is het filmmuziek voor. In de track 'Opening Titles' komen we het tweede thema tegen, die Desplat hier als mars presenteert. Zo zijn er nog een paar verwante melodieën die regelmatig terugkomen in de verschillende tracks.
Daarnaast speelt Desplat op dit album met cues in verschillende stijlen, die desondanks in dezelfde track zijn gecombineerd. Dat geeft een sterke afwisseling in de muziek binnen eenzelfde track. Zo kan de muziek van donker en grimmig ineens overgaan naar ingetogen en intiem, of van lichtvoetig naar dramatisch binnen dezelfde track. In de track 'I See You, Stahl' begint het met donkere koperblazers en percussie, om vervolgens de spanning op te bouwen met heldere strijker staccato's en zware koperblazers, maar halverwege gaat de muziek ineens over naar ingetogen klanken van een blokfluit en vervolgens fraaie klanken van strijkers en heroïsche koperblazers, met een prachtige melodie. In 'Jean-Claude Dies' begint de track met blokfluitklanken die overgaan naar spannende klanken van lage strijkers en trombone, om vervolgens met John Williams-achtige spanningsmuziek van koperblazers, snelle strijkers en percussie, op twee minuten over te gaan naar een ingetogen melodie van fraaie pianoklanken en rustige strijkers. In de track 'Claire & Granger' zou je een soort love theme verwachten, maar in de eerste twee minuten krijgen we wel fraaie muziek te horen van strijkers, maar het blijft dan wat vlak en lijkt meer op de begeleidende muziek bij een wandeling in de regen. Na die ruim twee minuten gaat de muziek dan ineens over naar een marstempo, met koperblazers en ostinato gespeelde strijkers en houtblazers, om in de derde minuut weer rustig te eindigen. Zo zijn er nog meer tracks waarin die stijlwisselingen duidelijk aanwezig zijn.

Een oorlogsfilm is natuurlijk ook spannend en dat weet Desplat prima over te brengen in tracks als 'Ghent Altarpiece', 'Sniper', 'The Nero Decree', of 'Heilbronn Mine', maar ook in gedeelten van diverse andere tracks. De meer heroïsche kant ontbreekt evenmin. Ook dan weet Desplat zonder meer te overtuigen met zijn fraaie melodieën en de prachtige arrangementen, waarbij de koperblazers volop aan de bak kunnen. Het is dan ook vooral de muziek in die meer heroïsche stijl die deze score tot een aangename luistersessie maakt. En dat geldt zeker ook voor de meer ingetogen muziek van de score, die meestal aangenaam melodieus is, wat in andere scores van Desplat nogal eens te vlak blijft.
In de lange track 'Finale' komen alle thema's en stijlen nog een keer in een notendop voorbij. De score sluit af met de 'End Titles', waarin een van de themamelodieën nog een keer al fluitend en onder begeleiding van een beperkte instrumentatie wordt gebracht. Een heel aardige laatste scoretrack.
Het album sluit echter af met een bekende kerstklassieker, die echter geheel à capella gezongen wordt door Nora Segal. Wel aardig, maar niet meer dan dat.

Kortom, met zijn muziek voor de oorlogsfilm The Monuments Men heeft Alexandre Desplat een nogal nostalgisch getinte score gecomponeerd, die een hommage lijkt aan de muziek van veel oudere blockbusters. De volledig orkestrale score heeft een paar mooie themamelodieën en een grimmige stijl voor de Nazi-gerelateerde muziek. Ook de actie- en spanningsmuziek is vrij donker gekleurd, maar Desplat compenseert dat met een grote dosis prachtige heroïsche muziek van koperblazers op strijkers en percussie. De americana-stijl is dan nooit ver weg. Maar ook mooie en meer ingetogen muziek ontbreekt niet. Daarmee krijgt deze fraaie score een waardering van 83 uit 100 punten.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer