La Gloire de mon Père

Regisseur Ives Robert verfilmde de jeugdverhalen van schrijver Marcel Pagnol in de film La Gloire de mon Père en in het vervolg hierop Le Chateau de ma Mère.
De jonge Marcel groeit op als zoon van een schoolmeester, die hem al vroeg leert lezen. Hij is dan ook erg leergierig. Via de man van tante Rose huren de beide families een huisje in de Provence, waar Marcel de natuur en het buitenleven pas echt leert kennen.
Deze geromanticeerde film brengt de natuur van de Provence prachtig in beeld. Maar er gebeurt relatief weinig en het verhaal kabbelt rustig voort.

De score van Vladimir Cosma helpt zeker ook mee aan die rustige setting van de film, want ook de muziek kabbelt rustig voort. Die muziek is op zich best fraai.
Cosma heeft de score geheel orkestraal gecomponeerd, met vriendelijke melodieën, die goed bij het prachtige landschap van de Provence passen. Het tempo van de score is vrijwel zelden vlot; de muziek stroomt als een bergbeekje rustig voort.
De score kent een paar themamelodieën, maar die zijn niet echt pakkend. Het thema voor Marcel is wel een vlot melodietje, maar wat kinderlijk. Dat is op zich natuurlijk terecht vanwege het verhaal van de film, maar het is om te beluisteren niet aansprekend.

Een van de meest opvallende tracks is 'Love Story Borely', die iets meer volume heeft gekregen door blazers die er een fraaie kleuring aan geven. Een andere opvallende track is 'Massalia Rag', dat als een van de weinige tracks wel een behoorlijk tempo heeft, op een typische ragtime melodie, maar niet zozeer in de typerende stevige ragtime kleuring, maar wat rustiger. Ook in de solo piano versie van deze track zit die ragtime kleuring, maar met alleen een piano is dit geen aansprekende track.

De track 'Souper aux Bartevelles' is een bijna klassiek klinkende track, die als een soort menuet gearrangeerd is. Dit is een van de fraaiere tracks van de score, vooral vanwege de speelse melodie.
Dan komen aan het einde van het album nog twee tracks voorbij met min of meer onheilsspellende muziek. In 'La grande Aventure' wordt dit gecreëerd door een donkere underscore en op een melodie door cello's en met een arrangement die de spanning laat oplopen. De track 'Le grand Desert' presenteert de spanning niet zozeer met muziek, maar met een soort soundscape van donkere klanken. Die klanken duren de hele track lang, zonder dat er enige melodie aan tepas komt. En daarbij is dit de langste en tegelijk minst aangename track van het album.

De afsluitende track klinkt vaag als een soort fanfare, maar de kleuring is niet erg symfonisch, waardoor dit niet echt een fraai slot van het album is. Gezien de titel 'Le Triomphe de mon Père' zou je een fraaie orkestrale track verwachten met opgewekte, bijna heroïsche muziek. Maar dat is zeker niet zo, het tegendeel is bijna waar.

Kortom, met La Gloire de mon Père heeft Vladimir Cosma allicht goed voldaan aan de door de filmmakers gesteld eis van rust, reinheid en regelmaat, met vooral kabbelende muziek die goed bij het landschap zou passen. Immers Cosma is ook gevraagd voor de opvolger van deze film, Le Chateau de ma Mère. Toch is het geen aansprekende score als je deze los van de film beluistert. De film schijnt nogal saai te zijn, de muziek is dat voor een groot deel zeker. Daardoor komt de waardering voor deze score dan ook niet hoger dan 67 uit 100 punten.